Over Sloten
Vanmorgen zat ik voordat ik mijn dagelijkse wandeling door het dorp ging maken, even gezellig met mijn vrouw aan de koffie om te overleggen wat we tussen de middag zouden gaan eten en wat we verder zouden gaan doen die dag.
Plotseling zei ze: ‘Heb je het gelezen wat daar aan de Keizersgracht of weet ik hoe die grachten daar allemaal heten in Amsterdam is gebeurd?.’
‘Nee, ik weet niet wat je bedoelt.’
‘Nou ze hebben daar de sloten met lijm volgespoten.’ Wat raar dacht ik, waarom noemt ze die grachten nu opeens heel denigrerend sloten.
‘Het wordt steeds gekker. Maar volgespoten met lijm dat lijkt me wat overdreven.’
‘Nou ja,’ zegt ze, ‘niet allemaal natuurlijk.’
Ik dacht direct aan die drugslabs die hun afval en giftige chemicaliën dumpen in de bossen.
‘Wat voor bedrijven zijn dat toch, die met zoveel lijm werken in de stad en waar wordt dat voor gebruikt. Isoleren of zo, of om die verzakkende grachtenpanden wat bij elkaar proberen te houden. Gek dat ik daar nog nooit iets over heb gehoord.‘
Mijn vrouw luisterde amper naar mij en zei: ‘En weet je bij eentje hadden ze zelfs lijm in de bel gespoten zodat die constant bleef rinkelen.’
‘Verdorie,’ zei ik, ‘nou snap ik het pas, je bedoelt de sloten van de deuren.’
‘Ja natuurlijk, wat anders.’
‘Ongelooflijk, ik dacht even dat je het over die grachten had – ik vond het al zo gek.’
Beiden konden we er wel een beetje om lachen.
Maar ik besefte dat ik snel wakkerder moest worden anders zou het wel eens een moeilijke woensdag kunnen worden. Na de koffie dan maar mijn ochtendwandeling maken. Kom ik langs de buurman die zoals gewoonlijk zomer en winter in z’n bloementuintje ligt te wroeten. Maar goed dat moet ie zelf maar weten.
‘Hoi buurman,’ zei hij, ‘heb je Hem gisteren nog gezien?’ We hadden het gisteren nog over Pieter Omtzigt gehad, hoe wij over ‘hem’ dachten.
‘Ik vond het prachtig,’ zei de buurman.
‘Nou ik vond ook dat hij goed voor de dag kwam.’
‘Wat bedoel je met hij,’ vraagt hij.
‘Nou, het verkiezingsdebat natuurlijk.’
‘O dat. Nee, ik bedoel het bloemencorso in het plaatsje Hem, wat Max, in de herhaling uitzond.
We zaten duidelijk over verschillende zaken te praten. Zoals gedacht, dit wordt een moeilijke woensdag. Een blik op de weg werpend, zag ik er allemaal zwarte afvalcontainer langs staan.
‘Hé buurman hebben ze de afvalophaaldag vervroegd?’
‘Nee, hoe dat zo,’ zei hij, ‘Die worden altijd op donderdag geleegd.’ Ik voelde een soort van Rip van Winkle gevoel bij me opkomen. Gelukkig heb ik blijkbaar maar een dag in een soort van slaaptoestand doorgebracht. Maar ik moest, dit nu beseffend, wel terug naar huis om alsnog snel de volle afvalcontainer bij de weg te zetten.
Inzender: C.A. de Boer, 16 november 2023
gmail.comGeplaatst in de categorie: tijd
grachten
164
Geef je reactie op deze inzending: