Zo'n Klein Wit Hondje

Even geleden het verhaal ‘Waakbeer’ op de site nederlands.nl gelezen – een lief, schattig, mooi, en goed verhaal van meneer Günter Schulz, over een knuffeldier. Dit deed me nadenken over het feit of ik vroeger ook zo’n soort knuffel had gehad. En jawel hoor na enig gegraaf in m’n geheugen, herinner ik me een klein wit hondje, een wit teckelachtig skai leren beestje, waar ik als peuter gek mee was.

Even oude foto’s bij langs gelopen en inderdaad vond ik een gecomponeerde foto, waar ik met m’n neefje op de rand van de zandbak zat en om de foto volledig te benutten waren mijn drie oudere broers er ook bij neergezet. Wij (mijn neefje en ik dus) waren een jaar of drie vier, nog lang niet rijp voor de kleuterschool.
De ene broer op de foto was bezig om zoiets als een zandkasteeltje voor ons te bouwen en de oudste hield een kat in handen die er halverwege uit dreigde te springen. Volgens mij had hij niet zoveel op met katten en de kat niet met hem. De derde hing ongeïnteresseerd tegen de muur van het daar aanwezige kippenhok.
Toen de sessie over was, wilde mijn neefje die iets ouder was, en een kop groter en veel dikker, zich mijn hondje toe eigenen. Hij was enig kind en kreeg alles wat hij wilde en meende het hondje ook maar in beslag te kunnen nemen.
Ho, ho, dacht ik als klein ventje, dat gaat zomaar niet, en verzocht hem toen fatsoenlijk en beschaafd dit niet te doen. Toen hij dit niet deed begaf het achter een dun laagje vernis verscholen kwetsbare opgebouwde stukje beschaving het, en gaf ik hem een flinke klap met mijn schepje. Het neefje liep jankend naar z’n ouders en werd uitentreuren getroost. Moeder vroeg mij uitleg over het een en ander. Ik zei alleen maar: ‘Hij zat aan mijn hondje en ik wil dat niet, want die is alleen van mij.’
‘Niet weer doen hoor, pas op!’ Toch kreeg ik de indruk dat ze het niet echt erg vond voor dat verwende jong.

Enkele jaren later toen ik door de oudere broers er op werd gewezen dat ik nu toch echt niet meer met knuffels behoorde te spelen, werd het hondje opgeborgen. Nog weer later heb ik hem nog een keer in de kast zien staan – totaal versleten. En uiteindelijk heb ik blijkbaar (vast met enige tegenzin) geaccepteerd dat hij werd weggedaan.
Een hele poos daarna herinnerde in me dat hondje en dacht dat hij nog in die kast zou staan. Nee dus, verdwenen.
Het gekke is dat die intense gevoelens voor dat hondje onbewust nooit echt zijn verdampt. Terugkerend van een vakantie op Corfu hebben we misschien door dat gevoel twee schattige jonge hulpeloze scharminkeltjes meegesmokkeld die bij ons liefdevol zijn opgevangen.

Vele jaren later ben ik met hondenoppas in huiselijke kring begonnen, wat een schot in de roos was. De honden waren gek met mij en ik met hen. Misschien blijkt hieruit maar hoe belangrijk en bepalend een knuffeldiertje kan zijn.
Trouwens als je nou bij mijn oudste broer langs gaat, wordt je van harte verwelkomd en geknuffeld door zijn twee schatten van raskatten.
Zo zie je maar weer, ik was dat knuffeldiertje echt een beetje vergeten, toch dat kleine witte hondje van skai leer,
gevuld met stro heeft mij eigenlijk nooit verlaten.

hondje zandbak foto

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 1 stemmen 115