Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

ONTEVREDEN VEERBOOT

Elke dag stak de veerboot de brede rivier over. Het vaartuig zag nu de ene oever, daarna de andere.
"Bij mijn werk zie ik nooit wat anders dan het water en die twee heuvelruggen, waartussen ik heen en weer ga. Kon ik maar meer afwisseling beleven."
De kleine boemeltrein hoorde het geklaag aan.
"Luister eens, veerboot. Ik maak steeds weer dezelfde korte reis. Maar elke rit doet weer anders aan. Nu eens zie ik spelende kinderen, dan weer eens stoeiende dieren. De heuvels zien er in de zonneschijn zo lieflijk uit. Wanneer het regent of onweert, stralen ze een geheimzinnige sfeer uit.
Het is ook zo prettig om de boeren te zien werken, of mensen, die met elkaar wandelen.
Al zo vele keren heb ik in mijn bestaan dat eindje gereden. Maar het is altijd weer anders."
Blijmoedig reed het treintje verder.
De veerboot bleef ontevreden, mokte elke dag. Dit hoorden de feeën van het heuvelland, want zij hoorden de taal, die mensen niet begrijpen.
"De veerboot zal voor enige tijd zijn zin krijgen, en daarna wijzer worden," spraken de wondervrouwen met elkaar af. "Laten we onze krachten gebruiken."

Opeens joegen heel sterke stromingen door de rivier. Hoge golven schuimden bruisend, rolden brullend voort.
Het betoverde water sleurde de veerboot mee, die juist een oversteek maakte.
"Wat een angstwekkend weer!" dacht het vaartuig. "Maar laat ik toch blij zijn. Nu zal ik eens een grote vaart maken."
Het geschreeuw van de mensen aan boord was oorverdovend.
"De boot zal straks omslaan!!" werd hier en daar geroepen.
"Rustig aan!" baste de zware stem van de stuurman. "Als we ons hoofd koel houden, kunnen we ons zelf nog redden."
Gelukkig hield het noodweer op.
Na de langste vaart, die de veerboot ooit had gemaakt, kwam hij weer bij zijn aanlegplaats. De verdere dag mocht hij niet meer varen. 's Nachts had hij echter mooie dromen over de volgende dag.
"Wie weet, zal ik een nóg grotere vaart beleven dan gisteren," dacht hij bij zonsopgang.
Maar spoedig klonken in zijn omgeving bedenkelijke stemmen.
"Tja, zullen we onze veerboot vandaag toch maar weer laten varen?" vroeg de baas van de onderneming.
Zijn vrouw stond naast hem, en zag het somber in.
"Weet je," zei ze tegen haar man. "Gisteren is het nog goed afgelopen met die storm. Maar toch denk ik dat de veerboot daarom nu last heeft van metaalmoeheid.'
"Misschien heb je wel gelijk. Als dat zo is, zullen we hem maar laten slopen. Vandaag zal hij zijn laatste oversteek maken."
De veerboot voelde zich heel neerslachtig en bedrukt.
"Vandaag mijn laatste bestaan als vaartuig," piekerde hij. "Straks word ik uit elkaar gehaald. Verschrikkelijk!"
Vol afgunst keek hij naar de boemeltrein, die aan de overkant voorbij reed.
"Ja, dat ding op wielen boft maar. Hij maakt ook altijd zijn zelfde rit, maar mag blijven bestaan."
Van de narigheid keek hij naar beneden . Voor het eerst in zijn leven zag de veerboot wat er onder water gebeurde. Grote waterplanten wiegden zacht heen en weer. Dames, die sierlijk dansten, leken het. De vissen zwommen al druk spelend en zoekend overal heen.
"Het zijn allemaal toneelvoorstellingen, die de dieren met elkaar opvoeren," merkte de veerboot op.
Hij genoot van al dat boeiende leven onder water. Rivierkreeften kropen over de bodem, zochten tussen glanzende stenen en in kleine holtes. Speurtochten zonder eind waren het.
Van genot begon de veerboot te glimmen. Hij zag er mooier uit dan ooit. Merkte men daarom dat hij toch geen metaalmoeheid had?
De veerboot bleef zijn werk doen. Hij vond plezier in de oversteken, die hij steeds weer anders beleefde.
"Wat heeft de boemeltrein mij goede raad gegeven," dacht hij elke dag.

Schrijver: Han Messie
9 maart 2024


Geplaatst in de categorie: filosofie

5.0 met 1 stemmen aantal keer bekeken 97

Er is 1 reactie op deze inzending:

Ineke Dijkhuis , 8 maand geleden
Wat een mooi verhaal, Han.
Heel graag gelezen.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)