De prinses en de vogel

In een land hier heel ver vandaan woonde een prinsesje, Esmee. Ze was heel erg mooi en ook heel erg lief. Ze woonde in een paleis met een prachtige tuin, samen met haar vader en moeder, de koning en de koningin.
Esmee voelde zich erg alleen, want ze mocht nooit buiten spelen met andere kinderen en er mochten ook nooit kinderen bij haar komen spelen. Haar vader en moeder hielden veel van Esmee, maar ze waren ook altijd bang dat er iets ergs met haar zou gebeuren. Daarom mocht ze nergens alleen naartoe.
Elke dag ging Esmee met een hofdame in de tuin wandelen en die deed dan ook wel eens een spelletje met haar, tikkertje of verstoppertje. Maar verder was ze altijd alleen. Esmee had wel heel veel speelgoed, de mooiste poppen, knuffels, poppenhuizen, en noem maar op, het leek in haar kamer wel een speelgoedwinkel. Ze ging ook niet naar school, elke dag kwam er een vrouw om haar les te geven. Dat ging zo door, jaar in jaar uit.

Op de dag dat Esmee 15 jaar werd, veranderde alles. Ze kreeg van een hofdame een prachtige vogel in een gouden kooi. Esmee stond lang naar de vogel in de gouden kooi te kijken en opeens zei ze tegen de vogel:
“Wij lijken op elkaar, want jij zit, net als ik, in een gouden kooi. Ik vind, dat je een beetje mysterieus kijkt, dus ik noem je Misty.”
Esmee was heel blij met de vogel, ze praatte elke dag tegen hem en ze vond dat het net leek, alsof hij haar verstond.

Op een nacht had Esmee een droom. Ze droomde over Misty en over een fee. De fee zei tegen haar, dat ze met Misty zou kunnen praten, zodra ze weer wakker was. De volgende morgen werd Esmee wakker en lag na te denken over haar vreemde droom. Opeens hoorde ze iemand “Goedemorgen, Esmee" zeggen. Stomverbaasd keek ze om zich heen, er was niemand in de kamer, alleen Misty in zijn kooi.
“Was jij dat, Misty, kan jij met me praten??” vroeg ze.
De vogel zei: “Jazeker, ik kan met je praten en kan alles doen wat je wilt.”
Het eerste wat Esmee deed, was de kooi open maken, zodat Misty eruit kon.
Toen zei ze: “Weet je wat ik nu zo graag zou willen weten? Ik zou willen weten, hoe de wereld daarbuiten eruit ziet en hoe de mensen eruit zien en hoe het met ze gaat. Want ooit word ik koningin en ik weet helemaal niets van dit land en van de mensen, die er wonen.”
“Komt voor elkaar,” zei Misty en hij vloog door het raam de wijde wereld in.

Vanaf die dag vloog Misty elke morgen uit het raam en elke avond kwam hij weer terug en vertelde Esmee alles wat hij gezien had. Hij vloog het land in, naar de steden en dorpen en hij keek hoe het met de mensen ging. Hij zag verdriet en blijdschap, hij zag eenzaamheid en ziekte, hij hoorde ruzies en zag geweld, maar hij hoorde ook gezang en zag liefde, hij zag armoede en rijkdom en hij zag goedheid en slechtheid, kortom Misty zag alles waar mensen mee bezig waren, wat hun dromen waren, hoe ze met elkaar omgingen en wat ze nodig hadden. Hij vertelde alles aan Esmee, die ademloos naar hem luisterde.

Een aantal jaren gingen zo voorbij. Tot er op een dag een groot feest was in het land. Esmee was de nieuwe koningin geworden!
Ze reed in een koets door de straten en wuifde naar iedereen. Het was net alsof ze de mensen kende en eigenlijk was dat ook zo. Daar hadden de verhalen van Misty voor gezorgd. Misty zat op haar schouder rond te kijken. De mensen vonden het prachtig, hun koningin met die mooie vogel op haar schouder
Vanaf die dag reed Esmee elke ochtend met haar koets door de stad en ze ging ook naar andere steden en dorpen. Misty ging altijd mee, zittend op haar schouder.
Elke middag zat ze op haar troon in de paleiszaal en ontving mensen, die iets kwamen vragen. Ze luisterde naar al hun problemen en hielp ze waar ze maar kon. Ook Misty was daarbij, hij zat zoals altijd op haar schouder. Hij gaf Esmee raad en vertelde haar of iemand eerlijk was of dat iemand een bedrieger was. Want Misty kende iedereen, die om hulp kwam vragen en was ook wezen kijken of er echt hulp nodig was. De meeste mensen, die om hulp kwamen vragen, hadden geld nodig. Omdat ze geen werk hadden en er ziekte was bij hen thuis en ze de doktersrekening niet konden betalen, of omdat ze geen geld hadden om eten te kopen of omdat de kinderen nergens aan konden meedoen, omdat alles geld kostte en nog veel meer redenen, waarom ze geld nodig hadden. Iedereen, die het nodig had, kreeg geld van de koningin.
Er kwamen ook slechte mensen, die geen geld nodig hadden, maar wel graag meer geld wilden hebben. Dat waren de bedriegers, de oneerlijke mensen. Ook dat wist Misty en hij vertelde dat aan Esmee. Die mensen kregen dus geen cent van haar, helemaal niets! Dat vonden die mensen niet leuk en ze besloten om daar iets aan te doen.
“Het is de schuld van die vogel,” zeiden ze, “die verpest alles. Die vertelt aan de koningin dat wij geen geld nodig hebben. Die vogel moet weg.”
Ze maakten een plan om de vogel te stelen en hem op te sluiten.

Toen Esmee de volgende morgen weer uit rijden ging in haar koets gebeurde er iets vreselijks! Op het moment, dat ze even wat langer uit het raam aan de andere kant keek, opende een dief de deur van de koets, greep Misty, gooide een zak over hem heen en rende weg. Het ging allemaal razendsnel.
Ze sloten Misty op in een grote, ijzeren kooi en verborgen de kooi op een geheime plaats. De vogel fladderde in het rond, maar kon niet uit de kooi komen, hij zat gevangen.
Esmee was heel erg geschrokken en was ontroostbaar. Ze was vreselijk verdrietig, dat haar lieve vogel weg was. Ze ging wel door met het ontvangen van de mensen, want er stond net als elke dag een lange rij. Iedereen vertelde zijn verhaal en iedereen kreeg geld van de koningin. Ook de dieven vertelden hun verhaal, dat ze verzonnen hadden en kregen geld. Er was nu geen Misty, die de koningin vertelde wie eerlijk was en wie een bedrieger was.

Esmee liet de dienaren van het paleis naar Misty zoeken, maar ze konden hem nergens vinden. Hoe ze ook zochten, hij was en bleef weg. De dieven vierden feest, want ze kregen steeds meer geld. Het werd zelfs zo erg dat er op een gegeven moment niet genoeg geld meer was om aan de eerlijke mensen te geven, want er kwamen steeds meer slechte mensen om geld vragen. Toen er bijna niets meer over was, droomde Esmee weer over de fee. De fee vertelde Esmee waar Misty verborgen was.
De volgende dag stuurde ze meteen een dienaar van het paleis naar die plek. Groot was haar blijdschap toen de dienaar terugkwam met de ijzeren kooi en daarin zat haar eigen Misty! Ze maakte de kooi open en verrukt vloog de vogel op de schouder van de koningin. Wat waren ze blij, dat ze weer bij elkaar waren.

Vanaf dat moment kreeg iedereen, die geld kwam vragen, terwijl hij het niet nodig had, straf. En die straf bestond eruit, dat hij geld in de paleiskas moest storten. Misty bleef door het land vliegen om te kijken wie er geld nodig had en wie niet en vertelde dat aan de koningin. Ook zorgden Esmee en Misty ervoor, dat de rijke mensen elk jaar een bedrag in de paleiskas moesten storten, zodat de arme mensen geholpen konden worden. Het land van koningin Esmee was het eerste land in de wereld, waar het zo geregeld was, dat de rijke mensen ervoor zorgden, dat de arme mensen altijd geholpen werden.

... Sprookje ...

prinses vogel rijk arm

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 3 stemmen 24