Bijna een paardenmeisje
"Björn is een beetje mijn paard," zegt ze met trots. Mijn vriendinnetje Sandra en ik zijn op weg naar de manege. Ik heb me laten overhalen om er eens een kijkje te nemen. "Hij is donkerbruin en heeft zwarte manen." De manege ligt op tien minuten lopen van ons huis, vlakbij de grote waterplas waar we in de zomer zwemmen en in de winter schaatsen.
De bedompte lucht komt ons tegemoet. Ik hoor het geklik van hoeven en op de grond liggen overal bergjes paardenstront vermengd met hooi. Meisjes en volwassen vrouwen met glimmende paardrijlaarzen lopen voorbij. Ze kijken stug voor zich uit en lijken ons niet op te merken.
We lopen de paardenstal binnen. Het is er broeierig warm. Rondom staan de paarden met hun kont naar ons toe. Ze zwaaien met hun staarten, en er klinkt volop gehinnik. Ik aarzel, maar Sandra loopt vastberaden naar een groot, bruin paard. Dat moet Björn zijn. Ze wenkt me. "Kom, hij doet niets," zegt ze op een commanderende toon.
Ik kom dichterbij. Het maakt me angstig, maar daar heeft Sandra geen boodschap aan. Ze pakt me bij mijn arm en trekt me mee. Ik houd mijn adem in en kijk toe hoe zij hem begroet.
Björn geeft geen sjoege. Ik durf hem nu ook aan te raken. Samen staan we, wat benauwd, tussen paard en wand. Ieder paard staat in zijn eigen nis. Björn hinnikt en verstapt zich. Ongelooflijk, wat is hij groot. Ik ben onder de indruk, maar te bang om het leuk te vinden. Wanneer Björn opzij stapt, wordt het me te gortig. Tegen de zin van Sandra loop ik snel bij het paard weg, naar achteren, veilig bij de ingang van de stal. Sandra pakt een borstel en strijkt met lange halen over de vacht van Björn. Ze kijkt erbij alsof ze dit al jaren doet. Aarzelend pak ik ook een borstel.
"Borstel jij Eefje maar, die doet echt niets."
In mijn verbeelding voel ik de suizende klap van zijn hoef in mijn gezicht. De schrik slaat me om het hart maar ik overwin mezelf. Uiteindelijk sta ik in de nis en borstel ik Eefje. Hier is het bij gebleven.
28 oktober 2024
Geplaatst in de categorie: dieren