EEN SPECIAAL VRAAGGESPREK
Vandaag ontmoeten we 'Winston' zoals zijn eigenlijke naam luidt, in Londen. Ik mag hem een interview afnemen in Hotel The President waar hij vroeger nog al eens logeerde.
'Winston, welkom allereerst, wat fijn dat je besloot aan ons radioprogramma mee te werken. Hoe gaat het met je?'
'Naar omstandigheden redelijk, dank u.'
Ik keek de interviewer aan, schatte haar rond de zestig. Ze ging verder.
'Mag ik stellen dat je een bewogen leven hebt geleid?'
Ja, dat mocht ze wel antwoordde ik. Mijn tijd van leven was voorbij gevlogen.
'Hoe vond je het als een gevaar te worden gezien indertijd? Min of meer uitgeschakeld te worden door de geheime dienst onder Richard Nixon? Dat gerucht gaat nietwaar? Je liedteksten en vredesactivisme zouden teveel invloed krijgen. Van de onderwerpen liefde en vrede en je pleidooi voor gelijkheid bleken de toenmalig machthebbers nu niet bepaald gecharmeerd.'
Ik antwoordde dat er tot op heden geen enkele aanwijzing bestond dat de politiek achter de gebeurtenis zat.
Ze merkte op dat sommige liedjes wellicht onder invloed werden geschreven. Dat kon ik niet ontkennen. Inspiratie moest ergens vandaan komen nietwaar? Een flinke slok of wat drugs konden soms nodig zijn voor het opwekken daarvan. Ze lachtte en zei dat ze dondersgoed goed wist dat ik op jonge leeftijd al creatief met taal bezig was en niet bestaande woorden verzon bij mijn tekeningen en verhalen en dat ze ook op de hoogte was van mijn alcoholverslaving.
'Je maakte deel uit van de beroemdste band van de wereld. Samen met Apollo Vermouth, een pseudoniem van P. McC, had je min of meer de leiding van de vierkoppige band. Jullie wierpen je op als de singer-songwriters ervan en dat gedurende tien jaar. Zit er, Winston, een kern van waarheid in dat je vrouw, een Japanse kunstenares en artiest, de groep uiteindelijk uit elkaar dreef?'
'Nee dat ontken ik met klem. Aan alles komt een eind, we werden ouder, begonnen van mening te verschillen, ik ontwikkelde een andere muziekstijl en richtte samen met mijn vrouw een andere band op. Waar je mee omgaat word je wel mee besmet natuurlijk .'
We roerden in onze thee en hielden even pauze. Mijn gedachten dwaalden af naar alle dierbaren die ik te vroeg moest missen. Paul McC was één van hen.
'Winston, zullen we afsluiten met wat
liedfragmenten van jou en van McCartney? Een soort medley. Wist je dat een Nederlandse band, The Analogues, tien jaar lang de wereld overging met jullie instrumenten en teksten? Zelfs het aambeeld uit Maxwell's Silver Hammer hadden ze op de kop getikt. Denk je dat George er iets van meegekregen heeft?'
Zelf had ik er vaag iets over opgevangen.
Van George wist ik het niet. Hij vond een woning in het zogenoemde Huis Van Mijn Vader en daar waren vele woningen. Het lag ook op een heel andere plek dan het Nirwana waar ik vertoefde. Misschien dat Paul en Ringo het wisten?'
Ik ging akkoord met haar voorstel, maar wilde daar niet meer bij aanwezig zijn. Ik ging terug naar 'Daar waar volmaakte vrede' heerste. Ik wam er terecht nadat een krankzinnige fan mij voor mijn appartement neerschoot.
Ik drukte snel haar hand. Voor ze het wist, was ik gevlogen.
'Dat was het dan weer, luisteraars, u hoorde mij met John Winston Lennon, ik groet u en sluit af met wat muziekfragmenten van de legendarische band The Beatles.
hotmail.comGeplaatst in de categorie: literatuur
Vraaggesprek
44
Geef je reactie op deze inzending: