HET GROTE VERLANGEN

Afgelopen zomer liep ik toch maar weer eens het minder fraaie, langs de landerijen gelegen, hobbelige zandpad op, tot ik in de verte iets verrassend kleurrijks zag. Het bleek een perceel weiland helemaal gevuld met korenbloemen, papavers, en ganzenbloemen en witte mij onbekende bloemen – een waar feest.
Terwijl ik er vlak langs liep voelde ik opeens vlinders in mijn hoofd fladderen en bijtjes zoemen die me zeiden : zie je wel het paradijs bestaat. Ik vroeg me ondertussen af of het perceel land bewust zo door een rentenierende boer was ingezaaid met de nobele gedachte om iets voor de natuur terug te doen voor het jarenlange ‘uitbuiten en uitputten’ van het land of wordt het gestimuleerd door een of andere instantie met een goed gevulde subsidiebeurs. Vermoedelijk dit laatste. Maar goed de bijtjes en vlindertjes in mijn dagdroom zongen – zie je nou wel, het bestaat echt.
Ik vroeg hun: ‘Maar waar sta ik nou eigenlijk naar te kijken. Een nieuw stukje paradijs of is het tot zo weinig geslonken en is dit wat er nog resteert.’
Je ziet het toch met je eigen ogen merkten ze nuchter op en neem desnoods met je mobieltje een paar foto’s en bekijk die als je uit je droom ontwaakt. Voor de zekerheid, over het feit of ik al of niet aan het doordraaien was, deed dit dan ook maar. De volgende morgen bekeek ik ze en inderdaad, het was allemaal echt.
Zoals de vlinders en bijtjes hadden gezegd, dat het voor hun paradijselijke omstandigheden waren. Er
was geen onderlinge strijd over wie of wat welk bloemetje zou bezoeken. Er waren er meer dan genoeg. Zo bekeken was het voor hun werkelijk een paradijs. Verdorie ik werd zelfs een beetje jaloers op die kleine wezentjes.
Wij mensen moeten misschien ook weer leren klein en nederig te zijn om het paradijs te kunnen ervaren.

Vissen in subtropische wateren zijn ook zo kleurrijk Misschien omdat ze in een warmte vertoeven en daardoor de illusie wekken dat ze in een onderwater paradijs vertoeven? Ook de vogels in de tropen zijn daar kleurrijk, neem alleen maar een in dit schrijven toepasselijk vogel: inderdaad de paradijsvogel.
De vissen zijn in het noorden, grijs en grauw. Misschien geldt dat ook voor de mensen in het noorden – als je geen warmte voelt dan blijf je ook grauw en grijs. Wat je niet krijgt kun je blijkbaar ook moeilijk geven. Gelukkig geldt dit niet voor iedereen.
Ach het zijn zomaar enkele bespiegelingen. Maar waardoor komt dat bij mij naar boven. Na even flink nadenken denk ik het te weten. Ik ben, door het prachtige stukje weiland overvallen door het grote verlangen naar een eeuwige zomer, waar iedereen houdt van iedereen en elkaar warmte schenkt, zodat we de voorwaarden scheppen voor zoiets als het paradijs. Ja, dat is misschien wel de onderliggende gedachte van het grote verlangen… de terugkeer naar het paradijs.

vlinders paradijs verlangen

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 3 stemmen 60