Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Indianenverhalen

Bij ons in Twente moet je niet met rare verhalen aankomen. Nederland telt 700.000 slachtoffers van narcistische mishandeling en geweld, maar bij ons kennen we niemand die dit heeft meegemaakt. De waarheid is dat men de verhalen van de slachtoffers niet geloofd. Toegegeven, de verhalen zijn ongelooflijk maar voor je oordeelt moet je onderzoek doen. Wil je dat niet dan moet je je mond dichthouden. Bijna niemand doet dat. Roddelen is gemakkelijker. Velen vinden dat sociaal contact. Bij dat soort mensen hoor ik niet meer.

Al lange tijd ben ik op zoek naar de mensen waar ik wel mee om wil gaan. En de laatste tijd zie ik onderweg van a naar b telkens een apart wezen lopen. Het loopt fier rechtop, borst vooruit, hoofd naar achteren, kin vooruit. Ik kan niet zien of het wezen mannelijk of vrouwelijk is. Maar het is een Indiaan. Dat werd direct duidelijk. Een mannelijke of vrouwelijke indiaan wandelend langs de drukke snelweg.

Wat doet dat wezen hier, met dat prachtige lange pikzwarte haar dat meestal als een waterval in de wind over de rugzak danst tot op de kleine billen. En dan zie ik het.

Een vrouw. Maar vandaag zit het haar als een glanzende bol in haar nek. Daarbij draagt ze een brede rode band om haar hoofd. En met haar fiere tred loopt ze opnieuw de snelweg af over het fietspad.
In het begin was ik een beetje bang dat ze haar strijdbijl zou pakken om mij te scalperen. Hoewel ze kleiner is dan ik.
Ze draagt een spijkerbroek en een dik kort met bont gevoerd jack waardoor haar schouders breder lijken.

Ik heb haar al eens zien pauzeren op het viaduct. Ze staarde naar de snelweg die onder de snelweg door dendert. Ik beklim die enorme berg vaak in het donker als ik huiswaarts ga. Dan blijf ik niet al te lang kijken in dat lawaaierige diepe zwarte gat met voortrazende lichten, want ik kan het fietspad niet helemaal overzien. Toch kan ik het niet laten omdat het een eng gevoel oproept dat ik stevig onder controle heb. Maar als ik niet goed oplet fiets ik zomaar deze agressieve, duistere afgrond in.

Waarom wandelt dat vreemde wezen een paar keer per week langs een ordinaire snelweg? Ze merkt het nooit als ik haar observeer. Veel mensen merken zo'n blik wel. Zij niet. Zou dat kunnen getuigen van een goed geweten? Ze kijkt met een tevreden gezicht recht vooruit. Die zit goed in haar vel, denk ik.
Ze lijkt te genieten van het lopen, maar ze kijkt nooit om zich heen om de omgeving in zich op te nemen. Ze doet ook niets om op een indiaan te lijken. Ze is echt. Ze is om te geloven. Soms vraag ik me af: zou ze mij echt niet zien?

Ongetwijfeld zullen meer mensen haar opmerken. Zo apart is ze. Ik voldoe evenmin aan de Norm. Vooral innerlijk niet meer omdat ik, volgens anderen, een indianenverhaal heb. En uiterlijk voldoe ik evenmin omdat ik hele stukken naast mijn fiets loop, genietend van de natuur.
"Ik wandel met mijn hond en jij wandelt met je fiets", merkte eens iemand op.
Ik vind het wel leuk dat mensen mij aanspreken. Zij ook? Een beetje loop ik hier nu ook om een ontmoeting met haar te creëren, want ik loop doorgaans niet langs een snelweg. Wat ga ik dan zeggen? Zij heeft een verhaal dat weet ik bijna zeker. Ik zal haar groeten en wat indrukken van dichtbij plukken. En laten plukken.

Niet alleen mijn eigen verhaal, maar ook dat van sommige lotgenoten houden me bezig. Deze keer een man die zijn kinderen niet meer ziet en de wanhoop nabij is. De narcisten in zijn leven hebben hoge posities en dekken elkaar. Hij loopt het gevaar zichzelf te verliezen in een vaderloze situatie met kinderen. Zijn hart is levend gescalpeerd. En daar is het de narcisten om te doen. Dat is psychisch mishandelen en zolang dit privé blijft kunnen ze hem met de dood bedreigen, dat is niet strafbaar. Geen enkele advocaat wil het opnemen tegen al die hoge posities. Hij staat alleen. Net zo alleen als ik enige jaren geleden, onthutst, verbijsterd, starend zonder houvast in een agressieve afgrond, terwijl de wereld, onwetend van het kwaad dat onder ons is, voort raast.

Omdat ik liever bomen zie en vogels hoor heb ik haar een week of drie niet meer gezien. Op de snelweg aangekomen overwoog ik: zal ik links lopen of rechts? Als ik links had gekozen waren we elkaar van dichtbij tegen gekomen. Eigenlijk vond ik dat een beetje confronterend, alsof ik haar wandelprivé verstoorde. Maar ook op afstand zag ik dat ze wat ouder is dan ik dacht. Ze heeft een getekend gezicht.

Ik zoek mensen met een verhaal. Dikwijls een trauma. Mijn hele leven heb ik dat soort mensen aangetrokken, met het verschil dat ik nu hen zoek die zich net als ik, hersteld slachtoffer kunnen noemen of herstellende zijn, omdat ik het fijn vindt mijn empathie te delen. Ik ken er al een paar via internet. Twee uit Twente. Er lopen in ons land meer waargebeurde indianenverhalen rond dan wij willen weten. Ze worden privé bedreigt door narcistische personen en dat mag in Nederland. 'Foei toch' zeggen ze hier in Twente en gaan weer over tot de orde van de dag. Hier op deze boerengrond wemelt het van de narcisten. Ze maken misbruik van de Twentse schappelijkheid.

Narcisten jagen mensen op stang en als deze slachtoffers in wanhoop het contact met zichzelf kwijt raken, noemen de narcisten hen gestoord. Maar dat zijn ze zelf! Compleet geflopte personen die je partner, je broeder, je moeder kunnen zijn.

Nadat ik tegen mijn moeder in de rechtbank had gezeten, kwam ik mijn zus heel toevallig tegen. De hele familie is verdeeld, we kennen elkaar niet eens. Dat is het resultaat van een narcistisch vrouwmens. Zus was verrassend open, want ze zei onder meer met vaste overtuiging: "Ma is gestoord, jij niet."

Ik denk dat ik het rechtse fietspad koos omdat ik bang ben dat mijn verhaal voor haar ook een indianenverhaal is. De pijn van dit ongeloof van anderen zit diep. Het is daarom nog steeds fijner om gewoon met mijzelf alleen te zijn. Misschien is dat ook zo voor jou? Dank voor de inspiratie, indianenvrouw.

Schrijver: Susan
Inzender: Ineke, 15 januari 2025


Geplaatst in de categorie: maatschappij

4.0 met 1 stemmen aantal keer bekeken 82

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)