EEN EXCEPTIONEEL INTERVIEW
'Allereerst welkom, Everhard. Ik moet zeggen ik ben vereerd u te ontmoeten.
De luisteraars kennis met u te laten maken doet mij deugd. '
Ach, het was allemaal alweer zo lang
geleden dacht ik, zat de hedendaagse mens hier nog wel op te wachten? Ik uitte mijn bezorgdheid daarover.
'Natuurlijk.'
Ze haastte zich het te zeggen. Zeker voor geschiedenisliefhebbers was mijn verhaal interessant. Mijn werk was nog steeds van groot belang met name voor botanici. Er was zelf een hele dichtbundel aan mijn persoontje gewijd.
Ze ging verder, stelde dat ik in mijn begintijd niet zo ver ging als ik zou willen, dat er een grens was indertijd die ik van mijn werkgever niet mocht overschrijden
Onderzoek doen was bedoeld om Gods Schepping te loven. Niets meer en niets minder.
Ik kon niet anders dan dat beamen.
' Uw vader heette Rumpf, vanwaar uw voorkeur voor de naam Rumphius?''
'Wel, in mijn tijd was het in zwang dat academici hun namen vergrieksten of verlatiniseerden. Dat gold ook voor mij.
Ik schreef en sprak ook Latijn.'
' U ging naar het gymnasium, studeerde wiskunde, medicijnen en botanie en wilde het liefst naar verre streken. Dat liep wel even anders geloof ik?'
'Inderdaad. Ik werd geronseld als soldaat voor Italië, wat gelogen was. Italië moest je geweest zijn als jongeling indertijd, dus ik dacht ik pak mijn kans, maar Brazilië bleek de eindbestemming! Ik belandde, nadat ons schip werd aangevallen door piraten uiteindelijk in Portugal,waar ik drie jaar verbleef.
Ik verdiende er mijn geld niet altijd even eerlijk. Was struikrover, landrover en huurdoldaat. Pure armoede. Ik heb het er ook liever niet over, want schaam me er erg voor. Wel maakte ik er mijn eerste botanische tekeningen.'
'Hoe kwam u daarna in Ambon terecht?'
Dat ik me als adelborst aanmeldde bij de VOC zei ik haar toen. Vanuit Texel richting Indië ging, waar ik opperhoofdman werd van een buitenpost op Ambon omdat het daar nogal onrustig was. Het was een positie die me behoorlijk wat aanzien verschafte. Koopman, hoofdman, natuuronderzoeker. Dat laatste aanvankelijk als liefhebberij. Met boeken uit het buitenland en door te corresponderen met geleerden, ontwikkelde ik me steeds meer van autodidact naar academisch niveau.
Het viel de VOC op, ik maakte naam met mijn publicaties. Ik kreeg toestemming me vrijwel volledig aan onderzoek te wijden. Mits ik, als calvinist, de schepping van God in ere hield. Die te loven met mijn gaven. Daar ging het om '
'U werd dus begrensd, vanwege de religie in uw tijd.'
'Zeker. Toen ik ontdekte hoe flora zich voortplantte, hoe ontkiemen ging, werd dat niet zo op prijs gesteld. Voortplanting kwam van God immers en was heilig en taboe.'
'Natuurlijk bracht de dood van uw levensgezellin, een schok teweeg in uw gezin en daarbuiten. Zij was in de buurt geboren en kon u helpen met de taal, het contact, de rituelen, medicijnen en gewoonten van de Ambonezen nietwaar?'
'Ja, een grote aardbeving werd haar en mijn dochter helaas fataal. Ik was er kapot van. Het gemis was groot. Ter harer nagedachtenis noemde ik een prachtige witte orchidee die we vonden Flos Susannaea.'
'Na haar dood zou u nog iets verschrikkelijks overkomen, niet?'
'Ja. Ik werd langzaam blind. Op mijn 42e had ik het zicht totaal verloren. Gelukkig had ik een ijzeren geheugen als het ging om kleur en vorm. Met behulp van assistenten lukte het mijn werk toch voort te zetten. Totaal werkte ik 50 jaar op Ambon. Ik verzamelde en onderzocht eveneens rariteiten: houtsoorten, koralen, mineralen, schaal- en schelpdieren, veelkleurige kwallen, vlinders, reptielen en insecten en de samenstelling van eetbare vogelnestjes. Te veel om op te noemen eigenlijk.'
'Uw Rariteitenkabinet en Kruidboek zijn erg beroemd geworden. U bent een veelzijdige geleerde. U was militair, koopman, architect, geograaf en botanicus en kreeg de bijnaam
Plinius Indicus. U gegeven doordat u lid werd van de Academiae Naturea Curiosorum. Met een verwijzing naar de Romeinse Plinius de Oudere; ook natuurronderzoeker.'
'De tijd gaat snel. Ik zou nog veel meer van u willen weten. Zou u og een keer bij ons terug willen komen?'
Ik glimlachte welwillend.
Tot mijn spijt moeten wij deze extra lange aflevering van ons programna nu beginnen af te sluiten. Wilt u zelf, die later als De Blinde Botanicus bekend stond, ons nog iets meegeven?'
'Nou, vooruit, bij deze, dat het leven dat de natuur ons schenkt kort is, maar de herinnering aan een welbesteed leven eeuwig duurt.'
'Prachtige afsluiting Dank u en- wel Thuis.'
hotmail.comGeplaatst in de categorie: wetenschap
Natuuronderzoeker
20
Geef je reactie op deze inzending: