De schedel van Sint Jeroen

Op het landgoed Calorama aan de Gooweg 21 in Noordwijk woont tegenwoordig graaf Diederik Hacfort, die als beeldhouwer succesvol aan de weg timmert. Hij medefinanciert in Noordwijk en omgeving de talloze beelden en sculpturen. De meeste van zijn eigen beeldhouwwerken staan op zijn landgoed te pronken en kunnen tegen een flink bedrag worden gekocht. Daar zitten heel wat vrouwelijke naakten tussen, het favoriete onderwerp van graaf Diederik. Hij maakt ze soms zo mooi, dat hij er maar nauwelijks afstand van kan doen. Zijn knecht, de vriendelijke dwerg Arnold van Plettenberg, is al net zo dol op de beelden. Arnold heeft de taak om de beelden in de gaten te houden en te beschermen. Dat doet hij dan ook met volle overgave. Iedere nacht loopt hij meerdere keren langs de beelden en beschijnt hij ze met zijn zaklamp. Voor het geval wanneer hij een dief zou betrappen hangt er een jachtgeweer op zijn rug. Dat is geen overbodige ballast, want deze serieuze baan vergt de nodige waakzaamheid en verdedigingsvermogen. Arnold is waanzinnig verliefd op Hannah de Zoete, de verkoopster van banketbakkerij Soetekouw aan de Voorstraat in Noordwijk. Soms neemt hij een trapje mee op zijn ronde langs de beelden en voelt hij aan de marmeren borsten, denkend dat ze van Hannah zijn. Hij is één keer door Diederik betrapt, maar Diederik geloofde zijn smoes. 'Ik dacht te zien, dat er een tepel ontbrak, maar dat valt gelukkig mee!', zei hij toen. 'Goed gedaan, Arnold, en mooi dat alles nog intact is!', zei Diederik toen. Sindsdien neemt Arnold zijn trapje vaker mee. Diederik voelt toch geen argwaan.

In het herenhuis op de Voorstraat 69 in Noordwijk woont de wat schimmige, gepensioneerde geschiedenisprofessor Laurens van Fridagh, die als literaire thrillerschrijver naamsbekendheid heeft. Hij heeft een intense, seksuele relatie met barones Louise van Goltstein, die op de Voorstraat 56 woont. Op hun oude dag zijn ze seksueel nog razend actief en Louise heeft zelfs een speciaal ingerichte SM-kamer met allerlei enge lakpakken en ondeugende tierelantijntjes. Daar spelen ze afwisselend meester en slavin en meesteres en slaaf. In een vitrine liggen eerste drukken van Markies de Sade, o.a. 'Justine ou les Malheurs de la vertu', 'Les Crimes de l'amore, Nouvelles héroïques et tragiques' en 'Les Cent-Vingt journées de Sodome'. Tijdens het uitleven van hun seksuele fantasieën worden die fel verlicht. Dat onderstreept hun verbondenheid met de literaire meester en het stimuleert hun mateloze, seksuele behoeften. Via via heeft Laurens een beroemde schedel op de kop getikt, namelijk de schedel van de heilige Jeroen van Noordwijk, die ooit uit de Oude Jeroenskerk in Noordwijk is gestolen. Het hoeft niet de echte schedel van Jeroen te zijn, maar het kan ook wel zo zijn. Laurens heeft er in ieder geval 50.000 euro voor betaald. De heler was maar wat blij dat hij ervan af was. Louise is de enige, die weet, dat de schedel nu in handen van Laurens is. Ze vinden het wel kicken om er kaarsjes bij te zetten, wanneer ze aan het seksen zijn, maar Laurens is van plan om het tegen een meerprijs aan graaf Diederik te verkopen. Die kan de schedel ook beter verstoppen. Die Sint Jeroen is op 17 augustus 856 door de Vikingen onthoofd en in de 10-de eeuw zijn zijn botten naar het klooster in Egmond gebracht. Diederik heeft grote belangstelling voor de schedel, maar hij wenst er niet meer dan 10.000 euro voor te geven, wat Laurens een lachertje vindt. 'Vooruit!', zegt Diederik dan, 'je mag er ook één van mijn tuinbeelden voor uitkiezen!'. 'Dat verandert de zaak!', zegt Laurens, 'maar ik blijf erbij, dat bedrag is veel te laag, het moet minstens 100.000 euro zijn!'. Diederik lijkt zich te verslikken en hij proest het uit van ongeloof en verbijstering. Vervolgens wordt hij giftig en schreeuwt hij: 'De pot op met je waardeloze schedel, vuile afzetter, verlaat mijn kasteel en kom hier nooit meer terug!'. Laurens pakt de schedel haastig in en hij vliegt weg. 'Wat een arrogante klootzak!', denkt hij, 'maar ik zal hem krijgen, die rijke stinkerd met zijn peperdure naaktbeelden!'. Hij verstopt zich op het landgoed, terwijl de nacht al valt.

Rond tien uur 's avonds ziet Laurens een vorstelijke Rolls Royce naar de voorkant van het kasteel rijden. Met zijn nachtkijker, die Laurens toevallig bij zich heeft, ziet hij drie adellijke vrouwen uitstappen. Hij herkent Ingrid de Kock, Daphne Nijhoff en Juliette Toorop. Ze dragen sierlijke, lange jurken en ze zijn duidelijk onder invloed van champagne of iets dergelijks. Hij ziet hoe Diederik de drie dames op de mond kust en hoe hij hen op de billen slaat, terwijl ze naar binnen lopen. 'Niet te geloven!', denkt Laurens, 'die Ingrid is de vrouw van burgemeester Nicolaas de Kock en ze gedraagt zich hier als een goedkope slet! En dan die barones Daphne van landhuis Klein Offem, die laat zich hier als een gewillige escorthoer zien! En dan die miljonaire Juliette van 'De Lindenhof', die knijpt hier gewoon superordinair in het kruis van Diederik!'. De woede van Laurens stijgt tot een grote, ontplofbare hoogte. Zo'n half uur later ziet hij een fel schijnsel naar buiten komen. Het schijnsel kronkelt door het park en beschijnt geregeld een beeld. Laurens gaat er naar toe en hij ziet hoe de dwerg Arnold aan de borsten van een naaktbeeld zit te voelen. Laurens gaat achter hem staan en hij vraagt: 'Gaat het een beetje? Ben je niet een beetje van het padje?'. Arnold kijkt verschrikt achterom, terwijl Laurens het trapje omtrapt. 'Zozo, en ook nog gewapend zie ik!', zegt Laurens, die het geweer meteen van hem afpakt en zonder aarzeling op hem schiet. Het schot weerklinkt door het park. Diederik staakt even zijn gevrij met de drie naakte dames en zegt: 'O, niets aan de hand, Arnold zal wel op een konijntje schieten!'. Maar Laurens heeft een bijl uit een schuur gehaald en hij is op weg naar de beeldengalerij.

De volgende dag ligt het ontzielde lichaam van Laurens aan de voet van de verhoging, waar een buste van de dichter Albert Verwey op stond. De buste heeft Laurens ergens heel diep begraven en is hoogstwaarschijnlijk nooit weer te vinden. Op de plek van de buste staat nu de schedel van Sint Jeroen. Laurens schenkt hem gratis aan de gemeente Noordwijk. Voor de zekerheid heeft hij er maar even een briefje met 'Sint Jeroen' opgeplakt. Anders denken ze nog dat het zomaar iemand is. 'Het leuke is, dat ze nu de kop van Albert Verwey kwijt zijn!', moet hij gedacht hebben, toen hij zichzelf met het jachtgeweer van Arnold om zeep hielp. Juliette Toorop, die bij Diederik is blijven slapen, komt na een ochtendwandeling helemaal overstuur bij Diederik. 'Arnold is vermoord en al jouw beelden zijn verwoest!', roept ze hysterisch. 'Godallemachtig, dat heeft die vervloekte Laurens natuurlijk gedaan!', roept Diederik. Even later wordt hij door Ingrid de Kock gebeld en vertelt zij hem de rest van het verhaal. Juliette drukt zijn wenende gelaat stevig tegen haar blote borsten. 'Die schedel heeft hem krankzinnig gemaakt!', fluistert hij.

schedel

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 2