Zelfmoord

Het is zo typisch, het is periode : donkere dagen maken me weemoedig, terwijl de winter tegelijk het mooiste seizoen is. Het is het seizoen van de stilte... Ik weet het, ik besef het en tegelijk maakt het niets meer uit. Steeds weer hoor je die oordelen over jezelf, van anderen en van jezelf. Kon mijn eigen geest maar in mijn ik geloven, misschien kon ik de wereld dan wel aan.

Ooit had hij zovele idealen gehad, hij ging de wereld verbeteren... Mensen helpen en samen bouwen aan een betere wereld, doch ze trekken zich steeds meer terug achter hun tv, hun 'personal computer', wat nog maar eens het egoïsme benadrukte. Doch hij besefte dat hij alles zwart zag, dat er wel degelijk mensen waren die om elkaar gaven, en dan niet in zo'n 2 personenrelatie waarbij de rest van de wereld in het niets verdwijnt. Er bestond waarlijk echte vriendschap, doch die leek alleen in uiterste nood bovengehaald te worden.

Wanneer gaan mensen eens beseffen dat ze niet alles hoeven te pikken wat hen voorgeschoteld wordt, dat we wel degelijk kritisch moeten denken. Doch het is natuurlijk gemakkelijker toe te geven aan alle 'noden' van deze consumptiemaatschappij, hij was het beu...omdat hij zag dat het hem ook begon te verteren. Hij werd werkelijk verscheurd door een innerlijke strijd, alles leek zo oppervlakkig. Alles leek zo nutteloos : je haalt een diploma, je vindt misschien de liefde van je leven, misschien niet, je vindt een baan... en langzaam ga je verder. Doch hij wou niet meer, hij wou om mensen geven, mensen die het niet meer zien, die het kwijt zijn, mensen die verstoten worden... want hij wist dat hij iets in zich had, dat was ook nog het enige wat hem overeind hield.

Doch nu was hij alles zo moe, hij voelde zich leeg...Het is een raar gevoel, alsof je buiten jezelf staat en kijkt wat er gebeurt. Het geeft je niet meer, je antwoordt zonder te weten wat je zegt. Daarna antwoord je helemaal niet meer, dan laten ze je vallen. Want jij bent niet vrolijk, jij bent neerslachtig en humeurig, jij ligt hopeloos in de knoop met jezelf.

Hij kon het zo duidelijk beschrijven en tegelijk was het slechts de oppervlakte die hij raakte. En tegelijk beseffen dat alles wat hij schreef slechts relatief was... dat was nog het ergste van al

Schrijver: Tom, 16 december 2001

liefdesgoeroehotmail.com

weemoed zelfmoord ve zelfmoord verdriet

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.8 met 36 stemmen 3.681