De Straf

Hij was een rustige jongen van 22 jaar en had van zijn stiefvader een autootje gehad. Zo wie zo werd hij erg verwend, maar dat merkte je niet echt aan hem. Het scheen steeds vaker voor te komen dat jongelui alles konden krijgen wat hun hartje begeerde. De jongen was heel gedisciplineerd en ogenschijnlijk altijd vriendelijk. Een buitenstaander zou kunnen zeggen dat het een geboren diplomaat was. Maar als je in zijn binnenste kon kijken dan kon je de opeengepakte boosheid zien, die hij in zijn binnenste verborgen hield. Je zou hem een introverte persoonlijkheid kunnen noemen. Toch was het een heel lieve jongen die toen hij jonger was, bloemetjes uit het plantsoen plukte. Hij kwam dan zonder een woord te zeggen zijn moeder het bloemetje aanreiken. Hij had een kleiner broertje dat precies tegenovergesteld was. Heel druk en beweeg’lijk en die nooit zijn mond kon houden.
Hij was de oudste van de twee en had veel geduld met zijn broertje. Hij voelde zich dan ook erg verantwoordelijk voor hem. Het rijexamen verliep niet al te vlotjes. De ene keer keek hij te weinig in zijn achteruitkijkspiegel en de andere keer keek hij weer teveel in de spiegel. Toch lukte het een keer en hij was blij dat hij er van af was. Rijlessen waren niet zo goedkoop en diep in zijn hart wist hij dat hij best wel goed kon rijden. Zijn stiefvader kocht een bus en hij kreeg de personenauto. Het was een rode, een model waar veel jeugd in reed. Hij kon er dan ook mee voor de dag komen en reed er mee naar school. Thuis hadden ze verwacht, dat er binnen de kortste keren wel een kras of andere beschadiging aan de auto te vermelden was. Nooit had de jongen iets met de auto hij reed er in rond alsof het een verlengstuk was van hemzelf. Zijn broertje mocht af en toe ook mee. Iedereen voelde zich dan ook veilig bij hem in de auto. De winter kwam en het werd glad op de weg. ’s Morgens was het gaan sneeuwen bovenop de al opgevroren wegen. Je zou kunnen veronderstellen dat er nu wel enige schade zou kunnen ontstaan. Niets was minder waar. De jongen vertrok een kwartier eerder en reed heel rustig weg alsof hij zijn leven niets anders gedaan had. Op de verraderlijk gladde wegen rijden dus.
Soms gooiden een paar kleine jochies wel eens een sneeuwbal naar de auto als hij de straat inreed waar hij woonde. Hier kon hij zich vreselijk over opwinden, maar ook dit merkte je niet. Toch kwam het betere weer er aan zoals altijd. Dit keer duurde het wel wat lang, maar steeds vaker ging de zon schijnen en werden de wegen weer goed begaanbaar. Het werd dan ook tijd om zijn broertje mee te nemen. Of het nu kwam dat hij zijn broer bij zich had, of dat de jeugd steeds brutaler werd. Het was een feit dat er heel vaak steentjes naar de auto werden gegooid. Er stond een groep jochies bijeen van zo’n jaar of 10. Hij hoorde dan ook bij het voorbijrijden tok-tok op zijn autodak. Hij aarzelde geen moment en stond vol op de rem. De jochies stoven alle kanten op. Hij reed een stukje achteruit en zette de achtervolging in. Het werd een wilde rit dwars door plantsoentjes heen, over de stoep en door het grasveldje waar de honden altijd werden uitgelaten. Ja, daar aan het einde van het grasveldje zag hij een van de jochies een straat induiken. Vol gas en met een scherpe draai aan het stuur, racete hij de straat in. Helaas weer was hij te laat en weer was er geen bekend jochie te zien. Hij draaide om en ging over de normale straten richting huis. Plotseling schreeuwde zijn broer die helemaal in de ban was van de wilde achtervolging: “Dààr”. Hij wees daarbij in de richting van een, met een normaal looptempo, wandelend jochie. Zijn broer gaf weer vol gas, waarop het kind het op een lopen zette. Blijkbaar was het jochie vlak bij huis, want hij rende het bermveldje over, de stoep en bleef vol overgave op een huisdeurbel drukken. “Mam, doe open, doe open”, schreeuwde het kind. De jongen stopte en zette zijn knipperlichten aan. Liep in een rustig tempo richting de deur waar het jochie driftig aanbelde. Hij keek en zag een verbaasde moeder naar haar zoontje kijken. “Wat is er dan”, vroeg de moeder aan het jochie dat behoorlijk overstuur was. Het kind kwam niet uit zijn woorden en rende naar binnen. “Wat is er aan de hand?”, vroeg de moeder aan onze automobilist. “Tja, hij gooit steeds stenen naar mijn auto”, was het rustige antwoord. “Heeft u schade?”, vroeg de vrouw bezorgd kijkend, terwijl ze aan het twijfelen was of ze niet eerst achter haar zoontje aan moest gaan.. “Nee, dat niet, maar het moet afgelopen zijn met dat stenen gooien”. Hij draaide zich om en liep op zijn gemak naar zijn auto. Zijn broer? Die keek hem vol bewondering aan. Hij stapte in en reed verder richting huis. Met geen woord repte hij over het gebeuren. Wie daar wel voor zorgde was zijn broer.
Het jongetje werd ondertussen door zijn moeder getroost. Het kind was buiten adem en zijn hoofd was vuurrood. Gewoonlijk kon hij zijn moeder altijd van zijn onschuld overtuigen. Dit keer lukte hem dat absoluut niet. Hij biechtte al huilend en met horten en stoten het hele verhaal op. De moeder schrok ervan, maar was wel zo verstandig hem een glas water te laten drinken.

straf

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.5 met 21 stemmen 1.965