Verhalen

GEHEIM VERKLAPPEN

Johanna is zo’n kind dat niet opvalt. Toen ze voor de tweede keer met de andere famkes meekwam, stelde ik me voor en vroeg hoe zij heette.
De paar volgende keren herinnerde ik me, vaag en op het nippertje, dat ik haar al kende, en vermeed behoedzaam haar naam, waar ik niet zeker van was, te noemen. Maar nu ken ik haar even goed als de andere famkes en heb ik ontdekt dat ze, op haar bedeesde manier, precies even leuk kan zijn als de anderen, als ze maar op haar gemak is en een beetje extra naar voren gehaald wordt.
Ze is vriendinnetjes met Kim. Het is een rustige vriendschap, niet zo’n hevige haat-liefdeverhouding zoals tussen Sjoerdsje, Nancy en Klaske.
Maar laatst kwam ze, zonder Kim, mee met Nancy en Klaske. Ik vroeg naar Kim en naar de reden van de verwijdering. Het kwam er pas uit na een zichtbare innerlijke worsteling. ‘Ze heeft een geheim verklapt.’
Na mijn vergoêlijkende woorden - het is soms wel heel moeilijk om een geheim te bewaren, ook al wil je het wel - weer zo’n geestelijke strijd en toen:
‘Ze heeft mijn geheim verklapt, en nu doe ik het ook.’
Pas toen ze weg waren begreep ik wat ze bedoelde, en hoeveel moeite het haar had gekost om Kim af te vallen.

Katja Bruning