Vreemdgaan of kan het vreemd lopen?

Wat is vreemdgaan... en sterker nog: wat gebeurt er met een mens om zich hiertoe te laten verleiden. Ik was altijd iemand met een grote mond. Vreemdgaan kan niet! Elkaar vrijlaten...prima, maar jezelf aan een ander geven, nooit! Totdat... het me overkomen is.
Mijn man is geweldig lief en wil met niemand anders oud worden.

Ik neem je mee terug in de tijd. Zo gelukkig als dat ik altijd was begon ik ook aan die dag. Niets aan de hand. Hij kwam binnen, even bij ons langs. Hij die ik al zo lang ken. Hij belt aan en ik doe de deur open. Op dat moment is het gebeurd. Ik kijk hem aan, hij kijkt mij aan. Ik word misselijk, heb mezelf niet in de hand, wil weg maar ook blijven. Ik geef hem drie kussen. Zijn kussen op mijn wang, het voelt anders. Doe normaal zeg ik tegen mezelf en van binnen is het een chaos, ik ben in de war. Wat is dit, wat is dit rare gevoel dat mij hier overkomt terwijl ik de deur open voor een goede bekende.
Ik ken het gevoel wel, ik heb het vaker gehad, mijn god ik weet wat het is, maar ik wil het niet zien. Trillend breng ik koffie. We praten, maar ook hij komt niet uit zijn woorden, hij stottert (was dat altijd zo of alleen nu?), hij drinkt beschaafd zijn koffie leeg en weigert resoluut een tweede kopje (wat is dit?): Hij moet nog iets anders doen. Hij schudt mijn man de hand en mij ook. Slaat de kussen over, bewust of onbewust, ik weet het niet, mijn god ik weet het niet.

Ik moet nadenken over alles wat me in dit half uur is overkomen. Manlief heeft een afspraak en gaat weg, gelukkig, ik moet alleen zijn. Ik moet even helemaal alleen zijn, weg van deze wereld, even weg met mijn eigen gedachten. Ik fantaseer over alles wat zou kunnen komen, maar tegelijkertijd vervloek ik mezelf. De dag duurt oneindig lang.

Dagen gaan er voorbij. Ik spreek of zie hem niet, "gelukkig" zegt mijn ene ik, maar mijn kwade ik zegt "jammer". Ik word van links naar rechts gegooid, ik word er misselijk van. Get yourself together schreeuw ik mezelf toe en eindelijk denk ik het gevoel te hebben dat ik weer met beide benen op de grond sta en dan kom ik hem weer tegen.

Ik zie hem in de winkel, hij doet boodschappen, ik ook. We lopen bijna tegen elkaar op, ik verontschuldig me en zie dan pas dat hij het is. Mijn adem stokt in mijn keel, "sorry" zeg ik. "Geeft niets" zegt hij. Hij vraagt hoe alles gaat en ik antwoord goed. Ik moet weg hier. Weer word ik misselijk en de pijn in mijn lijf is niet te verdragen. Ik loop door, ik moet doorlopen, maar ik treuzel. Ik pak ieder pad van de supermarkt, doe net of ik iets zoek wat ik niet kan vinden. Mijn ogen zoeken hem door de schappen heen, via de spiegels en net als ik hem stiekem wil bekijken, kijkt hij naar mij. We brengen meer dan een uur door samen in die winkel. Ik kocht van alles, we willen bij elkaar in de buurt zijn. Hij staat achter me bij de kassa, naast me op de parkeerplaats. Zonder hem iets te vragen rij ik met mijn auto achter hem aan. Hij kijkt niet 1 keer vreemd in zijn achteruitkijkspiegel. Het lijkt normaal, het lijkt zo verdomd normaal. We rijden zo ver weg en dan stopt hij op een heel stille plek de auto.
Wat moet ik doen, ik weet het niet. Hij stapt uit, ik volg hem via mijn spiegel, ik vraag aan alles en iedereen de kracht om mijn auto te starten en weg te rijden, maar ik doe het niet. Mijn goede ik heeft verloren. Hij stapt in en komt naast me zitten. Slechts de blik in zijn ogen doet me trillen, mijn god ik wil hem, iedere milimeter van mijn lichaam verlangt naar hem. Ik moet het niet doen maar ik kan mezelf niet meer in de hand houden. Hij geeft me een kus en ik voel zijn armen om me heen...ik vecht maar even later geef ik me over. Ik geniet van zijn handen, zijn armen, zijn geur, zijn tong, zijn alles.

En dan is het over en word ik weer in de realiteit gedonderd. Wat doe ik hier en mijn god wat heb ik gedaan. Ook hij kijkt zo, voelt zich net zo ongelukkig als ik, maar tegelijkertijd ook zo prettig. Dit kan niet, dit mag niet. Ik en mijn principes, ik heb ze overschreden, mijn woord gebroken, mijn man maar ook mezelf bedrogen.

Het was een genot, maar dat gevoel geeft me het gevoel nog slechter te zijn dan dat ik al was. Hoe kan dit? Hoe kan mij dit gebeuren? Mijn altijd o zo lieve man, waar ik nog steeds van hou, vlinders van krijg als ik hem zie. Mijn normen en waarden... alles is naar de .....

En dan kom ik weer thuis, ik voel me slecht en weet dat ik open kaart moet spelen, maar durf ik dat? Kan ik mijn man aankijken en net doen of er niets gebeurd is... ik weet het niet. Ik wil het vergeten, maar ik weet dat ik niet meer terug kan.

Het kan vreemd lopen in het leven. En ik weet nu dat vreemdgaan zo makkelijk is, je sluit je ogen en laat je meegaan in je eigen fantasie. Je schakelt de rest uit. Maar waarom, lieve mensen waarom overkomt ons dit? Waarom heb ik dertig keer de deur eerder open gedaan voor deze persoon en waarom ging het de eenendertigste keer mis. Bij mij maar ook bij hem. Op hetzelfde moment voelden we hetzelfde. Ik zoek naar een verklaring maar weet dat dat slechts een excuus voor mijn eigen gedrag zal zijn.
Dit valt niet te verklaren...... waarom?

lust vreemdgaan spij vreemdgaan spijt

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.1 met 48 stemmen 3.134