Aanmoediging
In de vorige eeuw, het jaar des heren 92, bind me vast en schiet me geblinddoekt neer mocht ik er een jaar naast zitten, won ik op de kermis een kartonnen dartbord, met even waardevolle plastic pijltjes.
Lief was ik toen al niet, dus dat bord was al snel een serpentine die ergens in mijn woonbuurt meerdere bomen versierde.
Echter niet alvorens mijn interesse te hebben gewekt voor het gooien der nobele pijltjes.
De serpentine werd vervangen voor een officieel wedstrijdbord, en de pijltjes niet lang daarna voor gloedglinsterende, hoog aangeprezen, sportversnelde luchtklievers, gemaakt van een goedje waar ze volgens mij momenteel zo naarstig naar op zoek willen op Irakees grondgebied (in die tijd was dat net als asbest nog gewoon overal verkrijgbaar).
Het betere werk kon na het neertellen van de nodige zuinige Oudhollandse guldens waarlijk beginnen.
Ik woonde nog gewoon bij mijn ouders thuis, en op de een of andere manier was het netjes ophangen van het bord, boven mijn nest, voor mij nadenkend genoeg om aan mijn nieuwverworven bevlieging te beginnen.
Ik had behang met natuurgetrouw geeltjesmotief, en dat was voor mijn voorgaande gooigerei ook overtuigend genoeg geweest om krom te trekken na een aanvaring ermee. Hoe anders was het om te ontwaken, wit als een bakkersknecht, in het kalkgruis veroorzaakt door mijn gebrek aan richtinggevoel maar vooral omdat mijn gooitechniek inhield dat ik een denkbeeldige slagman wilde verrassen met een streep van een bal, die meestal 3 wijd vrij honk mocht wandelen.
Honkbal heeft me nooit gelegen.
Het snel afgescheurde hardkarton dat zich rond mijn lief dartboard bevond bij thuiskomst uit school, betrof de subtiele kritiek van mijn moeder op mijn gooitechniek, de afketsende pijlen mijn levensreddende aanvaarding ervan.
Ik begon te richten.
Met steeds verbeterend succes en tevreden aanmoedigende moeder, begon darten al snel een obsessie te worden die extra werd aangewakkerd door de beelden van een Raymond van Barneveld, die een maximale uitworp van honderd en zeventig op zijn naam wist te schrijven op het Emabassy World Darts Champion tournooi 1993.
Ik gooide fanatieker dan ooit.
Mijn eigen hoogtepunt behaalde ik op een nachttoernooi waar ik de derde plaats greep en de soepkip mee naar huis mocht nemen.
Kort daarop verloor ik één van mijn drie dierbare pijlen, waarop ik de andere twee in de wilgen heb gehangen.
Het was mijn enige wedstrijd ooit.
Genoten heb ik van het wereldkampioenschap van 98 waar ik Barney in tranen op zijn knieën zag vallen.
Het bleek het startschot voor velen onder ons om de heilige dart ter hand te nemen en ook eens een poging te wagen iemand een oog uit te steken. Barney glimlachte, sprak de valspijlers bemoedigend toe en liet de les aan het leven. Zal hij ooit hofwerper worden?
(naar aanleiding van de column van G. Komrij.)
hotmail.comGeplaatst in de categorie: kunst
kritiek
2.402
Geef je reactie op deze inzending: