Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

De jongen die niet huilen kon

De jongen lag op het kleed voor het vuur.
Zijn gezicht was rood maar het kon nog de schoonheid van zijn contouren niet verhullen.
Een wanhopige brand, die schijnt te weten dat er blusgevaar bestaat vlak voor het einde. Moeizaam richt hij zijn hoofd en schouders en ogen op. Hij kijkt en vraagt. Zijn tong werkt niet goed mee, maar verstaan kan ik hem wel.
'Ik wil huilen' zegt hij.
'Waarom?'
'Ik heb verdriet'
'Zal ik je troosten?'
'Nee ik wil huilen'
'Waarom?'
'Anders ben ik geen mens.'
'Ik kan zien dat je een mens bent'
'Alleen mijn eigen blik telt.'
'Hoe heet je verdriet?'
'Het heeft geen naam.'
'Naamloos verdriet leent zich slecht voor tranen'
'Hoe kan ik een goede naam vinden?'
'Misschien kan je er een lenen.'
'Maar van wie dan?'
'Zie je daar die zwerver? Het was de eerste die mijn zoon zag. Hij ziet er niet uit. Hij stinkt. Zijn tanden zijn zwart. Hij rommelt in een zak met vuil op zijn schoot, dan schikt hij gescheurde lappen om zich heen ter voorbereiding op de kou van de nacht.
- Waarom gaat die man niet naar huis mam?
- Hij heeft geen huis.
- Waarom regelt hij dan geen huis?
- Hij kan niks regelen
- Waarom kan hij dat niet?
- Hij is de weg kwijt
- Maar waarom gaat hij dan niet naar zijn moeder?
Die man, kun je daar niet om huilen?'
'Nee, hij bestaat niet voor mij.'
'Die vrouw dan daar: die heeft haar man en kinderen verloren om niets'
'Ik ken geen vrouw en kinderen'
'Dat kind dan: het heeft een nachtmerrie en kan er niet uit ontwaken'
'Dat is werkelijk zielig, maar het is te klein voor mij. Een speldenprik vergeleken bij mijn pijn.
Mijn verdriet is groter dan al het verdriet van de wereld bij elkaar. Het is onnoembaar.'
'Misschien moet je slapen'
'Slapen is gevaarlijk, je weet niet wat er kan gebeuren.'
'Maar je zult weer wakker worden'
'Ik wil niet. Ik zal mijn ogen open houden net zo lang tot zij gevuld zijn met tranen.'
'Ga dan weg, want zo lang kan ik je blik niet verdragen.'

De jongen stond op, wankelde even en begon toen te lopen. Eerst langzaam en richtingloos. Gaandeweg rechtdoor en vastberaden.
Na enkele dagen - het kunnen ook weken of jaren geweest zijn - bereikte hij een vloed van zilt vocht. En bij de omkering nam de zee hem mee.
Zijn verdriet ebde weg in een zoute stroom van zoete slaap.
Ik kon het tij niet keren.

Maar misschien was het slechts een nare droom.

Schrijver: Tille, 1 november 2002


Geplaatst in de categorie: emoties

1.5 met 11 stemmen 1.312



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
lieke
Datum:
13 februari 2003
Email:
lieke_1708msn.com
Ik vind het een ontroerend stukje,
het heeft mij echt geraakt

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)