Een brief van Anna

Laat mij me aan u voorstellen.
Mijn naam (of zoals ik genoemd word door vele doktoren en experts) is Anorexia. Mijn naam voluit is Anorexia Nervosa, maar je mag me Anna noemen.
Hopelijk kunnen we goede partners worden. Aankomende tijd zal ik veel tijd in je steken en ik verwacht dit ook van jou.

In het verleden heb je je leraren en ouders over je horen praten: 'Je bent zo potentieel, intelligent, volwassen, meelevend, spontaan etc'.
Mag ik vragen waar dit je gebracht heeft? Helemaal nergens! Je bent niet perfect, je doet niet hard genoeg je best, en verder verspil je je tijd aan denken, filosoferen, praten met vrienden en klimmen, sporten, tekenen, schilderen, schrijven en dichten!
Zulk gedrag wordt in het vervolg niet meer getolereerd!

Je vrienden begrijpen je niet. Ze zijn niet betrouwbaar. In het verleden, toen je zelfverzekerd dacht te zijn maar dit beeld langzaam zag vervagen en je je vrienden vroeg: " ben ik...dik"? En het antwoord was, 'oh nee', natuurlijk niet, wist je dat ze logen.
Alleen ik vertel de waarheid. Je ouders...Lets not even go there!
Je weet dat ze van je houden, en voor je zorgen, maar dat komt deels omdat het je ouders zijn en ze de verplichting daartoe hebben.
Ik zal je nu een geheim vertellen..: diep in hun innerlijk zijn ze teleurgesteld in en met jou. Hun dochter, degene met zoveel potentie, is veranderd in een vette, luie en onderontwikkelde jonge vrouw.

Maar ik ben van plan dit alles te veranderen.
Ik verwacht veel van je. Je hebt geen toestemming veel te eten. Het zal langzaam beginnen: het ontwijken van vet voedsel, het lezen van de ingrediënten en calorieën, het schrappen van junkfood, etc.
Voor een tijdje zullen de oefeningen simpel zijn: wat wandelen, misschien wat sit-ups en push-ups. Niets te serieus. Misschien dat je een klein beetje gewicht verliest, dat er een beetje vet verdwijnt van de buik. Maar het zal niet lang duren voor ik zeg dat dit niet goed genoeg is.

Ik verwacht van je dat je je calorie-inname laat vallen en meer oefeningen gaat doen. Ik zal je tot het uiterste dwingen. Je moet het maar accepteren, want verslaan kun je me niet. Ik begin mezelf in jou te nestelen. Redelijk snel zal ik altijd bij je zijn. Ik ben daar als je 's morgens wakker wordt en naar de weegschaal rent. De nummers zullen zowel vriend als vijand worden, en de waanzinnige gedachte bidt dat ze lager zullen zijn dan de dag ervoor, afgelopen nacht etc. Je kijkt naar jezelf in de spiegel met afgunst. Je prikt en trekt aan het vet op je lichaam, en voelt een verrukende stroom door je lichaam stromen als je in de buurt van botten komt. Ik ben daar als je het plan voor de dag aan het uitzetten bent: xxx calorieën, veel oefeningen. Ik ben degene die dit uitvogelt, omdat nu onze gedachten wel samengesmolten, gevlochten zijn...als zielsverwanten.

Ik volg je gedurende de dag. Op je werk, thuis, wanneer je je dingen afvraagt geef ik je wel wat te denken. Hertel de calorieën voor de dag. Het is te veel! Ik vul je brein met gedachtes aan eten, gewicht, calorieën, en dingen die veilig zijn om aan te denken. Omdat ik nu al in je zit. Ik ben in je hoofd, in je hart, in je ziel, in alles. De hongerpijnen die je hebt, maar net doet of ze er niet zijn, de twijfels, de worstelingen.....die pijn ben ik, in jou.

Vrij snel zal ik niet alleen zeggen wat te doen met voedsel, maar wat te doen met alles. Lach en knik. Presenteer jezelf juist. Houd in die vatsige buik, verdomme! God, je bent zo'n dikke stront big!! Wanneer het etenstijd is vertel ik je wat te doen. Ik maak een bord met sla voor je klaar alsof je een koningin bent. Schuif het eten heen en weer op je bord. Laat het zo lijken alsof je iets gegeten hebt. Geen hapje van ook maar iets...als je eet, zal alle controle verbroken zijn...wil je Dat??? Om terug die vette koe, vette gore strontbig te zijn?? Ik dwing jezlelf naar foto's van prachtige, mooie, dunne, bottige, hoekige, modellen te kijken. Deze perfecte huid, witte tanden, van deze perfecte modellen...deze perfecte vrouwen staren je aan vanuit hun perfect glimmende foto's.
Ik laat je realiseren dat je nooit als hun zult zijn. Als je in de spiegel kijkt, zal ik je beeld vervormen. Ik zal je je zwaarlijvigheid en je afstotelijkheid tonen. Ik laat je een sumo-worstelaar zien, daar waar eigenlijk een uitgehongerde jonge vrouw achter schuilt. Maar je mag dit niet zien, omdat, als je de waarheid zou weten, je misschien weer zou beginnen met eten en onze relatie misschien wel eens ten einde zou kunnen lopen.

Soms zul je tegenstribbelen. Hopelijk niet al te vaak. Je zal de achtergebleven kleine rebellerende aard in je lichaam herkennen en een onderneming richting de duistere keuken nemen. De broodla zal langzaam open gaan.., zacht snerpend. Je ogen zullen over het eten vliegen wat ik allemaal voor je verborgen heb gehouden, op veilige afstand. Je zal je handen zien uitreiken, door het donker, naar de witte melkpuntjes, de verse bruine boterhammen, de eierkoeken... Je schuift ze naar binnen, mechanisch, niet echt proevend, maar simpel realiserend, het feit dat je tegen mij ingaat. Je reikt uit naar ander eten, dan weer ander, en weer ander eten. Je maag zal gaan zwellen, stulpen en protesteren, maar je zal nog niet stoppen. En al die tijd ben ik aan het schreeuwen dat je moet stoppen, jij vet varken, je hebt echt absoluut geen zelfcontrole, je wordt hartstikke vet!!

Als het voorbij is zal je weer bij mij aankloppen, m'n advies vragen, omdat je echt niet vet wilt worden. Je hebt de voornaamste regel verbroken en gegeten, en nu wil je me terug. Ik dwingt je naar het toillet, op je knieen, starend in het gapende gat van de wc-pot. Je vingers zullen je mond binnendringen, je keel in, en niet zonder enige pijn zal je eten zich terug omhoog manoeuvreren. Dit zal zich blijven herhalen, net zolang, tot bloedens toe... Tot je bloed en maagzuur braakt en weet dat alles z'n weg terug heeft gevonden. Als je opstaat zie je de waas voor je ogen, je gezicht, mond, lippen en keel branden. Je hoofd voelt als lood aan...zwarte vlekken... Niet flauwvallen - sta rechtop nu. Jij dik vet varken, je verdient het om pijn te hebben!

Misschien dat de keuze om van schuldgevoelens af te komen anders is. Waarschijnlijk kies ik ervoor om je laxeer te laten slikken, waar je de meeste uren van je dag op het toilet moet vertoeven, je binnenste voelen krimpen en protesteren. Of misschien laat ik je gewoon jezelf pijn doen, in je benen knijpen tot er mooie donkere vlekjes ontstaan. Branden.... of wacht... snijden. Ja, snijden is ook effectief. Ik wil dat je je bloed ziet. Zie hoe het naar beneden glijdt, over je benen drupt. En op dat moment , in die seconde, realiseer je je dat je het verdient, welke pijn ik je ook geef. Je bent depressief, obsessief, in pijn, lijdend, uitreikend,... maar niemand wil luisteren? Who cares?!!?! Je verdient dit; je hebt het zelf zo voor elkaar gekregen.

Oh, is dit streng?!? Wil je niet dat dit je overkomt? ben ik niet eerlijk? Onredelijk? Ik doe dit toch om je te helpen! Ik maak het mogelijk dat je stopt met denken en malen over emoties die je stress bezorgen. Gedachten van droevigheid, wanhoop, moedeloosheid, uitzichtloosheid, onzinnigheid en eenzaamheid, heb ik van je weggenomen, toch! Daarvoor in de plaats vul ik je hoofd met de methodische-calorie-tellingen. Ik haal je worsteling weg om ergens bij te horen, de worsteling om het iedereen naar de zin te maken. Omdat ik nu je enige vriend ben, en ik ben de enige die je moet vertrouwen, bevredigen en plezieren.

Ik heb wel een zwakke plek... Maar dat mogen we niemand vertellen. Als je beslist terug te vechten, en iemand vertelt hoe ik je laat leven, breekt de volledige verdommenis los!!
Niemand mag er achter komen, niemand mag deze schelp kraken waar ik je mee omhuld heb. Ik heb je gecreëerd, deze dunne, gehoorzame, perfecte jonge vrouw. Je bent van mij, en mij alleen. Zonder mij ben je niets. Dus vecht niet terug. Als andere zich gaan bemoeien...negeer ze. Neem het als een korrel zout, vergeet ze, vergeet iedereen die mij probeert te verwijderen, te vermoorden!
Ik en jij weten dat ik je grootste aanwinst ben, en ik ben van plan dit zo te houden.

Hoogachtend: Anna.

(Ik heb deze brief ooit gevonden op een Amerikaanse site.
Vervolgens vertaald in het Nederlands en herschreven, aangepast op andere situaties en herschreven naar andere waarheden.)
(De oorspronkelijke ( amerikaanse) auteur is dus onbekend, maar zijn/of haar brief is dus niet meer 'mijn' brief, zoals hierboven vermeld).

Schrijver: -illusie-, 2 december 2002

paulienvdlhotmail.com

anorexia brief dik brief dik

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 42 stemmen 2.519