Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

De eindeloze Cirkel

Soms heb ik het idee, dat ik door een gemeen bos loop, een groot donker bos, met grijptakken.
Ik loop, ik ren, ik kruip, ik spring, maar wat ik ook probeer, de takken krijgen me altijd te pakken. Ze laten me niet met rust. Ben ik net weer een beetje zelfverzekerd, heb ik net weer wat vertrouwen in mezelf, dan slaan de takken weer toe om me onzeker en kapot te maken. Soms wordt het onderbroken door wat gras. Lieve bloemen die me omhelzen, mooie struikjes die zacht zijn om in te liggen. Daar rust ik uit. Ze zijn lief voor me, omhelzen me, geven me weer steun om door te gaan. En heb ik juist het idee, dat ik het wel ga redden en ik weer vol vertrouwen op pad ga, dan kom ik onmiddellijk in een donker eng bos, met de grijpgrage takken, die wachten tot ik val. Ze doen alles om me pijn te doen. Zijn mijn wonden van de vorige trip eindelijk aan het genezen, halen de taken ze weer open, maken nieuwe wonden, doen me pijn, brengen me totaal in paniek. De bloempjes, de lieve struikjes laten zich opeens niet meer zien. Ze verdwijnen. Ze zijn opeens niet meer te vinden. Ze laten mij aan mijn lot over in de takken. Er is een heel grote boom met heel lange takken. Ik ken deze heel goed, hij is mijn vijand, maar ik hou toch van hem, ik moet met hem leren leven, en telkens als ik denk dat de Grote Boom mij zal accepteren, mij zal begrijpen, mij met rust zal laten, omdat hij ziet hoe moeilijk ik het heb, dan zet hij zijn takken in me en krast hele diepe wonden.
Bij sommige is er schors in blijven zitten, deze zullen nooit meer helen. Deze blijven ontsteken. Hij zegt dat hij van me houdt, van mij de bosnimf, hij zegt dat hij me nodig heeft en ik hem, om bij hem te schuilen. Maar waarom doet hij me dan zoveel pijn? Waarom wil hij mij niet begrijpen? Waarom haalt hij de wonden steeds opnieuw open en maakt er nieuwe bij? Waarom laat hij de wonden ook nooit helen? Wat heb ik hem gedaan, dat hij zo tegen mij doet? Allemaal vragen zonder antwoord.
Ik leef in een wereld waar ik constant opgejaagd word en weer moet rusten, waar de wereld vol zit met pijnlijke takken, die allemaal proberen in het hart van mij te komen, om me zulke wonden aan te doen, dat het sap uit me zal lopen, dat ik het niet meer ontloop, dat ik uiteindelijk sterf door hun toedoen. Dat ik langzaam in mijn eentje afzwak en blijf liggen, me niet meer kan verroeren. Het zal me niks verbazen als dat ooit een keer gebeurt, de Grote Boom naast me staat en begint te lachen. Zegt dat het ook gewoon mijn schuld is, dat hij weer eens gelijk had. Terwijl ik daar langzaam aan het uitdrogen ben en niemand mij ook maar komt helpen. De bloemen, zo mooi als ze zijn, kijken stiekem toe. De struikjes met hun zachte lieve woorden zeggen niks en kijken maar, of precieser nog, zien me zogenaamd niet. Iedere tak, struik of bloem laat mij liggen. Het interesseert ze niks, het kan ze niet schelen. Ze denken allemaal: crepeer jij maar in de zon. Dat is het enige waar je goed voor bent. Want de zon brandt op mij, terwijl ik snak naar vocht. Langer en langer.
Hij zuigt mij uit, het kan hem niet schelen, weer een bosnimf minder. Alleen maar goed, er zijn er toch al teveel, het bos is overvol. Zij was niet sterk genoeg, laat haar maar verdwijnen. Niemand die haar kan gebruiken.
Nee alles moet je alleen doen, niemand die achter je staat. Je moet zelf de takken van je afslaan, je moet je eigen wonden schoonlikken, of water overdoen. De bloemen moet je te vriend houden, en zorgen dat je wat aan ze hebt. Ze gebruiken, en zorgen dat jij niet gebruikt wordt. De struikjes met lieve woordjes verzachten, zodat jij ze kan gebruiken om op uit te rusten. De bomen lief aankijken en zorgen dat je daar kunt schuilen. De hele wereld is gebaseerd op leugens. Niets is de waarheid. En als je zelf wilt overleven en niet wilt creperen in de zon, of takken in je krijgen die zulke diepe wonden maken dat je uitdroogt, dan moet je liegen, bedriegen, negeren, slaan, schoppen en misbruiken. Eigenlijk kan je niemand echt vertrouwen want altijd laten ze je wel weer om een één of andere manier vallen. Niemand is honderd procent vertrouwbaar. Allemaal spelen ze hetzelfde spelletje. Jij moet zorgen dat je het spelletje het hardst speelt zodat je wint, zodat je constant boven hun uitstaat. Zorgen dat je ze telkens een stap voor bent, nooit opgeven. Heel je leven lang blijven vechten, heel je leven blijven slaan. Net zolang tot je weer even op een rustpunt komt om dan weer te merken, dat de bloemen, de struikjes, het gras, alles je laat stikken, je weer aan je lot overlaten. Het is dodelijk vermoeiend. Niemand die eigenlijk echt om je geeft. Eigenlijk zit ik in deze cirkel gevangen en weet niet meer hoe ik eruit kan komen. Ik kwam er in maar ik weet de weg niet meer, en niemand die het mij wil uitleggen. Ik ben verdwaald, ik weet niet waar ik heen moet. En er is niemand, die mij wil helpen. Ze laten me allemaal in de steek. De wereld die ik vroeger kende ben ik kwijt. Ik ben verdwaald. Ik ben alleen.
En ik wil hier uit, ik wil hier weg.

Schrijver: julia, 29 december 2002


Geplaatst in de categorie: eenzaamheid

1.8 met 15 stemmen 1.422



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
Brenda
Datum:
20 november 2004
Email:
floddertjeshome.nl
Ik vond je verhaal zeker de moeite waard. Een beetje warrig af en toe maar ik vind dat je talent hebt. Ik werd er ook een klein beetje verdrietig van. Als dit verhaal over jou gaat hoop ik dat je ook snel zult leren dat er een heleboel mensen zullen zijn die jou de moeite absoluut waard vinden. Zolang je echter geen vertrouwen hebt in de mensen zul je telkens weer ondervinden dat je hierdoor een heleboel mist. Een beetje meer vertrouwen in jezelf en in de wereld doet wonderen.
Naam:
julia
Datum:
13 januari 2003
Email:
juliaatjekooymanhotmail.com
ik ben julia.
ik had eigenlijk de vraag als je deze tekst bekijkt en leest of je dan alstublieft een kritiek, commentaar etc. zou kunnen geven.
Ik ben net 16 en ik weet dat dat nog heel jong is.
Ik weet dat er al veel oudere mensen met meer ervaring hier elke keer teksten plaatsen. Kritiek is dan heel nuttig en gewenst.
Ik wil mezelf verbeteren.
Ik ben nog lang niet tevreden over wat ik schrijf.
Maar zonder kritiek kom ik op een gegeven moment ook niet verder.
Ik wil niemand dwingen maar het lijkt me heel prettig.
Vandaar het verzoek, als je het niet goed vindt wil je dat dan zeggen?
Op die manier kan ik mijn schrijfstijl verbeteren, veranderen.
Hartstikke bedankt in ieder geval.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)