de geerweg
De mooiste weg.
Verstopt
vanaf het fietspad langs de grote weg zie je hem niet.
Verscholen
ligt hij lichtjes uitgediept in het platte poldervlak.
Een t-kruising en een naambordje markeren het begin.
Strak onbesproken zwart asfalt,
met aan beide zijden ietsjes hoger gelegen groene stroken.
Geruisloos schuiven de fietswielen het weggetje op.
Nonchalant, bewust nonchalant, omdat je weet waar je bent.
Soms verrast dat je er al bent, geconcentreerd dat je was op je pedaalritme.
Maar altijd weer word je opgezogen door de lijnen en de vormen.
De luchten en de velden.
Alle jaargetijden, alle weersomstandigheden grijpen je,
steeds sterker, iedere keer steviger.
De lentezon die je opwarmt.
De oostenwind die je op de terugweg zal belonen.
De ruimte, de geuren, de geluiden.
Als je er op rijdt kan je niet zien hoe de slinger door het veld kruipt.
Bomen die de weg af en toe richting horizon markeren
kiezen zonder reden onverwachts hun eigen weg,
ze houden je voor de gek.
Ze zijn niet te vertrouwen.
De weg verandert, de bochten lijken soms korter,
en veranderen van plaats.
Vandaag weet ik zeker dat er een bocht verdwenen is.
Hij is nergens meer te vinden.
Op de plek waar vorige week de bocht was houdt het asfalt je op afstand.
Het staat geen toenadering en verklaring toe.
Je leert de weg nooit kennen.
Honderden keren heb ik het gefietst.
Soms mijd ik bewust, wil ik zonder kunnen.
Maar altijd weer kom ik terug.
De verrassendste mooiste weg van de wereld.
Geplaatst in de categorie: natuur
En ik lift dan graag mee.