papa en mama

Ik kijk op de klok, het is weer tijd, ik moet weer naar je toe... Vertwijfeld kijk ik naar die vrouw aan tafel, eenzaam en alleen zit ze daar ineengedoken verscheurd door verdriet. En ik sta op, ik moet naar jou toe en haar alleen laten, kan ik dat wel? Mag ik dat wel? Ik wil eigenlijk bij haar blijven: ze heeft me zo hard nodig...
Ik moet naar jou, we zijn alweer een kwartier verder en ik moet nog steeds naar jou, maar iets houdt me tegen; is het mijn gevoel dat zegt dat ik haar niet alleen kan laten?
Ik weet het niet, ik moet toch even naar jou toe.
Ik kom aanrijden en zie jou al bij de deur staan, er wordt direct open gedaan, je bent volgens mij wel blij me te zien...
We lopen naar de woonkamer, en jij vraagt wat ik wil drinken, nee niks ik kan niet zo lang blijven... tereurgesteld kijk je en haalt koffie voor jezelf.
Wat raar denk ik bij mezelf dat ik bij jou op bezoek moet komen... ik voel me zo raar... ik voel me hier niet prettig, niet fijn en kan mezelf niet zijn.
Ik vertel wat dingen en we praten over koetjes en kalfjes, echt praten doen we allang niet meer, dat kan niet meer, dat wil jij niet meer? Dat wil ik niet meer?
Ik weet het niet, onze band is heel erg slap, ik weet niet eens of wij nog wel een band hebben, de enige band die ons altijd zal blijven binden is dat jij mijn vader bent en ik jouw dochter.
Wat bindt ons verder nog? Niets, geen huis... Ik denk aan vroeger, die band was zo sterk: niemand kon tussen ons komen, alles konden we delen, liefde respect, vertrouwen, samen lachen en samen huilen.
Dat was echt en oprecht, maar nu het is zo gemaakt, ik moet bij je op bezoek, wil ik dat wel - kan ik het nog wel. Ik wil wel, maar het is zo moeilijk, soms mis ik je zo erg, soms hoor ik je zelfs thuiskomen, ik droom over je en denk aan vroeger, ik kan daar niet in blijven hangen, het is nu en het heden, maar zo moeilijk...
Ik denk terug aan een half uur geleden, mijn moeder zo verscheurd door verdriet; ik kijk naar jou, verscheurd door ellende. Voor allebei kan ik alleen maar heel veel medelijden voelen. Het raakt mij diep, tot diep in mijn ziel, maar wat moet ik verder, moet ik verder mijn leven nog laten verpesten?
Ik wil verder het zal moeilijk worden, niet zo makkelijk gaan, het moet, ik moet ook verder...
Ik denk aan mama, ik denk aan papa. Ik denk nu ook een beetje aan mezelf
Mag dat...?

papa mama ik mama ik

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

1.3 met 43 stemmen 3.879