Verhalen

Rouwen

Vandaag las ik een stukje in de Margriet over de moeder van Bart de Graaff. Nog steeds loopt ze over van verdriet, over zijn dood. Daarover zou ik graag het volgende willen zeggen.

Je eigen kind en zeker iemand als Bart verliezen, is een ramp. Die knul kreeg al zoveel voor zijn kiezen, dat ’t niet eerlijk is dat hij zo jong moest sterven. Veranderen doe je er niks aan en dat is het harde van een moederstrijd.
Echt kwijt ben je iemand nooit, omdat je omringd wordt door herinneringen en gedachten, die je altijd in je hart met je meedraagt. Soms zal je je zelfs afvragen : ‘hoe zou Bart willen, dat je die wonde verzacht?’

Verdriet en rouwen zijn heel natuurlijk. Maar vergeet niet, van hen die achterblijven en van jezelf te blijven houden. De pijn wordt draaglijker en naarmate de tijd verstrijkt, zul je er beter mee om kunnen gaan en de dag zal aanbreken dat je wat steviger in je schoenen zal staan, al voelt dat nu zo nog niet aan.

Aan allen met deze pijn en verdriet, wens ik veel sterkte en ik hoop dat ze één ding bedenken :
’t Gaat niet om de lengte van tijd, met rouwen om je kind,
’t gaat erom wat jij als moeder belangrijk vindt!
Ik wens hen veel wijsheid en kracht
en hoop oprecht, dat ’t verlies wat draaglijker worden mag.