En nu jij!
“En nu jij!”
Hoe dikwijls ik deze woorden heb moeten aanhoren van nonkel Isidoor, dat weet ik niet precies, ik heb dat door de jaren heen niet geteld, maar tot vervelens toe, dat kan ik wel stellen. Met zijn te pas en te onpas uitgesproken ‘oneliner’, was hij wel de oorzaak, dat ik reeds van in mijn prille jeugd een tegenzin heb ontwikkeld voor elke bijeenkomst die ook maar enigszins op een familiefeestje gelijkt. Waarom nonkel Isidoor mij steeds als slachtoffer uitkoos is mij tot op de dag van vandaag een raadsel, tenslotte heb ik een twintigtal neven en nichten, zodat hij heel gemakkelijk eens een ander met zijn woorden en zijn bulderlach had kunnen plezieren. Maar nee, steeds was ik het ‘lijdend voorwerp’.
Het begon al bij de eerste communie van mijn oudste broer, ik was toen net vijf jaar. Nonkel trok mij op zijn knie en zei: “Meisje, en nu jij! Jij bent de volgende, en waag het maar niet om je favoriete nonkel niet op jouw feestje te vragen want dan zwaait er wat hoor. Je weet wat je te doen staat!” Voor zover ik mij kan herinneren, was het de eerste keer dat ik door nonkel Isidoor voor de hele familie werd geslachtofferd. Achteraf gezien was het slechts een voorbode van wat mij gedurende lange jaren, op vrijwel elk familiefeest zou overkomen. Nooit vergat hij het om mij op een of andere manier vast te nemen en me daarbij steeds de door mijzelf zo gehate woorden toe te spreken. En altijd kwam daar meteen zijn afgrijselijke lach achteraan. Ontelbare keren heb ik hem proberen te ontlopen, maar telkens weer slaagde hij er opnieuw in om mij volkomen voor schut te zetten, wat hem telkens een waar genoegen leek te verschaffen.
De laatste keer gebeurde het op het huwelijksfeest van een nicht, die zo’n drie jaar jonger is dan ik. Weer greep nonkel Isidoor me bij de arm en sprak: “En nu jij! Je gaat jezelf toch niet door de hele familie op het schab laten plaatsen zeker? Je weet wat je te doen staat, of zal ik een man voor je uitzoeken, jij lukt daar blijkbaar toch niet in.”
Of het mij gelukt is om mij alsnog te binden of niet, dat doet hier even niet ter zake, maar vanaf die bewuste dag zon ik op wraak. Geloof mij, het is mij nog gelukt ook. Sindsdien heeft hij de verfoeide woorden nooit meer uitgesproken, althans niet tegen mij.
Begin vorig jaar, op de begrafenis van zijn broer, heb ik tijdens het condoleren na de rouwplechtigheid mijn kans gegrepen. Ik heb even in de arm geknepen, en dan in zijn oor gefluisterd: “En nu jij, je weet wat je te doen staat!” Uit respect voor de andere rouwenden om ons heen, heb ik mijn schaterlach maar achterwege gelaten, maar de boodschap moet duidelijk overgekomen zijn, want op de drie familiebijeenkomsten die wij sindsdien hadden, liep nonkel Isidoor steeds met een wijde boog om mij heen...
eindelijk!
hotmail.comGeplaatst in de categorie: humor
jij
1.954
Geef je reactie op deze inzending: