Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Zintuiglijk avontuur

Samengepakt in twee rechtover elkaar staande duetzitjes worden de reizigers door de verzengende hitte gespoord. Er hangt een broeierige lauwte in de wagon waardoor de tocht beslist niet zonder bezwaren zal verlopen. En toch lijken de passagiers windstille levens beschoren. De trein zwiept pijlsnel door het Vlaamse landschap waar verschroeide graskanten als een bruin lint voorbijglijden. Een onweerstaanbare neiging naar het scheppen van een luchtje onder de blauwe hemel voert me naar exotische oorden. Maar twijgentakken met daarin het hinderlijk spelend licht knerpen langs de treinflanken en brengen me terug naar de werkelijkheid.

Door het monotoon maar vertrouwd cadansen over de rails gapen enkele slaperigen als koeien naar elkaar. Mijn overbuur naast het raam, een boom van een vent, doch ietwat te kort afgezaagd, is inmiddels ingeslapen. Het zweet parelt langs zijn neus in zijn dikke snor en kwijl sijpelt in zijn rossige baard dat als een sjaaltje op een laagje halsvet rust. Met gekruiste armen zakt hij onderdoor. Naast hem zit een lezende dame, blootsbeens met melkwitte borsten. Na elke bladzijde die zij omslaat, wipneust zij haar afzakkend kettingbrilletje op de juiste plaats. Ik slaap niet, ik lees niet, maar observeer en noteer wat zich rondom mij afspeelt met een innerlijke wanhoopskreet van een schrijver die vergeefs probeert een passende stem te vinden. Een briesje door het halfopen venstertje hindert een donkerharige furie met een middelvinger. Ze is uitgebroed op de zonnebank en verzoekt met een spervuur aan woorden het venster te sluiten. Een sirene op poten zo lijkt het mij.
“Rails worden stevig door de dwarsliggers,” mompelt de lezende dame, terwijl ze bedenkelijk in mijn ogen kijkt.

Snerpend ritsen de wagons door de wissels. Mijn overbuur ontwaakt en met een roofdierachtige oogopslag loenst hij naar mijn boezem. Zo diep is hij onderuit gezakt. Hij rekt zich, buigt voorover en leunt op het tafeltje dat ons scheidt. Geraffineerd trek ik mijn bloesje hoger en schrijf verder. Hij geeuwt luidruchtig. Zijn opengesperde mond blaast een zilte zeelucht in mijn gezicht. Help, het venster is dicht! Als hij tenslotte houterig rechtveert, merk ik dat zijn buik zich een weg naar buiten vreet.
Luttele seconden later stopt de trein bruusk en met heel zijn reutemeteut wordt hij weer in zijn hoek geworpen. De lezende dame wipt een standje hoger en knipoogt. Hij verontschuldigt zich niet als hij de wagon verlaat, maar bromt binnensmonds in de overtuiging dat mijn oren alleen maar mijn gezicht omlijsten.

Het geschal van een binnenrijdende trein aan de andere kant van het perron boort door de lucht en trekt mijn aandacht. De lichtsterkte drukt mijn ogen dicht en turend schuift mijn blik over het perron dat door drommen mensen een benepen sfeer uitademt. In de hoop door een toeval of een verdwaalde passant te worden geïnspireerd, kijk ik roerloos door het venster in de andere trein. Het peinsparcours begint.

Ogen priemen op mijn voorhoofd, ik voel me bekeken. Een man aan het venster? Of is het een vrouw? Is hij een zij of zij een hij? Ik geef me het voordeel van de twijfel en kies voor haar.

Ik knipper met mijn ogen. Zij lijkt wel versteend, een standbeeld, gesculpteerd met strakke lijnen, haast vormeloos. Ik blijf star in haar richting kijken. Zij verpinkt niet, ik evenmin. Haar hand ondersteunt onmiskenbaar haar zwaar hoofd. Waaraan denkt zij?

Aan de overkant van het perron ziet zij een gedaante als een beeldhouwwerk zonder contouren. Zij staart strak in haar richting. Zij beweegt niet,haar hand torst duidelijk de hele aardbol. Waaraan denkt zij dan?

Behoedzaam etaleer ik mijn pen op het tafeltje en vraag me af of zij een schim is. Misschien is zij een creatie van de zakkende zon. Zal ik toetsen naar een teken van leven, stiekem mijn wijsvinger opsteken of toch maar een paar vingers bewegen, een handzwaai? Nee, niet doen. Als zij dan toch een schim is, wat dan? Ik schuif mijn terughoudendheid aan de kant en maak toch maar een hoekig gebaar, tezelfdertijd doet de vrouw dat ook. Onverschrokken recht ik mijn rug, mijn houding staat niet in verhouding met wat ik wil bereiken. Mijn gebaar is zo doorzichtig dat de drang naar dominantie er zo doorheen schijnt. Ik vertrek geen spier meer. Zou zij aan de overkant er ook zo over denken?

Het heeft er alle schijn van dat zij met haar schaamteloosheid koketteert. Pfff, ja ze wuift en dan! Voor de rest beweegt ze geen krimp. Het is haar aan te zien, met een blik vol onbestemde zorgelijkheid, een beetje zoals je iemand aankijkt die na een lange periode van rouw of ziekte zich voor het eerst weer in het openbaar vertoont. Wat wil zij van mij? Ik zou ik niet zijn, ik wuif terug.

Ik trotseer haar blik, vragend, vrezend, verzoekend en grinnik als antwoord op haar gebaar. Zij grinnikt ook. Zijn wij gelijkgestemden? Ik word in de stilte tussen de perrons overvallen door een verlangen van aardse, rulle en proefbare dingen. Is een treinreis dan toch een beetje avontuur? In een voortdurende stroom van waarnemingen wacht ik in alle rust op wat komen gaat.

De trein ontkoppelt en verplaatst zich een meter. Door de schaduw die er overheen glijdt, valt het masker. Het verblindend zonlicht verdwijnt, de vrouw verschijnt. Ik buig me naar haar toe met een uitdrukking van inzicht, mijn neus platgedrukt tegen het venster. Zij doet mij na! Het is geen zicht. Wij kijken elkaar aan, schieten tegelijk in een lach, schrikken en plots… niets meer. Het niet meer bewegen, de stilstand…, een stroomstoot die een ganse stad kan verlichten flitst door mij heen. In een ogenblik van complete helderziendheid zie ik mezelf. Ik kijk naar mezelf als naar een protserig monument dat telkens wordt teruggeworpen in een weerspiegeling van links naar rechts.

Schrijver: Marleen De Smet, 4 januari 2004


Geplaatst in de categorie: reizen

2.1 met 17 stemmen 1.545



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
klaasje
Datum:
6 januari 2004
Email:
doldersumszonnet.nl
in één woord: geweldig!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)