Tasmanië
24-3
Eindelijk in Tasmanië. Na zes uur kotsen op de Devilcat. Nu weet ik waar die helse boot zijn naam vandaan heeft. Ik wist niet dat je je zo ellendig kan voelen. Zes uur lang de noodles binnen proberen te houden is niet fijn. Heb een amerikaans meisje dat me complimenteerde met mijn mooie gezicht half ondergekotst en Jaap heeft ons nieuwe pakje drum (a $18.-) over boord laten slaan. Doodleuk voegde hij er aan toe dat dat waarschijnlijk een teken aan de wand was. Stopen met roken dus. Eh..ja, we zien wel even.
In het begin van de reis was alles nog koek en ei tussen mij en de boot. Met een gangetje van 80 voer de Cat over de Tasmanian Sea. Na het verlaten van de baai van Melbourne werd de zee ruiger. De Cat begon aan een soort Tango die schoksgewijs overliep in een Wals en vervolgens een Fox-strot. Beneden deks dacht ik enkele look-a-likes te zien van Kermit de Kikker. Na nader onderzoek bleken het mensen op weg te zijn naar de wc met een kotszak voor de borst. Een uur lang heb ik nog gedacht dat de zee met zijn gebeuk op mij geen vat zou hebben. Nou, dat heb ik geweten.. Je weet echt niet hoe je het hebt en wat je moet doen. Je struikelde haast over de opgeboerde halfverteerde steaks. Zelfs de kapitein en de stuurman stonden op het dek en waren bezig met wedstrijdje sierkotsen. Het was een smakelijke ervaring!
Lanchester
Vanaf Georgetown hebben we een mooie tocht door zonnig Tassie gemaakt. De omgeving was licht glooiend en het leek wel wat op Wales. Naar Lanchester..leuke stad maar ze mogen wel wat aan het parkeerprobleem en circulatieplan doen... Op zoek naar een parkeerplaats zijn we geloof ik wel drie keer de hele stad rond geweest. Wel mooi met die hoogteverschillen. toen we eindelijk een parkeerplaats gevonden hadden (dubbelgeparkeerd op een invalideplaats..foei..) bevonden we ons midden in het centrum. Dat maakte de zoektocht naar een hostel weer gemakkelijker. Na drieenderig en halve hostel bekeken te hebben hielden we het voor gezien en stuiterden we een Ierse pub binnen. Laat daar boven nounet een hostel gesitueerd zijn.. Twee vliegen in één klap. Het hostel was erg verlaten en dus leeg maar wel een douche (eindelijk weer) en een echt matras voor $16.00 per nacht. Ons magen schreeuwden om aandacht. Een chinees op de stoep praatte ons zijn restaurant in. Onbeperkt bunkeren voor $8.90. Waarschijnlijk heb ik drie Tasmaanse duivels, twee honden en één kat gegeten, maar het was lekker. Een buffer voor de komende weken!. Daarna een beetje rondgelopen om die Tasmaanse veestapel te laten zakken en terug gekeerd naar de Ierse pub. Live muziek, wij dronken..Tassie is tof..
25-3
Nu in Deloraine, een dorpje onder Devonport. Jaap en ik zijn al twee dagen gestopt met roken en das goed! Voelde me zwaar belabberd gister. Gek, dat zo'n verslaving zo'n invloed op je gemoedstoestand kan hebben. Maar we zitten wel in een mooie blokhut. Die hebben we ons zelf toegeeigend. In Lanchester zei een vrouw dat ze hier nog Raspberry (Framboos geloof ik..) pickers zochten. Omdat we de helf van ons perengeld eral weer doorheen gedronken hadden leek een baantje ons wel op zijn plaats. Dat doen we dus nu: Frambozenplukken. Als je een emmer vol hebt krijg je $2.20.. Die frambozen zijn dus echt kleine ondingen en die emmers erg groot. Lekker verdienen is er dus niet bij. Wel hebben we gratis onderdak in ons gevonden blokhutje. Hans en Grietje zouden jaloers zijn geweest. Vlak bij de hut staat een oud huis in Ruinestaat. Het komt mooi uit dat het van hout is gemaakt want wij hebben nogal wat hout nodig voor onze openhaard. Ja, je leest het goed, onze blokut is uitgerust met een openhaard. Heel knus. 's Avonds koelt het namelijk nogal af hier. Degene die deze hut hier heeft neergezet had geen betere plaats kunnen zoeken. Hij staat op een heuvel. We kijken uit op een heideachtig bos landschap. Achterons zijn een paar aarbeien/frambozen velden. Gisteren hebben we in het holst die vruchten geplukt en er een soort toverdrank van gemaakt. Morgen is het klaar. Nu nog even zoeken naar een kikker waar we een prinses (over liever twee) van kunnen maken.
27-3
Waar we nu weer zijn...
Vandaag hebben we ons blokhutje verlaten. Vanochtend heb ik alle wallibi's die hier 's ochtends vroeg voor dag en dauw het gras voor onze voeten wegvraten een poot gegegeven. Met een volle tank en een doos vol noodles vanuit deloraine naar het westen getrokken. Bij een grot (king salomons cave) hebben we door een regenwoud gelopen. Wauw wat een vogelgeluiden. Echt van die geluiden die je alleen op de achtergrond hoort bij Tarzanfilms enzo... En groen! Ik wist hoe de kleur groen mijn ogen streelt maar dit was haast een visueel orgasme. Na deze ontnuchterde wandeling hebben we een bergroute richting Queenstown genomen. In een klein mijnwerkers dorpje met één benzine pomp en één kroeg, Tuell (??), gestopt voor koffie. Bij binnenkomst van die bewuste kroeg werden we aangestaard alsof we IT en zijn maatje Pino waren. Waarschijnlijk kreeg men hier niet vaak bezoek van toeristen. Een tafel stond helemaal vol met Chineeseten. Omdat we een beetje uitgestorven waren en zodoende nogal hebberig stonden te kijken naar al die dooie katten werden we uitgenodigd aan de dis. De vrouw van de barman was jarig. Het was met alsof we in een videoclip van ZZ-top waren beland. De jarige job wou beslist dat we eenbiertej meedronken. Niet denkende aan de Nederlandse Christelijke Normen en Waarden stortten we ons in het feest gedruis. 'Nee zeggen' had trouwens ook geen zin. Na een paar polka's gedanst te hebben en de dis leeggegeten te hebben vonden we het wel weer tijd om te gaan. "Yes, thanks, we love you to, next time you visit us!"..
Inzender: Jeroen Fleddérus, 8 januari 2004
hotmail.comGeplaatst in de categorie: reizen
reizen
972
Geef je reactie op deze inzending: