Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Een gedicht in mijn handen

Voor mij is de tijd stil blijven staan
Niet zoveel geleerd
Gebrek aan ervaring
Weinig inzicht
Een onzekerheid leidt tot frustratie
Zo graag ergens anders willen zijn
Ooit zo geweest
Kan ik het opnieuw leren
Is het niet alleen donker
Te veel fouten gemaakt
Kan ik dat achterlaten
Alleen als bagage meenemen
Zonder schuld
Maar ook zonder perfectie
Geen verwachtingen
Geen eisen
Niet aan mezelf
Ook niet aan een ander
De dag of een avond nemen zoals die komt
Het moment zien zoals het komt
En meenemen
Zonder praten zonder vragen genieten
Ik wil de zon op mijn gezicht voelen
Een mooie vrouw neemt mij mee op reis
Naar een stad op Cuba
Geen mooie gebouwen
Maar toch is er schoonheid
Zij voert mij aan haar hand zonder mij aan te raken
Geeft mij antwoorden op vragen die ik niet stel
In dit andere land
In deze andere stad laat ze me dingen zien zonder dat we ons verplaatsen
Mensen spreken en lachen
De muziek schalt
En toch hoor ik alleen haar stem spreken
Buiten is het donker en toch schijnt er een zon
Het licht verblindt me iets
En er is een heel prettige verwarring van het onbekende
Het is zo dichtbij en ook zo ver weg
Heerlijk warm is de avond in Havana
Is het een werkelijkheid
Het licht dat ik in jouw ogen zie
Bezitten zij het licht dat mij de weg leidde
Uit mijn eigen duisternis
Zijn jouw ogen het baken voor mijn ziel
Jouw zachte blik kent voor mij vele strelingen
Wanneer je mond lacht
Lachen je ogen mee
Als ik veraf ben, roepen zij mij onhoorbaar dichterbij
Wanneer je hand mijn gezicht streelt
Strelen je ogen mijn gevoel
Wanneer je mond vragen stelt
Dwingen je ogen mij zacht te antwoorden
Als je zwijgt
Maken je ogen dat ik mijzelf weer man voel
In mijn eigen lichaam
Zonder dat ik vragen stel
Fluisteren jouw ogen mij toe wat liefde is
Datgene wat ik droom is werkelijkheid
Wanneer ik in jouw ogen kijk.

Op een vol schoolplein met moeders, vaders, oma’s en opa’s die hun kinderen komen ophalen zie ik hem staan. Blond, grijnzend, met een enveloppe in zijn handen. Met een ietwat verlegen blik in zijn ogen stelt hij mij de vraag: “wil je hem hebben en lezen, of neem ik hem weer mee? Aan jou de keuze.”
“Help, wat is dit?” raast er door mijn lijf.
Natuurlijk pak ik de enveloppe aan en ik ren naar mijn lokaal en maak de enveloppe met een snelle adem open, wat zou erin staan? Ademloos lees ik die woorden. Ze staan zwart op wit en vol met emotie. Een gedicht voor mij geschreven, dit slaat in als een bom.
Ik ben verkocht. Verkocht aan deze onbekende man, dit gedicht lezend, in mijn lokaal word ik ter plekke verliefd.


We gingen eten in een restaurant in de stad, Havana. Dat was een nieuw restaurant voor ons allebei. Hij vertelde heel langzaam zijn verhaal. Een verhaal vol verdriet, vol emotie.
Ik stelde vragen.
Ik luisterde.

Marck……………………………..hij verbaasde me ontzettend door in een vroeg stadium me een nieuwe enveloppe te geven. Daar zat niet zomaar een gedicht in…Daar zat een uitnodiging in voor …. een lang weekend Barcelonaaaaaaaaaa!
Wauw, wat een vent!

Vandaag zit ik hier op Schiphol
Met haar
De zon schijnt
Ik voel me goed
Het leven is goed
Haar lippen zijn zacht
En smaken naar liefde
De smaak van het leven
Wie geeft er om morgen
Alleen vandaag telt
Hier met haar


Hier ben ik met haar
Nu ben ik hier
Park Guëll daar waar
Ik haar naam
Zal roepen vanaf de bank
Uit mozaïek
Alle stukjes passen in elkaar
Zoals jij en ik
Hier nu

Het werd een weekend om nooit te vergeten. Het leven had toen, daar, mogen stoppen van Marck. Ik begreep dat toen niet, maar nu wel.

Die stad is mooi
Jij was daar mooi
Die stad is van liefde
Jij was daar vol liefde
Die stad is van ons
Jij was daar van mij
Die stad is ver weg
Jij bent dichtbij
Barcelona is in mijn gedachten
Jij bent in mijn hart


Momenten konden puur en mooi zijn, maar bleven momenten. Andere momenten was daar weer wanhoop, pijn, en was hij ontzettend ver weg. Een vogeltje dat elke keer weer terugvloog naar zijn eigen kooitje. Een halve nacht kon hij zijn kooitje uit, maar dan moest hij weer terug.
(Baal, baal, tóch nog alleen wakker worden!)
In zijn kooitje was het ook warm en gezellig en werd er zeker ook bezoek
ontvangen, maar dan wilde hij zijn kooitje weer gauw voor zich alleen.

Zittend op mijn blauwe bank kwam het moment…Het moment dat een nieuwe koers inzette. Het werkte namelijk niet. Ik had het gevoel dat de kar te zwaar was om te trekken, en hij had het gevoel dat hij te snel, te hard mee moest.
Een geliefde werd een vriend, een kooitje werd een kast, een kast waar hij makkelijk uitgehaald kon worden voor een nacht, en waar hij makkelijk in teruggezet kon worden……………………………


Het begon en eindigde met een gedicht: toen onze relatie vriendschap werd kreeg ik een super cadeau, een boekje met een selectie van 20 gedichten die hij voor mij in die periode heeft geschreven………… Een mooier cadeau zou hij me niet hebben kunnen geven! Dat boekje met een oplage van 10 is goud waard!


Hier aan de kust
Zit ik met verwaaide gedachten
Op het zachte zand
Zilt verdronken van mijn tranen
Waarin ik ooit verlaten aanspoelde
En zij mij vond
Dondert de oorverdovende branding
Als haar bonkende hart
Ik bewonder haar verschijning
Daar in de blauw verlichte achtergrond danst zij op het koord van de horizon
Als een heilige
Zal zij niet zinken
Want haar vertrouwen
Stelt geen vragen
Omdat zij gelooft in al wat zij is

Ik vouw mijn handen
In gebed voor haar
Tot een glimlach

Vergeef mij

Dag allerliefste …………….

Schrijver: Annet Burgers, 26 april 2004


Geplaatst in de categorie: ex-liefde

2.3 met 17 stemmen 2.307



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)