Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Vallen

En ik vraag me af hoe ik opnieuw zo stom kom. Ik wist het toch van te voren? Ik zou het toch niet meer doen? Ik weet wat een ellende het is, wat voor rotgevoelens het met zich mee brengt en hoeveel onzekerheid. Maar ik trap er weer in.

Ik dacht altijd dat ik niet harder kon vallen.
Als je al plat op de grond ligt met je gezicht naar beneden, wat kan er dan nog gebeuren? Ik dacht dat ik de bodem bereikt had, dat het nu alleen maar beter zou kunnen gaan.
Dat was mijn fout.
Want toen kwam jij. Jij, met je donkere haar en je donkere ogen, waarin ik niet kon verdrinken maar die me wel vast wisten te houden met een ijzeren greep. Je irissen waren zo donker dat ik niet kon zien waarnaar je keek. Je gaf me het gevoel dat je lippen bij de mijne hoorden, hoewel ik ze maar soms, vluchtig mocht proeven. Je haren leken te smeken om een zachte beroering, maar je hield me steeds tegen met een bijna onzichtbare beweging van je hoofd. Als ik je hand wilde pakken leek je te verkrampen, zodat mijn vingers in de lucht bleven zweven en tenslotte weer terugkeerden naar mezelf.
Maar soms mocht ik bepalen waarnaar je smaakte. Heel soms, en je ogen, die waren van mij. Dat vertelde je me, hoewel je niet graag praatte. Ik geloofde je, ik geloofde je toch altijd? En gewillig liet ik me vasthouden, ketenen, terwijl jouw ogen de wereld afschermden van je ziel en mijn huid verbrandden. En ik liet je toe, ik wilde en ik dacht dat je me optilde zodat ik de bodem kon verlaten.

En als ik dan eindelijk bedenk dat ik dit niet moet doen, dat ik er alleen maar ongelukkig van zal worden, sus ik mezelf met het idee dat het toch niet zo ver zal komen als de vorige keer. Ik weet zogenaamd best waar ik mee bezig ben, ik kan er elk moment mee stoppen. Eerst even kijken, even zien wat er van komt.
Maar ik kan niet meer stoppen, hoe langer ik wacht hoe verder ik verdwaald raak. En ik weet hoe dit zal eindigen, maar ik kan het niet helpen! Ik heb mezelf toch niet in de hand? Denk je dat ik mezelf in de hand heb?

Ik liet je toe, ik wilde en ik dacht je me optilde.
Maar je laat me vallen, hard, en de bodem splijt open en ik duikel omlaag.

Schrijver: Suzanne Peters, 1 mei 2004


Geplaatst in de categorie: idool

2.2 met 19 stemmen 2.159



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)