Grens van de koppigheid

Frank liep naar het scheikundelokaal. Plotseling schoot hem het beeld van Kirsten te binnen. 'Je school is die kant op, Frank'. Ja, en scheikunde was recht vooruit. De deur door. Leraar links. 'Nou, Frank, dat was niet best.' 'Heb ik nog een voldoende, meneer?' Die had hij niet. Als Frans dan maar... drie vijven was er één te veel, maar het was niet direct zittenblijven.

Fantástisch. Twee profielvakken met een onvoldoende, en loslopende mentoren. Nou, eerlijk gezegd, het was maar beter dat ze er was. Als hij zijn profiel ging wisselen moest ze er wel van weten. En hij was allang blij dat hij voldoende voor Frans had. Mentor, en de decaan natuurlijk.

'Frank!' Dat was nummer één. 'En?' Schouderophalen. 'Drie vijven. Ik denk dat het toch maar beter is als ik E&M ga doen....' 'Dus je hebt besloten om toch maar naar ons te luisteren?' Hij grijnsde. Tja. Je moest iets. En in economie en geschiedenis was hij bovendien altijd al goed geweest.

Dan de decaan. Die vond het 'realistisch'. Koppige Frankie gaf voor de eerste keer in zijn leven eens wat toe.

Toen hij het schoolplein afliep, vroeg hij zich af, of hij nou gewoon de weg van de minste weerstand had gekozen, of dat het haast onontkoombaar was geweest. Dat de andere weg te veel weerstand zou hebben, was niet helemaal zeker... verloor hij nou een droom of won hij realiteitszin?
Je moest kunnen wat je wou. En willen wat je kon.

keuzes

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

0.5 met 8 stemmen 1.820