Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

De kwelling

Ik hoor de versjes in de verte, en lees achter mijn oogleden de vlekken die de lampen er op brandden. Aanzwellend en neerzijgend glijden de geluiden door mijn hoofd heen en weer en versterken het suizen dat ik voel net onder mijn kruin en de duizeligheid die klopt bij mijn slapen. Ik voel dat mijn borst klam is, door het plakken van het geelgroene t-shirt tegen het kuiltje op mijn borst, daar waar de borstplaat de basis vormt van de ribbenkast, als een spin in het web. Mijn handen langs mijn lichaam, vingertoppen raken mijn bovenbeen bij de omgekeerde v in mijn sportbroekje. Hard knijp ik mijn oogleden dicht, alsof ik dan de vlekken uit kan bannen die dansen voor mijn ogen. Ik vraag mij af of dit is wat blinden de hele dag zien. Het is meer dan ik kan verdragen. Is het dan zo onmogelijk de buitenwereld uit te sluiten, alleen te staan, je angst te dragen, zonder een flits van andere werelden die doordringen in je bewustzijn? Is het wel mogelijk volstrekt zwart te zien? In verf is zwart alles, in licht is het niets en daartussen zit nog steeds het hele spectrum.

Een zweetdruppel hangt af langs een pluk haar op mijn voorhoofd en valt naar beneden op mijn bril. Als ik nu mijn ogen open zie ik de wereld anders, verwrongen, vals. Ik vind het geen onzin bang te zijn, de anderen geven mij immers die angst. Ik voel me door hen in deze situatie gedwongen, opgehitst, uitgekotst. Ik ben bang dat ik in mijn broek plas, dat ik voor gek zal staan door voortdurend mijn kruis te bedekken. Ik ben naar het toilet geweest en voel toch nog weer aandrang. Ik mag niet nog eens gaan, dat staat raar. Mijn vingers knijp ik samen, gebald tot een vuist. Ik wil mijn lichaam afleiden van het samenknijpen van mijn ogen, laat de vlekken maar naar de handen gaan. Ik voel de spanning om mijn knokkels, en merk dat ze wit worden ook al zie ik het niet.

De versjes vertragen, stemgeluid verwaait om mij heen. Met de vertraging van de tijd neemt het ongeduld om mij heen toe. Ik zie mezelf met Helena in het zwembad, 5 jaar oud, zwemles met zijn tweëen, peddelend voor ons leven, om de achterstand weg te werken. Het was toen al geen les meer samen, maar een strijd. Geen laatste van de achterblijvers te zijn.

Wakker. Het geschreeuw van de andere kinderen komt nu oorverdovender binnen dan ooit en ik staar naar de ringen. Ik zet aan, en zwier van mijn verleden naar mijn toekomst en weer terug en waar ik zal eindigen heb ik zelf in de hand.

Schrijver: Eduard Meijer, 3 juli 2004


Geplaatst in de categorie: school

1.3 met 6 stemmen 1.338



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)