Beschuit
Ik slaag er in mijn dichtgekoekte linkeroog wat te openen om op de wekker te kijken. Het blijkt een stuk vroeger dan ik gewoon ben op te staan. Toch verlaat ik in een vlaag van romantiek voorzichtig het warme bed. Ik wil mijn vriendin verwennen met een ontbijtje op bed. Het is een ongeuite afspraak dat zij blijft liggen als ik voorzichtig het bed uitstap. Normaal ga ik nogal ruw uit het bed, omdat ze toch wel wakker wordt. Maar als ik voorzichtig opsta, speelt zij het spel mee, omdat ze weet dat ze dan ontbijt op bed krijgt. Het zou ook weinig romantisch zijn als ik met een roos tussen mijn tanden en een goedgevuld dienblad de slaapkamer binnenkom, om achter me vanuit de wc onsmakelijke geluiden te horen.
Bibberend loop ik in mijn blote gat naar het koffiezetapparaat en mezelf vervloekend om mijn laksheid, verwijder ik het inmiddels beschimmelde filterzakje. Ik weet niet waarom ik niet even iets aanschiet tegen de kou. Waarschijnlijk een ongeuite afspraak met mezelf. Ik doe vier schepjes koffie in een nieuw filterzakje en gooi water in het apparaat. Dan zet ik de knop om. Snel ren ik naar de wc om mijn ongenoegen met veel geklater kwijt te raken. Ik probeer dat zo zachtjes mogelijk te doen, maar stortbakken hebben weinig kaas gegeten van romantiek. Ik ga weer naar het keukentje en neem een beschuitje uit een rond blik. Ik houd niet van beschuit. Voor mij hoort beschuit bij diarree. Evenals een kopje slappe thee en van die droge kaakjes waar je wel een kopje thee bij nodig hebt om ze weg te krijgen.
Vaak denken vrouwen dat voor mannen een romantische geste altijd een opmaat is tot meer en met name iets seksueels. Bij mij is niets minder waar. Ik heb een hekel aan vrijen tussen de beschuitkruimels. Harde stukjes tussen je bilnaad en op je eikel. Brrr. Ik heb mijn vriendin al eens gevraagd om het ding kruimelloos te verorberen, maar hoewel ze erg haar best heeft gedaan, blijkt de beschuit na het ontbijt altijd op onverklaarbare wijze verkruimeld in bed te zijn terecht gekomen. Mijn romantiek is dus gemeend en geen voorspel.
Natuurlijk breekt het eerste beschuitje bij het smeren en ik pak het volgende. De koffiepot pruttelt er rustig op los en bij de buren hoor ik de krolse kat tekeergaan. Ik besmeer het ding met roomboter, hoewel ik weet dat ze aan de lijn doet. Maar omdat mijn vriendin zich altijd gedraagt alsof ze alleen al van het praten over lijnen afvalt en het een onuitgesproken feit is dat ze een beschuitje met roomboter veel lekkerder vindt dan met dieetmargarine – een woord dat ook wel erg chemisch klinkt en weinig bij romantiek past – schuif ik zonder problemen haar goede voornemen terzijde. Even aarzel ik over het soort beleg. Zal ik er een plakje rookkaas op doen of wordt het pindakaas met suiker en sambal manis? Ik besluit enigszins voor mezelf te kiezen, omdat mijn lege maag de aanblik van pindakaas met suiker en sambal nog niet kan verdragen.
Voorzichtig loop ik de slaapkamer weer in. Ik zet het dienblad op de grond en kus mijn vriendin – zogenaamd – wakker. Ze speelt het spelletje overtuigend mee en gaapt zelfs een wolkje bedorven nachtlucht in mijn gezicht. Haar blote kont schuift wat heen en weer en bijna krijg ik spijt van mijn hekel aan kruimels in bed bij het vrijen. Maar ik verman me. Ze draait zich om en gaat met haar rug in het kussen zitten. Ik zet het dienblad op haar benen en neem de toef peterselie – als gebrekkig alternatief voor een ontbrekende roos – uit mijn mond en houd het haar voor. Op een manier en met een glunderend gezicht zoals alleen zij dat kan (haar oogjes genietend half dicht geknepen en een Mona Lisa lach om haar mond), neemt ze de peterselie aan. Ik ga naast haar zetten en kijk toe hoe ze lekker smikkelt. Ik neem een slok van de slappe koffie en blaas daarna mijn warme adem in haar oor. Met bolle beschuitwangen duwt ze me plagend weg. Ik pak een boek van Remco Campert en begin haar een verhaal voor te lezen, terwijl ik kauw op een net niet beschimmelde snee brood, belegd met de ruimte waarin we zitten.
Buiten klettert de regen tegen het raam en het oude gaskacheltje tikt een eigen liedje. Ik breng het lege dienblad terug naar de keuken, terwijl mijn vriendin haar behoefte doet. Tegelijk stappen we weer in bed. Ik voel de kruimels al kraken. Ostentatief – wat dat betekent weet ik niet, maar het past er wel bij – pak ik een boek over de geschiedenis van het zelfbewustzijn. In het Duits geschreven. Lekker samen in bed lezen. Ik voor mijn werk en zij voor zichzelf. Maar ik heb het boek nog niet gepakt, of mijn vriendin neemt het uit mijn handen en geeft me een sensuele zoen op mijn lippen. Ach, hoe gaat dat in een relatie. Soms moet je iets voor je partner overhebben, dus zonder morren volg ik haar lichaam de ontwakende dag in...
home.nlGeplaatst in de categorie: humor
lijdensweg
1.257
Geef je reactie op deze inzending: