Mijn eerste liefde

Ik zag hem voor het eerst op de ijsbaan en was, van het een op het andere moment, stapel verliefd.
Hij was lang en had blond haar. Mijn knieën begaven het bijna toen hij vroeg of ik met hem wilde schaatsen. Ik kon alleen maar knikken. Mijn stem had het begeven.
Ondanks de handschoenen voelde ik de warmte van zijn handen toen hij de mijne greep. We reden niet één baantje, nee, uren en uren achter elkaar krasten onze schaatsen, in hetzelfde ritme, over het ijs.
Praten deden we niet. Dat was ook niet nodig. Zijn nabijheid was meer dan voldoende. Het was zo romantisch! De lantaarns strooiden mat licht over de besneeuwde weilanden, mijn adem vormde wolkjes in de ijzig koude januari-avond, muziek klonk uit de luidsprekers en wij waren alleen op de wereld.
Het vroor zeker vijftien graden, maar ik voelde geen kou. Het enige wat ik voelde was zijn aanwezigheid. Er was geen verleden en geen toekomst. Alleen het nu bestond: deze jongen, deze handen, dit geluid van onze schaatsen, deze zalige winteravond. En vooral: dit hart dat uit mijn lijf dreigde te springen. Recht in het hart van die ander.
De avond ging natuurlijk veel en veel te snel voorbij, maar de volgende avonden kwam hij weer en weer en weer..... En mijn verliefdheid werd groter. Ik verlangde naar het ogenblik waarop hij me in zijn armen zou nemen. Een snelle zoen had hij me wel gegeven, maar ik wilde meer. Ik dacht altijd aan hem, elk uur, elke minuut, elke seconde. In mijn dromen lag ik nachtenlang in zijn armen.

Totdat de dag kwam, waarop hij me zei dat hij een brief had gekregen. Hij moest in militaire dienst. Dat was toen nog verplicht. Ik zag hem alleen nog maar in het weekend. Daar stond tegenover dat ik veel brieven kreeg en heel mooie kaarten. Op die kaarten stonden altijd een jongen en een meisje: met de armen om elkaar heen, of kussend, of gewoon vooruit kijkend, of elkaars handen vast houdend. De brieven werden langer en intiemer. Hij schreef dat hij me miste en naar me verlangde. Boven de brieven stond eerst 'Lena', dat veranderde in 'Lieve Lena' en later werd het 'Mijn allerliefste schat'. En onderaan heel veel kruisjes. Op vrijdagavond haalde ik hem van de trein, op zaterdagavond waren we bij elkaar en op zondagavond bracht ik hem weer naar de trein. Ik leefde in een zalige roes. Zag een fantastisch leven voor me, alleen met hem, mijn grote liefde.

Toen, op een vreselijke dag, kwamen de geruchten: hij zou een ander hebben. Er werd over gesproken in het kleine dorp waar ik toen woonde en op een vrijdagavond kwam hij niet uit de trein. Later bleek dat hij straf had gehad en een weekend binnen moest blijven. Hij had me geen brief meer kunnen schrijven. Maar dat wist ik toen niet en ik dacht dat hij inderdaad bij die ander was. Mijn hart brak en ik deed het stomste wat ik ooit gedaan heb: ik ging, met een snik in mijn keel, met een andere jongen uit.
Natuurlijk kwam het uit en het drama voltrok zich. We konden niet meer met elkaar praten, we waren te jong en het zat allemaal te ingewikkeld in elkaar. Hoe het precies zat heb ik heel veel later pas vernomen. De pastoor was zich ermee gaan bemoeien. Onze relatie werd veel te serieus. Ik was niet katholiek en het mocht dus nooit wat worden. Daarom werden er praatjes verspreid. Er kwam zelfs een naam van een meisje naar voren. Roddels, die geen enkel woord van waarheid bevatten, maar die wel alles kapot maakten. Hij trouwde met een katholiek meisje en ik trouwde met een niet-katholieke jongen.
De brieven en kaarten heb ik altijd bewaard. Mijn eerste grote liefde zal ik nooit vergeten en, nu ik dit opschrijf, lopen nog de tranen over mijn wangen. Het was echte liefde.

liefde ijs roddel ijs roddel

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

1.7 met 31 stemmen 1.752