Met een paniekgevoel word ik wakker.
Met een paniekgevoel word ik wakker. Is Ramon er al? Snel kijk ik op mijn horloge om te zien hoe laat het is. Kwart over drie! Ik sta op en zoek mijn weg in het inmiddels bekende vakantiehuisje waar we nu al ruim een week logeren. Ik zoek mijn weg naar de kamer van mijn kinderen. Ramon zijn bed is nog leeg! Angstgevoelens bekruipen mij. En mijn gedachten gaan terug naar 2 uur, Ramon zei “Ik loop even daarheen”, en terwijl hij weg was, heb ik Raquel meegenomen naar het huisje, zonder Ramon gedag te zeggen, en zonder een tijd af te spreken. Dat had ik ook niet slim aangepakt, stom van me. Snel probeer ik een plan te bedenken. Het had totaal geen zin om Raquel, 12 jaar, wakker te maken, en het had nog minder zin om mijn moeder wakker te maken.
Ik trok mijn kleren aan en liep naar de discotheek op het terrein. Ik zag de sterren aan de hemel, het weidse uitzicht over de Middellandse Zee, maar ik kon er op dat moment totaal niet van genieten. In gedachten spookten de ergste situatie’s zich voor mijn netvlies af: Ramon die voor het eerst van zijn leven teveel gedronken had, en beneden aan de rotsen zou liggen, Ramon die ruzie had gekregen met een van de andere toeristen, Ramon die… alles wat zou kunnen gebeuren zal ik in enkele ogenblikken voorbij flitsen.
Intussen was ik bij de discotheek, al gesloten, aangekomen. Er zaten nog wat groepjes buiten, hard te praten en te lachen, genietend van de goedkope drank en het zalige weer. Snel flitsten mijn ogen langs de mensen, nee, Ramon was er niet bij. Ik bedacht dat ik hem misschien misgelopen zou kunnen zijn, dus ik ging terug naar het huisje. Maar helaas was meneer daar niet. Zou ik wel goed gekeken hebben, daar op het terras? Voor de zekerheid maar even teruglopen. Om niet al te veel op te vallen (wat zouden die mensen wel niet denken?) deed ik of ik die avond iets had laten liggen…Goed rondkijkend zag ik Ramon echter niet zitten! Shit! Wat nu? Beter terug naar het huisje en daar blijven wachten! Zenuwachtig ging ik op de veranda zitten, het was inmiddels al kwart voor 4, zo laat was het nog nooit geworden deze vakantie! Na tien minuten kreeg ik het weer op mijn heupen. Al geloof ik niet in god, ik heb op mijn manier gebeden. In gedachten heb ik de hulp gevraagd van Ramon zijn overleden vader en ook heb ik in gedachten gebeld met mijn vriend, om ervoor te zorgen dat Ramon snel naar het huisje zou komen.
Ik stond weer op om mijn 3e ronde te maken. Nu niet langs al die mensen, maar een nieuwe route. Ik zag iemand van de bewaking. Gelukkig,was het donker en kon ik snel mijn tranen afdrogen , dan kan ik hem vragen of hij Ramon gezien had. Eerst reageerde hij dat hij niet wist wie Ramon was, maar toen ik hem vertelde dat het een grote Nederlandse jongen was, die ook een beetje Spaans sprak, wist hij wie ik bedoelde. “Oh”, zei hij, breed lachend, “Ja, die heb ik wel gezien, die ging met een tas zijn vriendinnetje achterna, die zal wel een héél leuke avond hebben!” Het kostte me moeite om een kleine glimlach tevoorschijn te toveren. Een leuke avond met een meisje?? Mijn Ramon?? Waar hing hij uit? Ik kon nog net opbrengen om te vragen waar hij Ramon naartoe had zien lopen. Hij wees een richting uit, en ik liep daarheen. Ik liep langs allemaal huisjes. Overal was het donker. Ik hoorde en zag niks. Weer zag ik Ramon beneden aan de rotsen liggen (net voor mijn vakantie had ik een boek gelezen, op Mallorca geschreven, ging over een vrouw die van de rotsen gevallen was, en dood viel…). Waar was die jongen nou? Geen jongen die in zeven sloten tegelijk loopt…maar toch die angst. Ik besloot een andere kant op te gaan, ik hoorde geluiden die uit het restaurant leken te komen. En ja hoor, uit de verte zag ik ‘m al……….Blij en boos bleef ik staan, ook hij zag mij en ik hoor hem zeggen “Meine mutter”, waarop de anderen begonnen te lachen. Ik draaide me om en wist niet of ik blijdschap moest laten zien, of woede. Ramon haalde me in en probeerde het uit te leggen. Ze waren gaan zwemmen en daarna wat gaan eten…..Waarom was ik zo bezorgd?? Ik wist toch dat hij niet in zeven sloten tegelijk liep?
Ja, dat weet ik inderdaad. Maar 1x in mijn leven is het aller-allerverschrikkelijkste gebeurd waar je bang voor bent als ze je bellen dat iemand er niet is. Die schrik, die angst moet ik kwijt raken en mijn kinderen de ruimte geven zich te ontwikkelen en lekker ’s avonds zwemmen, stiekem in een zwembad, zoals ook ik vroeger in Spanje gedaan heb….
Die nacht hebben Ramon en ik nog tot 5 uur gekletst op de veranda van ons huisje. Over de overdreven zorgen van een moeder en een zoon die het later pas zal begrijpen als zijn kinderen uit zijn. We hebben er beiden van geleerd. We zullen niet meer vergeten een tijd af te spreken, dat is voor ons allebei een rustiger gevoel!
hotmail.comGeplaatst in de categorie: kinderen
kinderen
1.398
Geef je reactie op deze inzending: