De jurk

“Ik heb hem!"
Uitgelaten komt ze thuis. Met een of andere glossy kledingtas, die ze en passant voor m'n neus laat bungelen.
Ze heeft een nieuwe jurk gekocht. Eén met grijs-zwarte banen, die haar nog slanker maakt, dan ze al is.
Eindelijk is het er toch van gekomen.
De afgelopen week kon Veerle de etalage waarin de jurk stond te prijken niet zonder meer voorbij lopen. Elke dag moest ze hem zien en zo werd de jurk hoe langer hoe begeerlijker. Haast een obsessie. Ze moest en zou hem hebben. Dat stond vast. Maar het was de prijs, die haar er nog even van weerhield hem aan te schaffen.
Midden in de kamer trekt ze hem aan.
"Hoe is ie? Te gek niet?"
Ze draait voor me in het rond als een mannequin en ik kan niets anders doen dan het beamen.
Veerle is gek op kleren. En dat is zelfs nog maar zachtjes uitgedrukt.
Een ietwat uit de hand gelopen hobby. En daarin geeft ze me grif gelijk.
Wanneer Veerle iets leuks ziet, tenminste zo drukt ze het zelf uit, is er iets binnen in haar dat een soort aangename spanning teweeg brengt. Een spanning die haar hoe dan ook tot kopen aanspoort. Zelfs de gidsen, van welk postorderbedrijf dan ook, zijn niet veilig in haar buurt. Van alles wordt er besteld, als het maar kleren zijn.
"Als het niet goed is stuur ik het gewoon terug. Makkelijk toch?"
Ik knik maar wat, want kwaad op haar worden kan ik niet.
Het staat haar allemaal ook zo mooi.
Mijn paradepaardje.
Mijn liefde voor haar gaat ver, heel ver. Daarom geef ik haar in alles carte blanche. Een credit-card. Zelfs doorlopend krediet.
Ze overlegt wel altijd met me. Al is het maar voor de vorm. Niet dat alles me overmatig interesseert wat ze koopt. Wel nee, dat moet ze mooi zelf weten. Maar het is kennelijk iets dat bij het ritueel hoort. En ik vind het prima zo!
Ik glimlach om haar enthousiasme.
"Hij is inderdaad erg mooi, maar waarom heb je hem niet eerder gekocht?"
"Meen je dat? Echt? Ach, wat ben je toch ook een schat!"
Ze komt op me af, slaat haar armen om me heen en drukt haar verrukkelijke lijf tegen me aan.
Ik neem haar gezicht tussen mijn handen en druk een kus op haar mond. Vaag proef ik de smaak van lipstick.
"Doe hem zaterdag maar naar het personeelsfeest aan."
Ze glundert.
"Yes, doen we!"

In de vestibule trekken we onze jas uit, waarvoor we in ruil een plastic nummertje krijgen.
Veerle strijkt over haar heupen de stof van de jurk glad en bekijkt zich uitvoerig in de dichtstbijzijnde spiegel, waar ze vluchtig haar lippen aanzet.
"Je bent mooi!" fluister ik in haar oor.
Ze geeft mee een veelbetekenende knipoog.
Waarna we de zaal binnen gaan.
Maar dan duiken ze op als vanuit het niets.
Een ware nachtmerrie voor iedere modebewuste vrouw.
Overal om ons heen verschijnen ze. Om het even om wat voor lijf dan ook. Grijs-zwart gestreepte jurken. Alsof het zo is afgesproken.
We kijken elkaar aan en voel met haar mee.
"Ik ga gillen."
Met een hoogrode kleur stevent ze naar de uitgang.
"Weg wil ik hier! Onmiddellijk" sist ze.
Ik sla een arm om haar heen en samen verlaten we het pand.
Buiten fluister ik:
"Koop morgen maar een nieuwe."
En druk haar stevig tegen me aan.

En de jurk?
Ach, die is terechtgekomen tussen de afgedankte exemplaren.
Binnenkort haalt de kringloopwinkel ze wel weer op.

De jurk

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 1 stemmen 678