Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Eindexamen

Ik ben wakker. Moeizaam ga ik op de rand van mijn bed zitten. Ik grijp naar mijn kunstgebit, sta op, spoel het onder de kraan en voorzie mezelf van tanden.


Er wordt gebeld.
“Ik ben van de bank. U moet vandaag op,” zegt een vriendelijke mijnheer. Ik knik. De rollator doet hij achterin en hij wil me een arm geven. Ik duw zijn helpende hand weg. Ik reageer niet op zijn opmerkingen over het mooie weer.
Bij de bank aangekomen stap ik uit. Ik wil mijn rollator. Hij laat me mijn gang gaan. In mijn eigen tempo. We lopen rustig naar de pinautomaat.
Ik zoek in mijn jaszak. Daarna in de andere. Dan verstijft mijn hand.
De mijnheer van de bank glimlacht en biedt mij een pasje aan. “Service” zegt hij.
“Dat is toch mijn pasje niet?”
“Nee” zegt hij. “Het is een kopie.”
Ik knik en steek het pasje in een gleuf.
“Daar komt uw geld uit” corrigeert hij me.
Ik wil iets zeggen, maar slik het in. Ik voel mijn hoofd bonzen.
Ik kijk naar het paneel en hef aarzelend mijn hand. Ik zoek, maar zie een veelheid aan tekst op chroom en een beeldscherm dat me vraagt het pasje in de daarvoor bestemde opening te stoppen, zo lees ik langzaam .
Hij wijst me op een kleine verticale gleuf. Ik stop zijn pasje daarin. Ik voel hoe de automaat het uit mijn vingers trekt en laat verdwijnen. Ik keer me naar de man van de bank. Triomfantelijk kijk ik hem aan. Ik wil me omdraaien en weer naar zijn auto lopen. Hij houdt me tegen. “Uw pincode.” Hij klinkt nu veel minder vriendelijk.
Mijn vingers vinden het vierkante toetsenbord. Ik aarzel.
“Heeft u mijn geboortedatum toevallig bij de hand? Ik heb mijn verkeerde jasje aan.” Hij zwijgt.
Dan schiet het me te binnen en zonder aarzelen druk ik mijn pincode in en druk op de knop met “Ja”.
“U heeft nog twee pogingen” zegt de bankman en bevestigt twee elektroden aan mijn polsen.
Ik heb misschien niet stevig genoeg gedrukt en ik toets mijn pincode opnieuw in en daarna op “Ja.”
Ik kijk naar het scherm. “Nee” staat er op en ik voel hij de man van de bank mijn broekspijp omhoog doet en een elektrode op de huid van mijn scheenbeen bevestigt.
“U heeft nog één kans. Neemt u rustig de tijd,” hoor ik hem zeggen en ik knik.
Ik heb een eeuwigheid de tijd en ik geef het op.
“Vaarwel,” zeg ik en druk de cijfers 112 in en als mijn vinger op de knop met “Ja” rust, sluit ik mijn ogen en weet dat ik over een paar seconden alles zal zien.

Schrijver: Lo
Inzender: Louis van Kessel, 21 september 2004


Geplaatst in de categorie: maatschappij

2.7 met 3 stemmen 866



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
josiene
Datum:
15 september 2007
Email:
jweijsdenversatel.nl
ik vind het indrukwekkend en ook mooi.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)