Nachtschade - scene 4

"Scene 4 - Verlaten schoolgebouw, smorende zomernamiddag": het verlaten schoolgebouw met de planken voor de ramen op de begane grond en de ingegooide ramen erboven en het agressieve onkruid dat alles overwoekert. Sla in je op: een tochtig, braakliggende ruine, een skelet van steen en as en afbrokkelend cement. Klimop meandert als een web van spataderen over de muren.
Binnenin huilt de wind. Verdieping na verdieping, hal na hal, voorbij de opengebroken sportzaal, de bibliotheek met haar kromgetrokken kasten en planken, en de afgebrande kantine.
Op de eerste verdieping staat, half in het duster gehuld, het oude stalen geraamte van een bed. IJskoud tot op het bot geschaafd en geschuurd door de wind van jaren en vilein.
Het ijzeren buizenstelsel piept in de wind. Roest als bloedkorsten van een melaatse. Het panorama is anomaal, tartend, en scheef als het decot in een oude zwartwitfilm.
De muren zelf zijn dodenakkers geworden met hun afgebladderde verf en her en der gescheurd pleisterwerk. Gaten als hongerige muilen vreten zich een weg door het stucwerk. Verlaten spinnenwebben in de hoeken bij het plafond. Plinten en sponningen die tot op het merg verrot zijn.
In de hoek van het vertrek ligt het silhouet van een... silhouet. Wanneer de camera dichterbij schuifelt zien we dat het ontzielde lichaam van een marionet is. Een levenloze pop van goedkoop hout en kralen, goedkope verf, roze wangetjes, dunne lippen en knoopogen die diep in hun kassen verzonken liggen. Het ding is achteloos als een vod achtergelaten, de armen en benen hopeloos in elkaar verstrengeld. De pop oogt ziek en heeft lang grijs haar dat doods is en ruikt naar dood en ontbinding.
Nabij het raam ligt een wat oudere man, klef haar over zijn ogen, rondslingerende stropdas, zijn pak als gordijnen in de uitverkoop. Zijn gestalte ligt opgerold op een oude jute deken onder een opengesprongen raam.
Het gefluit van een merel wekt hem. Hij wrijft over zijn gezicht en staat moeizaam op.
Door een van de gebarsten ramen kijkt hij naar buiten. In het zonnebad zwemt het het schoolplein. De man krijgt een ongemeen sterk gevoel van stollend ijzererts en melancholie. Hij draait zich om en tuurt het verduisterde vertrek af tot zijn ogen even blijven rusten op de grote koffer die onder het geraamte van het oude bed ligt. Een kindsgrote koffer van waaruit een diepe penetrante graflucht.

Uit: 'De vrouw in de kamer', 2004.

Schrijver: yorgos dalman, 21 oktober 2004

yorgos.dalmanwanadoo.nl

eenzaamheid vervalle vervallen waanzin

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

1.7 met 18 stemmen 1.481