Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

APK-keuring

Na de zoveelste ongevraagde confrontatie via de media besluit ik dat het tijd is voor mijn eigen APK-keuring.
Een beetje opgelaten sta ik voor mijn grote passpiegel. Al mijn moed bij elkaar rapend begin ik mijn lichaam puntsgewijs te beoordelen.

Tja, die oren. Echt blij ben ik er nooit mee geweest. Flaporen, één van mijn zwakke plekken. Alhoewel: Ik heb er veel prachtige dingen mee gehoord. De intieme woordjes die manlief me influistert, de eerste huiltjes van mijn kinderen,hun lachjes en kromme zinnetjes. Ze hebben geluisterd naar het liefdesverdriet van mijn dochter, ze hebben me gewaarschuwd als er gevaar was en me leren genieten van muziek. Nee een schoonheidsprijs zullen ze niet krijgen maar eigenlijk zijn ze zo gek nog niet. Dat viel dus mee.

Een beetje moediger onderwerp ik mijn gezicht aan een intensieve observatie. Rimpels. Een paar heb ik er wel. Maar als ik heel eerlijk ben heb ik er wel wat mee. Ik denk aan de vele gebeurtenissen die die rimpels veroorzaakt hebben. Eigenlijk zijn ze net een dagboek. Een dagboek van bijna 40 jaar oud. Dat gooi je toch ook niet weg. Ik besluit dat mijn dagboek niet gedeleted hoeft te worden. Ook deze test kom ik gelukkig glansrijk door.

Voorzichtig glijd mijn blik naar beneden totdat ze op mijn borsten blijft rusten. Groot zijn ze niet en er zijn tijden geweest dat ik dat erg vond. Maar diezelfde borsten hebben voor voeding gezorgd en aan die borsten heb ik mijn kinderen getroost en gekoesterd. Kleinere borsten kunnen zeer zeker mooi zijn en ik besluit de mijne dan ook in die categorie in te delen.Alweer een punt gescoord!

Nu komt mijn buik aan de beurt. De buik die tot de laatste bevalling zo mooi strak was. Wat was ik daar altijd trots op. Met mijn laatste kindje kreeg ik ook nog een kilo of tien extra cadeau en van een heel strak mooi buikje is dan ook geen sprake meer. Maar toch. Wat was het een heerlijk gevoel die buik te zien groeien door het wonder wat zich daar in voltrok. Wat was het heerlijk mijn handen op die grote buik te leggen als ik daarbinnen het leven zo duidelijk voelde. Wat hebben mijn kinderen daar een mooi en beschut huisje te leen gehad. Een beetje buik staat me eigenlijk wel. Niks mis mee en helemaal ontdaan van alle frustraties geef ik daarop ook mijn benen nog een korte inspectiebeurt.

Met die benen heb ik gerend, gedanst en gesprongen. Die benen hebben me dikwijls naar plekken gebracht waar ik zo graag wilde zijn. En zeg eens eerlijk? Wat doet een spatadertje meer of minder er dan toe. Opgelucht haal ik even diep adem. Begrijp me niet verkeerd. Diegenen die hun eigen APK-keuring niet doorstaan om wat voor reden dan ook. Doe er wat aan. Er zijn mensen die hun leven lang met minderwaardigheidscomplexen lopen en dat mag het nooit waard zijn. Geloof me, ik was er zelf 1 van. Maar ik heb besloten dat mijn eigen motortje nog wel even meekan. Misschien val ik onder de categorie "opknappertjes" maar zolang ik mezelf geen afknappertje vind ben ik er tevreden mee en zult u het ermee moeten doen!!!!

Schrijver: Brenda, 25 oktober 2004


Geplaatst in de categorie: lichaam

2.3 met 9 stemmen 1.584



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)