ondergang van een schrijverssite.....

‘Het is haast niet te geloven, hoe heeft het ooit zover kunnen komen. Zouden ze nu tevreden zijn, is het dit wat men wou bereiken‘. Dit zijn de eerste bedenkingen die mij door het hoofd flitsen
Keer op keer bekijk ik de mail die ik deze morgen opende, nog steeds komen de woorden als zweepslagen op mij af. Niet dat er zoveel te lezen valt, nee, enkel maar de mededeling dat de site het voor bekeken hield, zorgde ervoor dat ik nu reeds een hele poos wezenloos voor mij uit zat te staren.
‘Verdomme‘, laat ik mij ontglippen, ‘ik wist het‘. Het kon gewoonweg niet blijven duren, ‘en ja, misschien zijn er nu sommigen wel tevreden, hebben ze hun doel weten te bereiken. Maar wat zijn ze ermee, waar gaan ze nu terechtkunnen om hun kibbelpartijen uit te vechten.’
Want ja, als je alles eens netjes op een rij plaatste, wist je gewoon dat dit fataal zou aflopen.
De voorbije maanden was de gezelligheid op de site soms wel héél ver te zoeken. Je mistte gewoon de warmte van in de begindagen.
De roep om verbetering en hervormingen klonk almaar luider, tientallen ideeën kriskras door elkaar maar evenzoveel keer werden die de dieperik ingeboord.
Verwijten over en weer waren dan ook dagelijkse kost. De site is te groot geworden, hoorde je haast elke dag. Gebrek aan kwaliteit, was dan weer een ander gegeven waar sommigen zich aan ergerden.
Beseffen ze eigenlijk wel goed welke ravage dit veroorzaakt. Van het ene moment op het andere is het alsof er een stukje van de wereld vergaan is. Het gemis zal méér dan groot zijn. Het schrijven en posten was een haast dagelijks ritueel geworden, en heus niet voor mij alleen. Volgens mij voelen er tientallen anderen op dit eigenste moment zich even belabberd en verweesd als mezelf, en staren zich evenzeer blind op een leeg scherm waar het anders gonsde van bedrijvigheid.
Elk moment, dag en nacht, werden er gedichten of verhalen gepost. Urenlang kon je meedromen met de fantasieën en verzuchtingen van een diversiteit aan schrijvertjes. Hun belevenissen, hun wensen, de hoop die ze soms hadden.
Het was een groep waarvan ik dacht, zoiets kan nooit stukgaan. Dit is voor altijd! Had ik mij dan zo schromelijk vergist, was de maat echt zo vol dat ze het voor bekeken hielden.
Blijkbaar wel, en wat nu?
Kunnen we niet de klok gewoon even terugzetten. Terugzetten naar gisteren is voldoende, zodat ik een smeekbede kan richten aan degenen die het willen horen. Roepen, dat men niet altijd hoeft te overhaasten en de goeie dingen rustig zijn beloop laten, mits een kleine bijsturing hier en daar. Het gewoon uitschreeuwen dat wij van deze site houden, na alles wat er daar reeds te beleven viel. Gillen, dat niet alles perfect hoeft te wezen, dat men van zijn fouten kan leren en zoals een baby, voetje voor voetje moet gaan. Eerst stappen, daarna lopen.
De jeugd heeft zijn kinderziekten, door het volwassen worden groeit men eruit, maar ook nooit helemaal.
We bewaren altijd wel een stukje van onze jeugdjaren, en zo zou het ook met de site moeten zijn. Evolueren in tijd, maar nooit die eigenheid verliezen waarmee alles begonnen is. De jeugdziekten ontgroeien zonder te overhaasten…..en ja hoor, opeens vult mijn scherm zich weer met de vertrouwde kleuren waar ik dagelijks wel enkele ogenblikken vertoef, ik klik een pagina open en begin te lezen…..
‘De internetstoring is opgelost,’ zegt mijn vriendin, en pas dan besef ik ten volle dat ik gewoonweg aan het dagdromen was.
Wel een héél nare droom, waarvan ik hoop dat deze nooit werkelijkheid wordt.
Ik ben er zowaar even stil van, en besluit maar eens een verhaaltje te posten. Ik blijf echter met een gevoel achter dat dit alles akelig echt overkwam. Het leek zo wezenlijk dat ik enkele ogenblikken nodig zal hebben om ervan overtuigd te raken dat zoiets niet kan, dat dit nooit zal gebeuren…..of droom ik dan nu luidop ?
De eerste woorden van mijn verhaal verschijnen op het scherm en nu reeds flitst de vraag door mijn hoofd, onder welke rubriek ik dit kan plaatsen?
Waar gebeurd …..of fictie….?
Laat ons hopen het tweede.

Schrijver: danny cant., 11 november 2004

fa296447euphonynet.be

algemeen dromen fict dromen fictie

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.6 met 11 stemmen 948