Mijn school
Ik ben een meisje van zeventien, ik woon in een stad in het noorden van het land, in een appartement met mijn moeder, in een buurt omgeven door bomen, scholen en speeltuinen. Ik vind, of vond, mijn leven altijd redelijk gemiddeld, maar besef me vaak genoeg dat dat eigenlijk best mee valt.
Mijn school grenst aan de villabuurt, net tussen de stad en het rijke dorp daar vlak naast. Het plein is schoon, de lokalen nieuw, en overal staan de prachtigste, statigste bomen die je ooit zag. Onze superunieke International School staat zelfs in een van de mooiste villa’s van de hele buurt. De leerlingen zijn niet veel anders; aardig, knap over het algemeen, goed gekleed, ADSL-verbindingen thuis (vaak op hun kamers), en minstens één hobby buiten school. In de pauzes lopen ze in groepjes naar de nabij gelegen, chique uitgeruste Shell-shop, waar zij hun flesjes spa blauw en zalmsandwiches halen.
Onze leerlingen hebben schaak- en toneelclubjes, en gaan in de bovenbouw met het vliegtuig naar Rome. Er worden hele lessen geweid aan discussies over de wereld waarin wij leven, want op onze school leest iedereen het NRC of de Volkskrant. Onze school is interconfessioneel, en de mensen zijn er klassiek en modern tegelijk: die twee homo’s en dat ene meisje met het hoofddoekje zijn er dus niet minder welkom dan alle andere leerlingen.
De tijd lijkt hier haast stil te staan. Er is hier geen terrorisme, geen moslimhaat, en zou je die paar stukjes kauwgom onder de stoelen en tafels niet meerekenen, ook geen vandalisme. Dat is niet ouderwets of ingeslapen, maar mijn leeftijdsgenoten hier denken aan heel andere dingen. De moord op de conrector, integratieproblemen in de randstad, leraren te kort op het VMBO – het is voor ons een ver-van-ons-bed-show. En misschien daarom wel de reden dat we er allemaal een mening over hebben. Je ziet wel dat het hier leeft, dat mensen het er over hebben en dat het ze op wat voor manier dan ook schokt of grijpt of intrigeert, maar je ziet het ze, onbewust misschien, door elke gebeurtenis heen denken: dat soort dingen gebeuren niet bij ons.
Dit bedoel ik niet positief of negatief tegenover hen (ik moet ‘ons’ zeggen, want ik hoor er natuurlijk net zo hard bij), het is meer een feit, een gegeven dat me toevallig vandaan zo opviel. Al zou je dit als iets negatiefs kunnen stellen, kan je het ze niet kwalijk nemen. Wat is er hier nog om voor te vechten? Er zijn hier geen natuurrampen, geen oorlogen, geen gevaarlijke dieren. Geen hongersnood, geen dictator of corrupte regering – niets. En de dingen waar ons land dan wel mee te kampen heeft, zijn op mijn school niet aanwezig.
Vroeger had je het ontstaan van de jeugdcultuur, en konden de jongeren demonstreren tegen de wapenwedloop, de Vietnam oorlog. Vechten voor vrouwenrechten, voor het gebruik van de pil, abortus. Woodstock, nozems, hippies. Luisteren naar Elvis, of later The Beatles – en dan je haar laten groeien om er een statement mee te maken. Het enige statement dat nu nog gemaakt wordt met kapsels is een modestatement – weinig wereldschokkends. Waar moeten wij nog tegen vechten. We hebben onze rechten, onze plichten zijn niet meer dan redelijk, en onze ouders zijn de hippies van toen en weten dus alles over vrijheid geven. Iedereen heeft voor ons gevochten, en daarom eten wij nu zalmsandwiches.
Ach ik doe ook maar een poging uit te leggen wat ik zie. En ik ben geen haar beter of slechter dan mijn medeleerlingen die ik net beschreef. Misschien maakt deze situatie ons te naïef, en is dat juist goed, of misschien worden we juist wereldwijs omdat we er zover van afstaan. Misschien worden we op een ochtend wakker om door te krijgen dat die ver-van-ons-bed-show bij ons op de stoep staat. Maar laten we ons in de tussentijd maar lekker druk maken over onze eigen dingen. Zo, heb ik me daar ook weer een mening over gevormd.
Zie ook: http://www.maartenscollege.nl/cgi-bin/mcmain.cgi?nl:
Schrijver: Roos Ludolphij, 17 november 2004
hotmail.comGeplaatst in de categorie: school
school
2.337
Geef je reactie op deze inzending: