Café Reve
Bastiaan, ook wel Bas genoemd, was een graag geziene gast in café Reve dat beter bekend stond onder de naam “de Bieb”, vanwege het grote aantal boeken dat er in de loop der tijd achtergelaten was. Uit eerbetoon voor de literatuur en het vrije woord maar in het geval van enkele gasten ook vanuit een verregaande hang naar snobisme. In het laatste geval waren het meestal ongelezen boeken. Bij binnenkomst mompelden gasten vaak dingen als: ”Niet gelijk kijken, daar heb je ‘m, hij is schrijver.” of woorden van gelijke strekking.
Op vrijdagmiddag was het er vaak druk. Lisa zat met haar derde witte terriër en waarschijnlijk zevende sherry, op het hoekje van de schaars verlichte bar. Met haar geblondeerde haar en scherpe tong was ze de schrik van Harry, die aan de andere hoek van de bar zat, ver weg van Lisa. Het was aan Harry’s kant van de bar wel iets lichter, dit kwam door de gokautomaten die achter hem stonden. Harry hield niet van gokken. Hij ging iedere vrijdag om één uur naar de Laurenskerk voor het middaggebed voor vrede en verzoening, om tegen tweëen bij de Bieb jenever te gaan drinken. Daarbij hield hij zijn regenjas altijd aan.
“Hé wijfie, doe mij d’r nog een”, zei Lisa en stak een sigaret op, ”je weet nu wel waar ze staan toch?”
Chantal was nieuw in de Bieb en had, om zich beter op haar gemak te voelen, haar eigen cd's meegenomen waarvan ze er nu een opzette. Het was haar eerste baantje achter de bar. Met haar lange rode haar en betoverende ogen was ze zeker niet slecht voor de omzet, dacht Harry. Lisa dacht daar heel anders over.
- Fell in love with a girl, I fell in love once and almost completely -, Bastiaan herkende het lied van ‘the White Stripes’ en glimlachte naar Chantal. - She's in love with the world but sometimes these feelings can be so misleading -
“Doe Bastiaan maar een whisky”, zei Lisa nu, “heb tie wel verdiend denk ik, na al dat geschrijf,
of hebbie vandaag niet geschreven Bas?”
“Ik was vanmiddag bij mijn uitgever”, zei Bastiaan met zekere trots. “Hij deed mij kond over het heuglijke feit dat het in Vlaanderen storm loopt met -Verbrokkeld juk- ”
“Heeft-ie je kont gedaan?”, zei Lisa, “wat een viezerik!”
Haar schaterlach vulde de gehele zaak. Door de verrookte ruimte keken de gasten aan het raam, verstoord in haar richting. Chantal schonk de sherry en whisky in, met de onwennigheid die nieuwe barmeisjes nu eenmaal kenmerkt.
“Proost Lisa, verleden heb je, toekomst moet je maken!”, zei Bastiaan.
Met Harry ter linker- en Lisa ter rechterzijde voelde hij zich welhaast onoverwinnelijk. Honderden malen al, hadden zij in deze gastronomische constellatie gezeten. Met Harry als Mercurius, dicht bij de zon, Bastiaan als Mars en Lisa als Phobos, één van zijn twee manen, gestaag haar rondjes trekkend. Jarenlang hadden zij hier gelachen, gepraat, gedronken en gescholden. Gelogen.
Lisa is een fel wijf, dacht Bastiaan, mijn muze voor het boek dat ik nog moet voltooien. Hij fantaseerde over hoe hij Lisa in haar keuken van achteren zou naderen, zijn handen in haar zij zou leggen en vervolgens haar gebruinde, rimpelige hals zou kussen. Zij zou haar handen naar achteren uitsteken, zijn heupen vastpakken en hem langzaam en stevig tegen zich aandrukken. Dit was steeds het begin van zijn fantasieën, die vele varianten en hoedanigheden kenden.
Hoe lang kan ik deze farce nog volhouden, dacht hij. Waarom zou mijn boek wél in België maar niet in Nederland worden uitgegeven? De lage landen. De bieb. Het boek. De zin om hier nog langer mee door te gaan ontbrak hem nu. Waarom geloven ze me in hemelsnaam? Even speelde hij met de gedachte alles op te biechten. De aanwezigheid van Chantal weerhield hem hiervan; het was tenslotte haar eerste dag en het zou een enorme smet over hem werpen. Zijn ribfluwelen jasje met overhemd en spijkerbroek stonden hem goed, vond Lisa.
Harry maakte aanstalten om te vertrekken.
“Doe je je vrouw de groeten, Har?”, zei ze, “Eet smakelijk jongen.”
Harry dacht dat hij in de maling genomen werd en groette niet terug.
Bastiaan ging altijd zo'n tien minuten later weg dan Lisa, dat hadden ze zo afgesproken om de schijn te vermijden en de twijfel vermijdbaar te laten zijn. Lisa doofde haar achttiende sigaret en betaalde. Ze liep met haar hondje naar huis en op het moment dat Bastiaan bij haar binnenkwam stond ze allang in de keuken.
“Volgens mij komt daar mijn schrijvertje”, zei ze en bleef roerloos staan. Bastiaan liep zachtjes de keuken in, legde zijn handen in haar zij en kuste haar gebruinde, rimpelige hals.
- can't keep away from the girl. These two sides of my brain need to have a meeting -
Chantal was opgelucht dat de meeste gasten nu waren vertrokken. Ze kon eindelijk weer verder lezen waar ze gebleven was. Ze zette de muziek zachter en zittend op haar kruk achter de bar sloeg ze hoofdstuk zeven van ‘Verbrokkeld juk’ open en las:
Hoofdstuk VII - Het café
Adriaan, ook wel Aad genoemd, was een graag geziene gast in café Kafka dat beter bekend stond onder de naam “het Slachthuis”, vanwege het grote aantal..........
- I said it once before but it bears repeating now -
(Rotterdam, 10 december 2004)
europe.comGeplaatst in de categorie: algemeen
Proza
946
Geef je reactie op deze inzending:
Humoristisch en cynisch tegelijk!