Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Mossel noch Vis

Hondsdagen in Oostende. Een kind hurkt op de vloedlijn tussen zwetende badgasten, te laat ingesmeerd, met kreeftrode schouders. Surfers voorbij de tamme branding. Worstelend met het zeil dat nauwelijks wind vangt. Een vrouw staat tot de knieën in zee. Blik op een gebroken horizon. Een olietanker sleept zich naar de overkant. Algen spoelen om haar kuiten. Schuim sist in haar knieholtes. Het haar hangt in druipende slierten, als een waaier over haar schouderbladen. Ze draagt een zwart badpak, laag uitgesneden in de rug. Een waterschildpad nadert en voert haar mee. Ze is dit blijkbaar gewend, zoals ze daar op het schild zit, ontpopt tot een juichende ruiter die duikt naar de onderstroom. Nooit had ze een klank gelost. Alsof een schicht haar tong had verschroeid. Vlotte kerels met spieren verwarden haar met een zeenimf. Ze vonden haar die nacht terug aan een paal op de dansvloer, een wulps dier met gewrichten van was. Hoe bestaat het? Wie is dit dubbel wezen? De geruchtenmolen rolde over de terrassen. Tot een jonge matroos aan wal sprong, met schilfers van zout in de keel. Hij trok naar de toog van een strandhut, zette de lippen aan de tapkraan. Hij zwalpte in een roes, op blote voeten in het koel zand. De lampjes in de haven susten hem, bevangen als hij was, even, door de troost van de eenvoud, als de rekening klopt, net voor een machtige klauw alles besmeurt en verfrommelt. Tot hij in de vale gloed van de maan haar ziet liggen. Naakt, van gedaante verwisseld. Met koraal in haar oksels, slib in de liezen, kieuwen in de flanken, doorzichtige vliezen tussen vingers en tenen. Happend naar lucht met getuite lippen. Piepend als een veldmuis in het nauw. Hij waande zich de kikkerprins, blies in haar gorgelende longen. Met haar vinarm wees ze stuipend naar dat ander element. Hij begreep het en rolde haar naar de likkende, wenkende zee. Tentakels glibberden om haar enkels en zogen haar naar een rif. In een spel van kleur opgeslorpt, ligt zij nu nog te weken, tussen anemonen met voelsprieten die het gefilterd zonlicht vangen.

Schrijver: Wim Veen, 13 december 2004


Geplaatst in de categorie: vrijheid

2.4 met 5 stemmen 1.374



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)