Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Zwarte verschrikking....

Zij ergeren mij mateloos. Wat zeg ik, het is veel meer dan dat. Ik haat ze gewoon.
Overal kom je ze dan ook tegen, op de onmogelijkste plaatsen. Op
sommige dagen zie je er geen, op weer andere, véél meer dan je lief is.

Zij hebben nooit mijn sympathie kunnen wegdragen, en dit al sinds mijn jeugdjaren. Na wat ik toen heb meegemaakt zit de haat er bij mij wel diep ingeworteld.
Het is niet enkel hun kleur die mij de kriebels bezorgt, het angstaanjagend zwart! Maar ook de manier waarop zij zich bewegen, hoe zij zich verplaatsen. Hun gluiperigheid.
Zij deinzen voor niks terug, denken dat zij zich alles kunnen veroorloven, en daar krijg ik het van.
Je komt ze tegen, wanneer je ze echt niet verwacht. In hun alomtegenwoordigheid struikel je er haast over. Ik weet het, ik overdrijf misschien, maar in mijn ogen zijn het dus regelrechte verschrikkingen. Waren zij maar nooit geboren.

Niet iedereen zal er ook zo over denken, dat besef ik ten volle. Maar die hebben dan ook nooit de nachtmerrie hoeven mee te maken, die ik als kind heb ondergaan. Ik draag er nog steeds de gevolgen van, het is een trauma dat nooit verdwijnen zal, dat ik nooit verwerkt krijg.

Jezelf ermee confronteren, beweren ze! Makkelijker gezegd dan gedaan. Dat betekent eerst en vooral dat je de afschuw jegens hen dient te overwinnen, en dat lukt nu net niet.

Pas op, ik beweer niet dat zij het bewust doen, zij kiezen er waarschijnlijk ook niet voor om in ons gezelschap te vertoeven, zij mijden ons ook wel liever, denk ik. Maar het is nu eenmaal zo in deze wereld, dat wij elkaar moeten verdragen. Onze wegen hoeven dan wel niet samen te gaan, confrontaties zullen er altijd zijn.

Zij zijn met velen, wij ook, maar toch is het een onmogelijke opgave om ze allen te verjagen. De meesten onder hen zijn hier echt wel ingeburgerd. Velen vertoeven hier immers al generaties lang. Hun nakomelingen wijdverspreid in onze streken tot ver over de grenzen heen. En ja, ik vind het gewoonweg afschuwelijk.

Het klinkt wreed, als ik zeg, dat ze voor mijn part gewoon dood kunnen vallen, maar ik ga daar niet om liegen.
Ik voel immers nog steeds hun aanwezigheid als ik mijn ogen sluit, dan komt de herinnering aan die nacht met één van hen terug naar boven. Voel ik opnieuw de aanraking, het schrikwekkend gekriebel van hun acht harige poten, die zich een weg over mijn lichaam banen. Zie ik nog steeds die donkerzwarte griezel in de hoek van de kamer verdwijnen terwijl ik het licht aanknip. Hoor ik ook nog steeds het kraken, toen mijn pa, afkomend op mijn geschreeuw, zijn zware voet erop drukte en het ongenadig hard vermorzelde.
Die heeft het dus niet overleefd, maar telkens weer bezorgen zij mij de kriebels met hun verschijning.
Altijd weer maken zij mij aan het schrikken als ze onverwachts opduiken uit de gootsteen. Telkens weer voel ik de walging als ik er één met een oude krant vermorzel. Ik weet het, maar ik kan er niks aan doen. Het is gewoon sterker dan mijzelf….ik haat spinnen. En zij mij misschien ook….


ps; niet altijd op je eerste indrukken afgaan als je begint te lezen :-)

Schrijver: danny cant., 30 januari 2005


Geplaatst in de categorie: algemeen

3.2 met 8 stemmen 846



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Johan Deswa
Datum:
31 januari 2005
Email:
sharley.johan12move.nl
Heel mooi om iemand een gedachte te geven die een andere waarheid omhelst.
Mijn bewondering.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)