Wielergoden....hun val is diep.
Viagra, hoe komen zij er toch op? Ik weet dat ze met dit product, sommige zaken, recht weten te zetten. De bewering dat het renners sneller laat fietsen, is totaal nieuw en zo ongeloofwaardig dat het lachwekkend overkomt.
In mijn ogen, zit je als renner niet echt makkelijk op je zadel als je dat geslikt hebt. Of vergis ik mij?
Het lijkt toch één grote klucht als je zulke zaken allemaal verneemt. Geef ze eerst wat Methadon, stop ze daarna vol Viagra. Met andere woorden, eerst een dutje, daarna de actie!
Ook dat alles eerst in de dierenwereld wordt uitgetest, bij paardenraces en hondenrennen, laat mij de wenkbrauwen fronzen. De uitdrukking, ‘wielrennen is een hondenstiel,’ plaats je dan wel in een heel andere context.
Begrijp me niet verkeerd, ik was en ben nog steeds een fervent wielerliefhebber. Het blijft in mijn ogen de mooiste, maar ook de zwaarste tak in het hele sportgebeuren. De ‘groten’ worden als goden beschouwd. Hebben horden fans, en ik kan mij zeer goed voorstellen, dat zij hun ‘verworven status’ ten alle prijze willen behouden. Geen enkel risico gaan zij ervoor uit de weg. Dat zij daarvoor op de grens van het toelaatbare moeten balanceren, nemen zij maar voor lief.
Ach, het zijn net kleine kinderen, als er morgen iemand beweert, dat het drinken van paardenmelk, in combinatie met geitenkaas hun hematocrietgehalte met 10 percent laat dalen, is er binnen de kortste keren een nijpend tekort aan deze producten. Ze zijn zo beïnvloedbaar! Zo goedgelovig!
Toch kan men er niet naast kijken. Doping tiert welig in het wielerpeloton. Sommigen beweren dat het vroeger heel wat erger gesteld was. Dat de controles minder efficiënt waren dan de dag van vandaag. Misschien wel, maar volgens mij is het net zoals bij de criminaliteit. De ordediensten hinken steeds één stap achterop. Ze leveren een ongelijke strijd.
Voor één product dat zij kunnen opsporen, hetzij in bloed of urine, worden er misschien elders in de wereld vijf andere ontwikkeld. Zelfs aangemaakt, en wie weet, ook al gebruikt.
Het is volgens mij utopisch, te denken dat er ooit één wielerwedstrijd dopingvrij zal worden verreden. Er circuleert gewoonweg teveel geld in deze wondermooie sporttak. Wielrenners hebben dan ook maar een x- aantal jaren om spreekwoordelijk ‘binnen’ te zijn. In die korte periode moeten zij het beste van zichzelf geven, kunnen zich niet al teveel slechte dagen veroorloven, en dient er ten allen tijde gepresteerd te worden. Dus, als je het goed bekijkt, rijden de wielrenners elkaar gewoon in de vernieling. Want echt gezond zal het allemaal niet zijn. Bewijs daarvan zijn het frequente overlijden van jonge, gedreven wielrenners.
Ook het aantal betrapten neemt zienderogen toe. Als er nu iemand is die op heroïsche wijze enkele topwedstrijden naar zijn hand weet te zetten, rijst bij mij reeds automatisch de vraag; wanneer wordt die betrapt? Wat zou die nemen?
Je kunt dan wel de vraag stellen, waarom het wielrennen zo populair blijft? Alles wordt blijkbaar met de mantel van liefde toegedekt. Dopingzondaars, die tot bekentenissen zijn overgegaan, worden nadien zowaar nog populairder. Zelden hoor je gejouw of boegeroep ten aanzien van de ‘helden’. Denken wij dan met z’n allen, dat het een eenmalig iets was bij een betrapte. Dat hij even een mindere periode diende te overbruggen. Zijn wij dan zo naïef.
Of, is het de pure schoonheid van deze heroïsche sport die ons telkenmale weet te bekoren. Verzinken wij in een roes, wanneer er weer een wedstrijd op gang wordt geschoten? Verplaatsen wij ons in het hoofd en lichaam van deze atleten, zodat wij het gevoel van onsterfelijkheid krijgen wanneer zij weer eens mogen zegevieren. Wanneer zij bij ondragelijke temperaturen, vijf cols weten te overwinnen, en daarna, meer dood dan levend, dat ene gebaar maken. Het gebaar van de overwinnaar.
Toch moeten zij voorzichtig wezen. Niets is eeuwigdurend. Als in de toekomst, de ene wielergod na de andere van zijn voetstuk blijft vallen, zou het tij wel eens kunnen keren. De immense populariteit die er nu heerst, zou dan wel eens kunnen plaatsmaken voor een gevoel van afkeer.
Dus, hoog tijd om klare wijn te schenken. Ofwel laat men doping toe, volledig vrij, zodat iedereen opnieuw met gelijke wapens kan strijden! De ‘spijtige’ ongevallen zal men er dan wel moeten bijnemen, want gezond is het zeker niet. Je zal mij nu niet horen beweren, dat een pilletje Viagra levensbedreigend zou zijn, maar de woorden Epo, bloeddopping en zovele andere, bezorgen mij toch de kriebels. Hoe kunnen zij hun gezondheid zo op het spel zetten.
Ofwel voert men de strijd tegen het dopinggebruik nog meer op. Enkel nog de nultolerantie, met steeds in het achterhoofd dat dit gewoon een onbegonnen werk is, dat er steeds met nieuwe middelen zal geprobeerd worden om de boel te belazeren.
Kunnen zij zichzelf dan nog in de spiegel bekijken, de fraudeurs. Liggen zij dan nooit wakker, als ze weer eens de boel belazerd hebben. Nee, volgens mij niet. Enkel op de dag dat ze betrapt worden, dan misschien. Want….hoe groter de (wieler-)goden….hoe dieper hun val.
Het nieuwe seizoen staat weer voor de deur, en ook mijn wielerhart gaat weer vlugger slaan. Ondanks alles zal ik toch weer voor de buis gekluisterd zijn om hen aan te moedigen. Zal ik buitenstaan als ze onze voordeur voorbijvliegen. Zal ik er nooit op uitgekeken raken.
Laat deze mooie sport niet tenietgaan, door enkelingen die de boel bedriegen. Mijn wens is, dat alle renners front zouden vormen tegen het gebruik van doping. Dat wij nog jaren mogen genieten van eerlijke wielerwedstrijden. Het zou niet enkel het imago van deze sport ten goede komen, zeer zeker ook de gezondheid van vele renners…..
euphonynet.beGeplaatst in de categorie: sport
wielrennen
1.079
Geef je reactie op deze inzending: