Man en vrouw

Hoeveel tijd zat er tussen, vroeg de vrouw.
Vijf minuten zei hij, verstoord opkijkend van zijn cryptogram.
Jezus, dit hou ik echt niet vol tot vanavond, hoor.
Haar buik trok de enorme uitstulping opnieuw met bovenmenselijke kracht schijnbaar vacuüm. Ondraaglijke pijn zocht tevergeefs een nog niet bestaande opening.
Als de vroedvrouw zegt dat het nog uren kan duren, dan moet je daar maar vanuit gaan, vond hij.
Dat kan niet, zei ze, dan ben ik dood.
Ze lag op haar rug op het witte hoogpolige kleed in de woonkamer.
De man zat met opgevouwen benen achter haar hoofd, bezig met iets wat hem weghield van deze gebeurtenis die hij niet kon bevatten. Zich ermee bemoeien maakte hem kwetsbaar, hij moest zichzelf en haar laten merken dat hij alles onder controle had. Zijn betrokkenheid bleek voldoende uit het noteren van de tijd tussen de weeën in, vond hij.

In deze wereld, hun wereld, waarin een nieuw leven geboren zou worden, verdween haar hoop op twee-eenheid voorgoed in een schreeuw van barensnood. De vrouw zag dat ze alleen was.

Geef je over aan de pijn, zei ik, laat maar gebeuren zoals het bedoeld is, zonder verzet. Met plotseling besef, keek ze in mijn ogen, haar ziel, en ze wist dat het waar was.
Verwonderd voelde ze, dat de pijn een einde kende, dat de pijn ondergeschikt was aan haar, dat ze er al die tijd bij was van het begin tot het eind zonder verzet en zonder angst...., zich samen met mij volledig bewust van het proces dat bevalling heet.

Ik moet persen, zei ik.
Dat kan niet, zei de man verontwaardigd, het is pas half twee....

bevalling ziel man e ziel man en vrouw

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.7 met 12 stemmen 1.467