Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

In Vogelvlucht [deel 2]

Het gedoe over de vakantie en de dode vogel waren me even te veel geworden. Ik moest even tot mezelf komen. Dit deed me teveel herinneringen naar boven komen en daar had ik geen zin in. Ik moest me niet gek laten maken, maar dat deed ik wel. Tegen het avondeten durfde ik me weer in de woonkamer te vertonen. Ik had een tijdje op zolder gezeten om na te denken. Toen ik de woonkamer in liep kreeg ik een paar vreemd kijkende ogen op mij gericht. Mijn vrouw zat in de hoek van de bank en in haar ogen las ik dat ze een verklaring van mijn gedrag wilde. Ik ging op een stoel zitten en keek haar aan. Ik zuchtte diep.
‘Het spijt me van daarnet,’ begon ik.
‘Ja, zeg dat wel. Je laat mij ook verontwaardigd achter hoor. Je begon opeens over de vakantie te zeuren en dan raak je helemaal gefrustreerd door zo’n vogeltje. En dan loop je zonder pardon naar boven en laat mij maar in de steek. Ik word daar ook niet vrolijk van.’
‘Ja, sorry. Ik had niet weg moeten lopen. Het was gewoon...’
‘Wat was het…?’
‘Het werd me gewoon teveel.’
Mijn vrouw keek me onbegrijpelijk aan. Ik pakte een krantenartikel uit mijn broekzak en gaf het aan haar.

Vliegtuigongeluk eist vier levens



VAN ONZE VERSLAGGEVER
HILVERSUM – Afgelopen vrijdag is er een personenvliegtuig geëxplodeerd nadat het tijdens de landing tegen een bunker vloog. Het ongeluk gebeurde op het vliegveld te Hilversum.
Op vrijdag 19 mei is er een klein personenvliegtuig met vier inzittenden ontploft nadat het tijdens de landing tegen een bunker reed. Het toestel was van de baan geraakt en vloog gelijk na de explosie in brand. Ooggetuigen spreken van een harde knal waarna ze zich allemaal naar de bunker en het vliegtuig hadden gericht.
‘Een ogenblik na de ontploffing rende een vrouw gillend naar buiten. Ze stond in brand. Ze viel vrijwel gelijk op de grond en verroerde zich vanaf toen niet meer. Een paar mannen zijn nog met brandblussers op haar afgerend om haar te redden, maar we konden niks meer voor haar betekenen.’, aldus een ooggetuige.
Bij het ongeluk zijn er vier mensen omgekomen. Het gaat om een vader (48) met zijn twee zoons van 9 en 15. De vrouw was een bekende van de familie. Hoe het ongeluk precies heeft kunnen gebeuren is nog onduidelijk.



Toen ze klaar was met lezen keek ze me vragend aan. Ze liet haar ogen er nog een keer over glijden.
‘Wat probeer je hiermee te zeggen?’, vroeg ze toen voorzichtig.
‘Dat is de reden waarom ik niet wil vliegen en waarom ik zo overdreven op het vogeltje reageerde. Dat ongeluk heeft onwijs veel indruk op mij gemaakt. Ik was er namelijk bij. Ik zat met een groep vrienden op een terras toen ik opeens een vliegtuig onze kant op zag komen. Het was een beetje aan het draaien en ik dacht al: wat is die nou aan het doen? Toen moest ik nog lachen, maar het volgende moment verdween die lach gelijk. Het vliegtuig vloog tegen de bunker aan. Ik schrok daar zo van. Toen die explosie volgde raakte ik helemaal in paniek. Vervolgens rende die vrouw naar buiten en was keihard aan het gillen. Een paar vrienden van mij hadden ondertussen al brandblussers uit het café gehaald en renden gelijk op haar af. Toen ze bij haar aankwamen lag ze tegen de grond. Ze hebben haar geprobeerd te redden, maar dat mocht niet meer baten. Ik heb voor mijn ogen een vliegtuig zien verongelukken en vervolgens een vrouw dood zien gaan. Dat heeft me diep geraakt en dat is de reden dat ik nooit meer vlieg. Hoe mooi ik dat ook vind. Toen ik als 12-jarig kind naar Canada vloog voelde ik me zo vrij als een vogel. Het gaf me zo’n fijn gevoel, maar nu durf ik dat niet meer. Ik hoop dat je het begrijpt…’
Mijn vrouw keek met glazige ogen voor zich uit. Ze ging naast me zitten en sloeg een arm om me heen. We hebben daar een paar minuten zwijgend gezeten.
‘Waarom heb je mij dit nooit eerder verteld?’
‘Weet ik niet. Ik heb het waarschijnlijk weggestopt. Het is nu eigenlijk de eerste keer dat ik er weer over durf te praten.’
‘Hoelang is dit eigenlijk geleden?’
‘Iets van 20 jaar.’
‘En dan heb je er in al die tijd nog nooit over gepraat?’
‘Nee.’
Vanaf toen viel er weer een stilte, totdat mijn vrouw opkeek en mij op de schouders tikte.
‘Kijk, Tom, kijk!’
Toen ik opkeek zag ik dat er een vogel bij ons voor het raam stond met een paar takjes in zijn snavel. Hij keek rond en vloog daarna de heg in. Even later kwam hij weer te voorschijn en ging weer op zoek naar takjes in de tuin. Er verscheen een glimlach op mijn gezicht.
‘Ik denk dat we daar straks een nestje hebben…’

Schrijver: Rosanne Millenaar (14 jaar), 17 maart 2005


Geplaatst in de categorie: actualiteit

2.7 met 7 stemmen 818



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
Ridzerd
Datum:
18 maart 2005
Email:
rmvdhome.nl
Zeer knap voor een meisje van 14 jaar. Toen ik een gemiddeld cijfer van 6.25 zag staan, heb ik er meteen een 10 aan toegevoegd.
Naam:
Rina
Datum:
17 maart 2005
Email:
rinavandijktiscali.nl
Jong talent. Geweldig.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)