In nauwe schoentjes...
Ik wist dat ik het zou bekopen, maar heb het dan ook zelf gezocht. Er was amper speling, maar waarom was ik dan zo overmoedig om het te wagen. Ik heb er een klein fortuin aan gespendeerd, en zoals het er nu naar uitziet, zal het weggegooid geld zijn.
Ik kan mijzelf wel verrot schoppen, alhoewel! Het zou nogal gevoelig liggen. Er is namelijk een nijpend probleem, en het schoppen kan dit enkel maar erger maken.
Toch hadden ze mij ervoor gewaarschuwd! Alles was nog nieuw, en in die aanloopperiode deed ik het best wat rustiger aan.
Overmoedig als ik ben, lap ik deze wijze raad natuurlijk aan mijn laars. Alles voelde perfect aan, tot zowat een uurtje geleden. En nu, nu is er geen weg meer terug. Doorgaan is de boodschap, want ik kan mij echt geen gezichtsverlies veroorloven. Toch al zeker niet hier en nu.
Elke verdere stap zal het alleen maar pijnlijker maken. Dat realiseer ik mij ten volle. Iets zegt mij dat ik beter zou stoppen. Echt waar, het zou een ware verademing zijn. Maar ja, koppigheid is mijn tweede naam, en opgeven doe ik niet zo vlug.
Trouwens, het is ook niet evident. Er nu uitstappen zou heel wat nare gevolgen hebben, en niet in de eerste plaats voor mijzelf. Nog de tijd, nog de plaats lenen er zich toe om zo een gewaagd plan uit te voeren. Er zou teveel gepraat worden! Beschamend gewoon.
Toch zou het de ultieme oplossing zijn, ineens die hele handel weggooien, vergeten en op zoek naar beter. Het is gewoon te stom voor woorden hoe ik mij heb laten overhalen. Goed, ik moest snel beslissen en zag het ook wel zitten. Maar achteraf bezien heb ik een flater begaan. Hoe kon ik zo naïef zijn. De straf van mijn overmoed, zeker.
De druk is nu echt aan het toenemen en ik weet niet hoelang ik dit nog volhoud. Ik besef dat het tijd is om knopen door te hakken. Er uitstappen, of niet? Diep vanbinnen weet ik het al, er is geen ontkomen aan. Het nog wat rekken zou des te pijnlijker worden. Was alles maar bij het oude gebleven!
Te laat is het nog niet, ik kan nog steeds terugvallen op die van voorheen. In al mijn overmoed heb ik ze toch maar achter de hand gehouden. Net of ik wist dat het niks ging worden.
Ik ben al vaak in benarde situaties terechtgekomen, maar nu zit ik er echt tot over mijn enkels in. Ik sta op het punt om op te geven, er uit te stappen. Het is enkel nog een kwestie van de juiste locatie te vinden.
Had ik maar naar de wijze raad van mijn moeder geluisterd. Die zei me ooit. Als je schoenen koopt, liever een maatje groter, dan te klein! Je tenen zullen je dankbaar zijn.
En of ze gelijk heeft zal ik zo meteen weten.
euphonynet.beGeplaatst in de categorie: algemeen
humor
634
Geef je reactie op deze inzending: