DE ZWARTMAN deel 1
Soms kom je zomaar iemand tegen die je met verbazingwekkende gebeurtenissen in aanraking brengt. Gebeurtenissen waarvan je een heel duidelijke voorstelling voor ogen krijgt en waarvan je toch denkt: het kan niet waar zijn. Dat gebeurt meestal als iemand een waar gebeurd verhaal vertelt uit zijn of haar leven. Een verhaal dat zich afspeelde in een situatie of op een plaats waarmee je op enigerlei manier bekend bent. Je ziet het verhaal als het ware voor je ogen ingevuld – hoe onwaarschijnlijk ook. Zo’n soort beeldende vertelling onderging ik op een herfstavond in 1988.
De verteller kwam luid lachend binnen in het oude café op het Rapenburgerplein. Hij was een donkere man. Niet een klein beetje donker, nee zo donker als de Bosjesmannen in 1973 op de hoek van de Zeedijk. Waar ik zo treurig van werd. Ze leken helemaal niet op de prachtige mensen in mijn oude aardrijkskundeboek..
Of, dichterbij, als Clarence Seedorf de voetballer. Maar dan een beetje doorgedonkerd zal ik maar zeggen zoals dat blijkbaar gebeurt met ouder worden. Hij had grijze krullen en liep wat moeilijk.. Later merkte ik op dat hij een oudere man was van het type ‘older, sadder and wiser’, eigenlijk terughoudend en bescheiden.
Dat viel bij binnenkomst niet op te maken, hij bruiste van levenslust en leek een vrolijke bellefleur. Lachte vrolijk en open naar alles en iedereen. Sommige mensen stralen gastvrijheid uit zonder gastheer te zijn. Hij was er één van. Benijdenswaardig. Kortom een zwarte man met een mensvriendelijk charisma, zonder benauwende stralenkrans. Het zat in zijn kaken, bedacht ik later. De lachspieren misschien? Ik zou het niet kunnen zeggen.
Hij kwam naast mij zitten op het bankje boven. Het was rustig in de taveerne. Alleen aan de toog waren enkele mensen enigszins druk aan het praten. Niet storend. Voor de rest waren er alleen wat mensen die afzonderlijk wat zaten te drinken. ‘Ieder op z’n eigen’ wordt dan wel gezegd.
Het begon niet zoals het meestal begint, alledaags. Hij stelde zichzelf voor als “Johnnie Zwartman”. Waarbij hij zoals om alles wat hij zelf zei hartelijk lachte. Hij kwam uit Suriname, logeerde sinds enkele weken in een hotel op de Prins Hendrikkade. Had een betrekkelijk hoge functie vervuld in het Surinaamseopleidingswezen. Ergens op het grensgebied met politieke vorming. In vakbondsland. Dat bleef een beetje mistig, begrijpelijk gezien de gebeurtenissen sinds de onafhankelijkheid. Ik vroeg daarop door, door soms nogal vrijpostig eerst over mezelf te vertellen. Zo viel het kwartje, een merkwaardig kwartje.
Het was meteen raak toen ik vertelde waar ik opgegroeid was. Hij zei meteen met twinkelende ogen: dat is vlakbij Terheijde, dat vissersdorp. Ik zei dat ik dat goed kende, er ook nu nog regelmatig kwam.
De man werd een beetje emotioneel, iets waar hij moeite mee had leek het wel. Hij bleek in Den Haag de Christelijke Kweekschool gevolgd te hebben.
Als eerste Creool.
planet.nlGeplaatst in de categorie: discriminatie
kleurenangst
951
Geef je reactie op deze inzending: