Ik ben.....sociaal huurder.
Verbolgen was ik. Net nog niet beschaamd. Wat moest doorgaan voor een infovergadering ter uitbreiding van onze woonwijk, draaide gewoonweg uit op een verbale veroordeling van elke sociale huurder. Met in de eerste plaats, een vingerwijzing naar ons. Sociale huurders van het eerste uur.
Eenentwintig jaar woon ik al op deze wijk. Reeds lang voor die nieuwe woningbouwers hier hun stekje planten. O ironie, op sociale kavels dan nog wel.
Ja dus, de uitbreiding gaat over sociale woningen. In hun bezwaren daartegen overheerste de toon, zo kwam het mij over, dat ieder ‘sociaal’ gezin, ook automatisch een probleemgezin zou zijn. Een kaakslag voor al mensen die er nu wonen. Het is niet omdat je in een iets mooier, of zelfgebouwd huis woont, dat je modelgezin bent, of het ooit zal worden. Zelfs in de mooiste villa’s gebeuren gezinsdrama’s.
Het kwam discriminerend over. Even dacht ik zelfs dat ze het woord ‘uitschot’ in de mond zouden nemen. Dat ‘soort mensen’ willen ze gewoon niet als buur hebben. Laat ons hopen, dat zij nooit in hun leven ‘die groep’ moeten vervoegen. Zoiets is immers snel gebeurd. Een paar tegenslagen kan al volstaan, en wie zegt dat die nieuwe woningbouwers daarvan gevrijwaard blijven.
Een scheiding, wat dagelijks kost is, kan al voldoende zijn om een welgesteld gezin in de sociale ‘afgrond’ te duwen. Opgebouwde dromen vernielen zich in een oogwenk, en voor je het beseft sta je op de (ellen)lange wachtlijst voor een sociale woning. Ja, net die verguisde woningen, waar jullie zo tegen opzien, met het besef dat dit nog net betaalbaar is. Wees maar zeker, je trots en eigenwaarde zal vlug verdwenen zijn.
Niet iedereen heeft de luxe om kapitaalkrachtige ouders te hebben, zijn hele leven in opperste gezondheid door te brengen. Gewoon vrij van tegenslagen te zijn. Slechts enkelen winnen de lotto, kregen de kans tot studeren, erven al eens van één of andere suikernonkel, misschien wel tante.
Als verdraagzaamheid, of samenhorigheid, de dag van vandaag moet afhangen van het al dan niet bezitten van een eigen woning. Dan zijn we goed bezig!
Ook de bewering dat wij, sociale huurders, onze woning niet zouden onderhouden, kwetste mij diep. Denken zij dan echt, dat ik al eenentwintig jaar in een varkensstal leef misschien.
Ook ik, of liever wij, hebben kinderen groot te brengen. Dat pogen wij te doen in de best mogelijke omstandigheden, net zoals jullie. Ook onze kinderen worden netjes gekleed en verzorgd, gaan naar hun school met gevulde brooddozen, net zoals die van u. Waar worden wij dan op aangekeken?
Ja, ik ben een ‘sociaal huurder’, klinkt als een scheldwoord, vind je niet? Maar mij schamen doe ik niet! Alles wordt hier keurig onderhouden, en ik ben ervan overtuigd als die uitbreiding er komt, dat de meeste bewoners, ook hun verantwoordelijkheid ter harte zullen nemen. Ik beweer niet, ‘iedereen’. Af en toe loopt het wel eens fout. Maar dat zijn enkelingen, meer niet!
Uiteindelijk was die infoavond, ter uitbreiding van onze woonwijk, een maat voor niets. De ‘nieuw bouwers’ hadden kennelijk front gevormd ‘tegen’ die uitbreiding, (petitie ingediend). Enkel en alleen omdat het over sociale woningen gaat. Getuigt dit niet van discriminerend gedrag. God behoede ze voor de dag, dat zij moeten aankloppen bij een sociale huisvestingsmaatschappij. Maar ze mogen gerust zijn, iedereen (met lager inkomen) is er welkom……
euphonynet.beGeplaatst in de categorie: maatschappij
woning
635
Geef je reactie op deze inzending: