Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Bewogen leven...Met A.D.H.D.

De titel omschrijft goed wat men meemaakt als ooit de diagnose A.D.H.D. in een gezin gesteld is. Voor deze diagnose heeft men vaak al een hele lijdensweg achter de rug. Mede gevormd door onwetendheid, de onmacht en ontelbare frustratiemomenten. Dit zowel voor ouders als ‘patiënten', wat volgens mij een heel ongelukkige benaming is.
Als ouder weet je immers dat er iets mis is, maar niet bepaald ’wat’. Soms duurt het ettelijke jaren alvorens de hele omgeving de juiste inschatting maakt van wat er gaande is. Gaat er kostbare tijd verloren. Het schuldgevoel bij de ouders wordt er enkel maar groter door, want zij denken dat ze ergens in hun opvoedwijze verkeerd bezig zijn.

Door hun onwetendheid is het eigenlijk wel zo, want er valt heus te leven met kinderen die ’overactief ’zijn, die A.D.H.D. hebben. Ik spreek daarbij uit ervaringen en ga hier geen medische analyse neerzetten van het syndroom, maar enkel mijn eigen bevindingen en hoe wij in het gezin het dagelijkse ’gevecht’ ondergaan.

Wat in de eerste plaats opvalt is dat het ’syndroom’ vooral een jongensaangelegenheid is. Het heeft hoegenaamd niks te maken met verkeerdelijk opvoeden van je kind. Dat ’verwijt’ dat af en toe wel eens gemaakt wordt, (door onwetenden vooral), slaat nergens op! Dat is wetenschappelijk bewezen.
Als ouder merk je vlug aan je kind dat het zich nogal ‘druk’ voordoet. Lang stilzitten en zijn concentratie behouden is er niet bij. Frustratie en woedeuitbarstingen zijn haast dagelijkse regel, onbewust voor het kind, want hun impulsieve drang is enorm groot. In zogenaamde ’stressmomenten’ nemen deze ’gedragsstoornissen’ nog toe, denk daarbij maar aan verjaardagen, communie, een gepland reisje en dergelijke. Veranderingen zijn voor deze kinderen moeilijk te aanvaarden. Hen iets beloven wat je daarna niet kan waarmaken, verwerken zij moeilijker dan enig ander kind.

In hun jonge jaren, als ze naar school beginnen te gaan, komen al deze problemen vaak aan de oppervlakte. Zo was het bij onze zoon. Hij kon zijn aandacht nergens lang op focussen, zijn motoriek was minder dan leeftijdsgenootjes. Het impulsief handelen des te méér. Wat ook eigen is aan deze aandoening, ze handelen soms vlugger dan dat ze nadenken, met alle gevolgen vandien. Woedeuitbarstingen waren er ook vaak, en meestal is dit een gevolg van onmacht van het kind uit. Onze zoon merkte ook dat er ’iets’ aan de hand was, maar het niet kunnen verwoorden, laat staan verhelpen, maakte het alleen maar erger.

Wij hadden het geluk dat de school waar hij liep, attent genoeg was om er de nodige aandacht aan te schenken. Zo werd bij hem reeds op de leeftijd van vijf de diagnose gesteld. Via testen allerhande, voornamelijk in het C.L.B., en door gesprekken met ons, wisten wij dus vrij vlug wat er gaande was. Ergens is er dan wel een vorm van (relatieve) opluchting. Het schuldgevoel dat je verkeerd bezig bent, kan je laten varen. Het moment dat je er wat kan aan doen is dan eindelijk aangebroken.

Kan je er dan wat aan doen? Jawel, in die mate, dat het onder controle te houden is. De manier waarop, is er vooral één van volhouden. Al dan niet in ondersteuning met de nodige medicatie. Maar juist die medicatie, daar staan veel ouders weigerachtig tegenover. Het waarom ligt hem grotendeels in de aard van het medicijn, volgens mij. Het draagt de naam ’Rilatine’, en eigenlijk is het een ’stimulerend’ middel. Hoe raar het ook mag zijn! ’Mijn kind is overactief, en dan gaan ze het nog een opwekkend middel toedienen,’ is een logische reactie. Ook bij ons. Maar uit eigen ervaringen kan ik stellen dat het bij onze zoon een zee van verschil gemaakt heeft. Het hielp hem echt wel bij het concentreren, bij het ‘eerst nadenken’ en pas dan handelen. Zijn schoolresultaten verbeterden, ook dankzij revalidatiehulp op leergebied en dit alles tot een méér dan aanvaarbaar niveau.

Dat het niet alles oplost is, is waar. Een strak levensritme in het gezin aanhouden is broodnodig. Structuur is ‘het sleutelwoord’ bij overactieve kinderen. Ook de nodige ruimte laten om zich te mogen uiten is wenselijk. Volhouden is de boodschap naar de ouders toe.

Naarmate ze ouder worden, slagen de kinderen er zelf steeds beter in om alles onder controle te houden. Niet altijd medicatievrij, maar toch. Ook dat merk ik aan onze zoon. Steeds dient hun leven de nodige structuur te behouden, op alle gebied. Het is en blijft bewogen…dat is een feit, ermee omgaan is een dagelijks proces van af en toe vallen, maar even vaak weer opstaan. Op begrip in je omgeving hoef je niet veel te rekenen, net omwille van de onwetendheid.

Eén op twintig kinderen heeft er last van. De erfelijkheidsfactor is uitermate groot. Dit zijn feiten die onweerlegbaar bewezen zijn. Je staat dus helemaal niet alleen. Het is geen zeldzaamheid en niemand is gevrijwaard. Voorkomen kan niet, ermee omgaan des te méér. Niet éénvoudig, maar zeker haalbaar. Nu ook omdat er (dure) nieuwe medicatie beschikbaar is onder de naam ‘Concerta.’
Zelfde werking als ‘Rilatine’, doch met het voordeel dat het kind die enkel in de morgen dient in te nemen. Het medicijn laat de werkzame bestanddelen gespreid over de dag los en werkt een negental uur lang.
Het helpt, maar is geen wondermiddel.

Als ouder is het elke dag opnieuw lijnen afbakenen, structuren creëren en vooral zelf je kalmte bewaren. Jij bent de barometer van je kind. Je eigen zenuwachtigheid reflecteert zich in het kind, alsook verdriet en geluk. Deze kinderen zijn immers uiterst gevoelig, ook al kunnen zij het moeilijk uiten….

Schrijver: danny cant., 15 april 2005


Geplaatst in de categorie: ziekte

2.2 met 4 stemmen 979



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)