Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Nederlandse journalistiek

Door een bepaalde woordkeuze probeert de Nederlandse journalistiek de lezer voortdurend te beïnvloeden.

Zo bericht men bijvoorbeeld nooit over een ruk naar links, maar wel over een ruk naar rechts. Men spreekt over die Wilders, nooit over die Halsema of over die Bos. En rechts is natuurlijk per definitie extremistisch, getuige het feit dat rechts en extremist inmiddels haast spreekwoordelijk aaneengesmeed zijn tot rechts-extremist. ‘Links-extremisten’ schijnen niet te bestaan. Taalkundig noch in werkelijkheid. Net zo min als linkse kunstenaars die fout waren, die bestaan natuurlijk ook niet.

De journalistiek is dus niet alleen selectief qua woorden, maar ook in de herinnering van de feiten. Zo is men bijvoorbeeld vergeten dat Harry Mulisch niet bevriend was met Pietje Bell, maar met dictator Castro. En dat met hem talrijke kunstenaars en Nederlanders toch nog niet zo lang geleden sympathiseerden met de Sovjet Unie en Rood China. Landen waar miljoenen burgers door sinistere regimes in gruwelijke kampen zijn gestopt en over de kling gejaagd. Daarover heeft Joris Ivens nou net toevallig geen film gemaakt. Want het doel heiligt tenslotte alle middelen. Een adagium dat nog steeds geldt. Daarom staat er niet altijd wat er staat in de krant.
En nog vaker niet wat er ook hoort te staan.

Schrijver: Leon van de Weygaert, 25 april 2005


Geplaatst in de categorie: politiek

0.8 met 6 stemmen 1.125



Er zijn 10 reacties op deze inzending:

Naam:
Jerry Panday
Datum:
26 april 2005
Email:
jerrypandayhotmail.com
De wegen van de heer Zuijderwijk zijn werkelijk ondoorgrondelijk. Van OBA spoedt hij zich naar MAO, van geheime diensten naar geheime regels. Ik zou de heer Zuijderwijk, zonder dat de AIVD het in de gaten heeft, wel eens willen ontmoeten. Een kort, nuttig onderhoud over het journalistengespuis of over serieuze, saaie schrijvers die websites bevuilen: daar zijn wij beiden bij gebaat.
Naam:
J.M. Zuijderwijk
Datum:
26 april 2005
Email:
zuyde038planet.nl
Heden heb ik contact gehad met mijn oude linkse vrienden. Sedert de dood van Stalin en Mao zweert iedereen alleen nog met zichzelf samen. Alom gebroken stem: de Internationale geeft geen opportuniteit meer voor oproerig gekraai en alle geheime diensten wonen in hun straatje.
Naam:
Jerry Panday
Datum:
25 april 2005
Email:
jerrypandayhotmail.com
Ik moet nu denken aan dat poster uit de jaren '70:
"Ooit een normaal iemand ontmoet? En... beviel het?"
Het poster was, geloof ik, een gezamenlijk initiatief van psychiatrische instellingen.
Nu krijg ik flink de neiging tot parafraseren:
"Ooit een objectief iemand ontmoet? En... beviel het?"
Kranten worden niet geschreven door alomtegenwoordige, alziende, onpartijdige, altijd nuchtere, rustige en bedachtzame opperwezens. Ik vind vooringenomen analyses waarin onze Mozart uit Venlo te kakken wordt gezet dan ook om van te smullen (vooral als zijn ingehuurde "Verlichtingsmolen" erbij wordt gehaald). Maar als een filosoof mij op een uitdagende manier nieuwe denkbeelden als een worst voorhoudt, smul ik óók. Het één sluit het ander niet uit.
Naam:
j.m.zuijderwijk
Datum:
25 april 2005
Email:
zuyde038planet.nl
Met wat Ridzerd in 2e instantie zegt ben ik het 100% eens. Waar ik mij tegen verzette was de impliciete gelijkstelling van allerlei aparte verschijnselen/opinies/mensen/geschiedenissen onder 1 noemer - links. En tegen de achtervolgingswaan alsof linksextremisten niet als zodanig benoemd worden. Ik verzet mij tegen subjectivisme in berichtgeving. Of die nu rechts links populistisch etc. is, maakt me niet uit. De Volkskrant maar ook de NRC(minder) zitten op die glijdende schaal. Volgens Broertjes, hoofdredacteur van de Volkskrant, is dat nodig om de krant te behouden als medium. Berichtgeving moet geschieden vanuit optimaal streven naar waardenneutraliteit in sobere heldere taal.
Daar gaat het mij om.
Naam:
Willem Houtgraaf
Datum:
25 april 2005
Email:
whoutgraafhotmail.com
Ja, kritiek leveren schijnt eenvoudiger te zijn dan zelf het woord nemen.
Zou dat een in de menselijke natuur ingebakken fenomeen zijn?
Journalistiek is natuurlijk in een hoop van de gevallen een observerende criticaster. Misschien is dat wel de achilleshiel van journalistiek, dat ze gemakzuchtig kan overkomen. Denkende naturen zullen de zoutpot erbij moeten houden.
Naam:
Ridzerd
Datum:
25 april 2005
Email:
rmvdhome.nl
Men kan overal wel wat voor en tegen zeggen, JMZ. Maar toch vind ik de strekking van dit verhaal wel juist. Namelijk dat journalisten (en niet alleen journalisten) vaak de dingen eenzijdig en vanuit hun eigen voorkeur en mening bekijken, en de ogen sluiten voor de kwalijke kanten van hun eigen overtuiging.
Naam:
Jerry Panday
Datum:
25 april 2005
Email:
jerrypandayhotmail.com
Voor goede beschouwingen moet je bij Filosofie Magazine zijn, bij het dagblad Trouw of bij de NRC. Met de cultuurbijlage van de NRC is niets mis. Modieus journalist afzeiken is bon ton, maar verandert niets aan de kwaliteit van voornoemde nieuwsbronnen. Of de critici het zelf beter zouden doen is zeer de vraag.
Naam:
Willem Houtgraaf
Datum:
25 april 2005
Email:
whoutgraafhotmail.com
Journalistiek is vaak op effectbejag uit. Journalisten weten dat een verhaal lezen niet moet leiden tot slaperigheid van de lezer. Met dat in het achterhoofd lijkt het mij, dat ze ook links extremisten weten te vinden als het goed uitkomt.
En verder baseren journalisten [en hoofdredacteuren] het taalgebruik op de achterban. Telegraaf-lezers hebben meer superlatieven nodig dan NRC-lezers. Volkskrant-lezers hebben meer intellectuele hoogstandjes nodig dan AD lezers.
Zijn er journalisten die dit ontkennen?

Journalistiek probeert [waarschijnlijk] de waarheid te verwoorden, maar op een manier waarbij het taalgebruik smeuïg en te verhappen blijft. Saaie en goed doorwrochte taalaccumulaties zijn niet geschikt voor journalistieke uitspattingen. En ze lijken gelijk te hebben, want de interesse in niet direct te begrijpen taal en breed opgezette beschouwingen is bij weinig lezers te vinden.
Naam:
jmz
Datum:
25 april 2005
Email:
Een beangstigend benauwde benauwende voorstelling van journalistieke zaken. Doel heiligt alle middelen in "de" journalistiek? U meent dit toch niet echt? Joris Ivens is toch uitgekauwd en van een ver verleden: zijn politieke films zijn nooit anders dan door een kleine minderheid als enigszins betrouwbaar gezien. Hij was beroemd om zijn vormgeving, zijn regie. Niet vanwege zijn communisme.
Dit is een niet doordacht raaskalstuk. Excuus, het is niet anders.
Naam:
Ridzerd
Datum:
25 april 2005
Email:
rmvdhome.nl
Ik kom niet vaak een stuk tegen waarvan ik zeg: ik wou dat ik het zelf geschreven had. Maar van dit wel. Zeer goed stuk.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)