Over de helft....?
Goed veertig jaar. Zou ik de grens, die de ‘helft’ van mijn aardse bestaan markeert, al overschreden hebben? Het moment waarop de balans in tegengestelde richting over begint te hellen. Waar het aftellen niet te stoppen valt, steeds sneller lijkt te gaan. Of ben ik die grens al lengtes voorbij, en zit ik aan drievierde?
Wie zal het zeggen? Nergens heb je ook maar enig referentiepunt. Je voelt geen weerstand, ziet geen lijn! Het is en blijft gissen, je reinste loterij, met ‘tijd’ als enige (hoofd)prijs.
Zou het een pluspunt zijn, mocht je één of ander signaal krijgen wanneer je juist op de helft van je leven komt? Een aangetekende brief in de bus. Mijnheer, volgende week vrijdag zit U aan de helft. Of liever een telefoontje, een meer persoonlijke aanpak. Iets in de trend van, ‘bij de volgende toon, zit je net halverwege. Best wel een moeilijke vraag.
Mij lijkt het beangstigend! Stel, je bent nog geen twintig en de mededeling valt in de bus. Schrikwekkend vroeg, niet?
Het leven is onrechtvaardig, dit is een gegeven waar we niet omheen kunnen. Maar zolang wij in de onwetendheid verkeren van het hoe, wanneer en waarom, valt er best mee om te gaan. We vrezen het wel, dat onbekende en de wetenschap dat het ons allen te wachten staat, biedt niet echt veel troost. Maar de meeste onder ons, berusten en aanvaarden. In de eerste plaats omdat wij die gedachten gewoon onderdrukken. We lopen niet al de tijd te piekeren over ‘tijd’ die ons nog resten zou. Al zeker de jeugd niet!
Door het verouderen, worden de momenten om er even stil bij te staan, frequenter. Gedachten dwalen al wat vaker in de richting van ‘hoelang zou ik nog hebben’. Worden even vlug weer verdrongen, maar je merkt dat ze nooit meer helemaal verdwijnen.
Ik wens het niet te weten, het aftellen alleen al zou mij gek maken. Laat komen wat komen moet, we leggen er ons wel bij neer, (mag je zowel letterlijk als figuurlijk opnemen). Gelukkig is daar nog eerlijkheid in. Stel maar eens dat je ‘tijd’ kon kopen!
In geringe mate kan dit al. De meer gegoeden van deze maatschappij kunnen zich namelijk betere (lees; duurdere) gezondheidszorg veroorloven, waardoor ze sommige aandoeningen efficiënter kunnen laten behandelen. Daarmee kunnen ze wel een beetje ‘tijd rekken’, tot aan het onvermijdelijke moment, dat allen treft.
Het leven op zich is een geschenk. Wij hebben het immers ‘gekregen.’ Dat het zijn mooie en ook ronduit slechte momenten kent, zal ik niet ontkennen. Dat niet elkeen even gul bedeeld is met ‘de kwaliteit’ ervan, staat buiten kijf. Maar wie kan aanvaarden hoe zijn of haar leven verloopt, beschouwt elke dag gekregen, als een godsgeschenk.
Het zou nooit een goeie zaak zijn, te weten wanneer je tijd ‘op’ is. Hoe zou je het laatste jaar of je laatste maanden ervaren? Paniekerig, gewoon alles overboord en losbandig tekeergaan. Vlug een paar leningen afsluiten en er alles doordraaien. Véél ga je toch niet meer moeten (kunnen) terugbetalen. Reizen, uitgaan, er op los leven! Of….. gewoon, angstig in een hoekje kruipen, verkrampt en lusteloos met enkel nog de gedachte waarom het zo snel moest gaan. Duizend en één bedenkingen of je in sommige zaken wel juiste beslissingen nam en bevreesd voor het einde en de onwetendheid eromheen.
Er zouden heel wat rare toestanden ontstaan, met als eindresultaat de destabilisatie van onze volledige wereldse belevingen. Zelfs de vernietiging ervan, zou méér dan een reëel gegeven zijn.
Vergezocht? Wat gedacht van volgend scenario dan! Ene President B. weet dat hem nog één maand rest en besluit een spelletje te spelen. Een soort computerspel, maar realistischer, met de welluidende naam; ‘Vernietiging van het kernarsenaal op de meest conventionele manier, eerste ronde…..’
Dit is één van de redenen waarom onze onwetendheid méér voor- dan nadelen biedt. Net omdat het voor allen gelijk is. Niet (of nauwelijks) manipuleerbaar. Misbruik of uitbuiting zijn uitgesloten en het ‘onverwachte’ zorgt grotendeels voor berusting en gelatenheid.
Zit ik al aan drievierde van ‘mijn tijd’, dan is het maar zo. Rest er mij nog één maand dan heb ik nog altijd die dertig dagen. Het komt er gewoon op aan om elke dag ‘te leven’, echt te leven.
Als alles opgebruikt is, merken we dit vanzelf wel. Maar, als het even kan….niet nu, liever nog wat later!
euphonynet.beGeplaatst in de categorie: maatschappij
maatschappij
782
Geef je reactie op deze inzending: