Een hopeloos geval (deel 1).

Medelijden vervulde mijn hart. Hoeveel gesprekken had ik wel niet met hem gehad. Ik bladerde door zijn dossier. Aha 25 al. En nog geen resultaat.
Man 28 jaar. Opleiding: HBO. Uiterlijk: Lang,knap,breed geschouderd. En zo nam ik zijn gegevens eens door. Misschien vraag jij je af? Waar gaat dit over. Nou dat zal ik eens vertellen. Ik ben werkzaam als relatiedeskundige en help mensen die problemen hebben met hun relatie of geen partner kunnen krijgen. En zo ook met deze man. Ik zal je een aantal date’s beschrijven die hij heeft gehad.

…Vanavond ging ik uit met Agnes. Ik ontmoette haar op een verjaardag van mijn zus. We raakten aan de praat. En van het één kwam het ander. Zo ook deze avond.
Ik keek in mijn klerenkast en haalde er een zwart pak uit. Een zwarte strik en zwarte schoenen. Na een uur was ik klaar. De bel ging. Ik deed open en vertelde Agnes op geheimzinnige wijze dat we uit eten gingen. Ze keek een beetje vreemd naar mijn zwarte kostuum maar zei verder niets. Ze zette grote ogen op toen we naar een asociale cafetaria gingen. Ik vertelde haar dat ik een tafelkleedje bij me had. Bij de cafetaria dekte ik het tafeltje met het tafelkleedje en mijn eigen bestek dat ik had meegenomen. Agnes stond achter me en zei dat ze naar het toilet moest. Ze ging weg maar kwam niet meer terug….

…Celia was een collega van mij. We gingen vriendschappelijk met elkaar om. Totdat ik me opeens bedacht dat we wel een keer uit konden gaan. Ik vroeg het haar. En ze stemde ermee in. Waar zullen we naar toe gaan? vroeg ik haar die avond. Een bar of een concert? Doe maar een discotheek zei ze. Ik kon niet dansen maar gaf haar toch haar zin. Daar aangekomen begon ik hevig op de dansvloer te dansen. Schijnbaar was het geen gezicht want een lachsalvo klonk in mijn oren. Ondanks de harde muziek. Ik vroeg of de muziek uit kon. Maar de dj die de avond draaide keek me bevreemd aan. En schreeuwde dat ik dan hier maar niet moest komen. Bij de bar vroeg ik om een glaasje melk. En ook daar keken ze me raar aan. Zonder te kijken waar Celia gebleven was, rende ik de discotheek uit en haalde diep adem...

…Toen ik met een jongerenreis naar Antwerpen ging ontmoette ik Elisabeth. Ze was beeldschoon. Een heel knappe vrouw. Ik raakte tot over m’n oren verliefd op haar. En bediende haar de hele reis op haar wenken. In het beging was ze er niet van gediend en hield zich erg afzijdig. Na de mooie reis waar we allebei van hadden genoten plande ik een afspraak. We gingen samen naar het strand. Ik noemde haar m’n duifje. Ze lachte er om en ik dacht: 'Zo.., een goede zet'. Maar toen ik haar die dag 10 keer zo noemde sprong ze figuurlijk uit haar vel en zei dat ze toch maar liever niet zo genoemd werd. Ik zei tegen haar dat ze heel knap was, en dat ik niet van lelijke vrouwen hield. Ook vroeg ik haar of ze er over tien jaar ook zo uit zou zien. Elisabeth reageerde boos en zei kattig: ‘En m’n karakter dan?’ O, dat maakt niet zo veel uit zei ik achteloos. Je bent m’n knappe duifje. Ik besefte gelijk dat ik dat niet had moeten zeggen. Maar het was al te laat. Ze vroeg me haar direct naar huis te brengen. Wat ik niet direct deed. Na een kwartier zei ik tegen haar kom laten we maar naar huis gaan. Ze heeft de hele reis niets meer tegen me gezegd. En was ook deze vriendschap verbroken...

Dit waren drie fragmenten uit zijn dossier. De minder erge dingen. De grote blunders zal ik je maar besparen. Deze man had wel tig date’s gehad.Maar het liep allemaal op niets uit. Naar mijn weten heeft hij ook tientallen contactsite’s bezocht. En vele advertenties in de kranten geplaatst. Ik zuchtte. Bestond er nog een uitkomst. Opeens had ik een ingeving. We moesten nog één keer een advertentie plaatsen. En veel reclame voor deze man maken. Ik kauwde op mijn pen. Een slechte gewoonte. Stel dat we dit eens gingen uitzenden. Bijvoorbeeld: 'Hopeloos geval, zoekt hopeloze vrouw'. Eigelijk kan dit niet dacht ik. Maar…met humor bereik je misschien toch iets.
Ik besloot dit met mijn collega’s te overleggen.

hopeloos

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

1.8 met 8 stemmen 870